Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Όπως είχα γράψει και πριν 3-4 χρόνια, «ζήσε Ντράγκι μου να φας ποσοτική χαλάρωση» … Η είδηση από όλο αυτό είναι ότι ο Ντράγκι έρχεται για τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια (αυτό που τους καίει δηλαδή) και ΟΧΙ για να μας …δώσει την “ποσοτική χαλάρωση” (QE).
Για την ακρίβεια, αν τη δώσει, θα τη δώσει στις τράπεζες και όχι σε …εμάς ή στη στην κυβέρνηση ή δεν ξέρω εγώ που αλλού νομίζει ο καθένας, και για να τη δώσει, θα πρέπει να ισχύουν όλα τα παρακάτω:
α) Να συνεχίσει τους θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης η οικονομία
β) Να έχει έλθει το β’ εξάμηνο του 2020
γ) Να έχει «αναβαθμιστεί» η ελληνική οικονομία (και όχι “η Ελλάδα” όπως κατά κόρον εσφαλμένα γράφεται), ώστε να ανήκει σε “επενδυτική βαθμίδα” στις κλίμακες των οίκων αξιολόγησης.
Κοντολογίς, ούτε ψήφος εμπιστοσύνης είναι, ούτε επίσκεψη από “φίλο της Ελλάδος” ούτε τίποτε άλλα τέτοια γραφικά που ακούω / βλέπω. Τη δουλίτσα του ήρθε να κάνει ο άνθρωπος και αν μπορέσει και καμία μπίζνα …..
Οπότε, «ζήσε Ντράγκι μου να φας Ποσοτική Χαλάρωση».
Και για τους έχοντες περιέργεια:
Ποσοτική Χαλάρωση είναι μια χρηματοπιστωτική / νομισματική τακτική που δύναται να εφαρμόσει μια Κεντρική Τράπεζα, κατά την οποία αγοράζει ομόλογα από τις εμπορικές τράπεζες των χωρών με αποτέλεσμα των έλεγχο των επιτοκίων από τη μία και την αύξηση της ρευστότητας που βρίσκεται στη διάθεση των τραπεζών (και όχι των κυβερνήσεων), από την άλλη.
Σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι η αυξημένη ρευστότητα των τραπεζών καταλήγει στην πραγματική οικονομία ή όπου θα έπρεπε να καταλήγει, διότι, πολύ απλά στη συνέχεια η ρευστότητα αυτή τοποθετείται από τους τραπεζίτες (ή διακρατείται) όπως εκείνοι και μόνο θέλουν.
Ν.Β.
