Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ., συγγραφέας
“
Κάτι απορίες που τις έχεις και εσύ”, έτσι μου λένε συνήθως. Δεν καταλαβαίνω γιατί τους φαίνονται παράξενες οι απορίες μου. Δεν είναι άξιο απορίας δηλαδή που πάνε τόσες ευχές που καθημερινά ανταλλάσουμε; Και αν υποθέσουμε πως οι περισσότερες ευχές είναι θετικές τότε γιατί δεν πιάνουν τόπο; Και μόνο να σκεφτούμε πόσες καλημέρες λέγονται από εκατομμύρια χείλη τι είναι αυτό που μπορεί να αντιστρέψει μια μέρα σε κακή;
Ευχή είναι η επιθυμία που εκφράζουμε να γίνει κάτι. Μήπως δεν το εκφράζουμε αληθινά; Μήπως για αυτό χάνονται οι ευχές; Και που πάνε; Λένε πως δεν αρκεί μια ευχή για ν’ αλλάξει κάτι όσο αρκεί η απόφαση για ν’ αλλάξει όντος. Ίσως λοιπόν τις ευχές να μην τις λέμε αποφασιστικά. Να τις λέμε έτσι από συνήθεια. Ίσως αν πραγματικά πιστεύαμε στην ευχή που δίνουμε, η θετική της ενέργεια να μην πήγαινε στράφι.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν οι ευχές της Πρωτοχρονιάς. Ναι από παιδί στεκόμουν ιδιαίτερα τις συγκεκριμένες ευχές. Αναρωτιόμουν και αναρωτιέμαι ακόμα αυτό το “καλή χρονιά” γιατί δεν γίνεται σχεδόν ποτέ πράξη. Σπάνια να υπάρξει μια αυθεντική “καλή χρονιά”. Το πολύ πολύ να υπάρξει μια πιο επιεική χρονιά από την προηγούμενη. Η κάθε χρονιά είναι σχεδόν αντιγραφή της προηγούμενης με μικρές παραλλαγές που την κάνουν να δείχνει διαφορετική, καλές ή άσχημες. Η κάθε χρονιά, η κάθε μέρα συνεχίζει ακριβώς το ίδιο. Με ατυχήματα, γκρίνια, πόνο, απόγνωση, αρρώστιες, θανάτους, εξαθλίωση. Και μας ξεγελάνε μερικές μικρές -ενίοτε και μεγάλες- στιγμές απόλαυσης και χαράς που νομίζουμε μέσα από αυτές πως οι ευχές μας πραγματοποιούνται.
Είναι όμως στα αλήθεια έτσι; Μήπως αν ευχόμαστε από καρδιάς άλλαζε κάτι; Ή μήπως δεν μας αντέχουν ούτε οι ευχές και χάνονται;
Πού πάνε επιτέλους τόσες ευχές; Αν τις βρείτε πείτε τους πως τις ψάχνω.
Νεφέλη Π.Ζ.
