Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη στην “Καθημερινή”
Οι άντρες και οι γυναίκες που ασκούν βία στο οικογενειακό τους περιβάλλον πρέπει να τιμωρούνται με τις ίδιες ποινές; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Οι Ciudadanos που απάντησαν φαίνεται ότι δυσαρέστησαν μεγάλο μέρος των γυναικών της Ισπανίας.
Πώς πρέπει να αντιδράσει η Ευρώπη στην τρομοκρατία του ISIS; Μήπως με πόλεμο; Ούτε εδώ χρειάζεται συγκεκριμένη απάντηση γιατί τα φιλειρηνικά αντανακλαστικά των νέων θα εξεγερθούν απέναντι σ’ αυτόν που θα ζητήσει μια δυναμική αντιμετώπιση.
Τέλος: Είστε υπέρ της αρνητικής φορολογίας; Πρόκειται για μια μορφή επιδότησης της εργασίας που έχουν ήδη επιλέξει στην Αμερική και στην Σκανδιναβία. Το ερώτημα για την Ελλάδα είναι ρητορικό, στην Ισπανία όμως όταν απαντήθηκε από τους Ciudadanos, τους στοίχισε ακριβά.
Σύμφωνα λοιπόν με τους αναλυτές του κόμματος του Άλμπερτ Ριβέρα, η απώλεια της δεύτερης θέσης – που τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις – οφείλεται κυρίως στην τόλμη τους. Στην ανάγκη τους να μιλούν συγκεκριμένα χωρίς γενικότητες και κενά συνθήματα.
«Ιστορίες» που έχουμε ζήσει πρόσφατα και στην Ελλάδα. «Πέτα συνθήματα και όχι λύσεις» με προέτρεπαν προεκλογικά ορισμένες παλιές καραβάνες της πολιτικής. Αλλά ούτε εμείς τους ακούσαμε.
«Ο χρόνος περνάει και η οικονομία καταστρέφεται» προειδοποιήσαμε από την άνοιξη τον κ.Τσίπρα. «Μα γιατί βιάζεστε;» μας απαντούσε ειρωνικά, χειροκροτούμενος τότε από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης που είχε πιστέψει ότι η καλή διαπραγμάτευση είναι η αργή διαπραγμάτευση. Το τι καταφέραμε το ομολογεί ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στο ντοκιμαντέρ του Πολ Μέισον στο Channel 4 που προβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα: «Νομίζω ότι χάσαμε χρόνο. Και στο τέλος ξεμείναμε από δύναμη και βρεθήκαμε χωρίς χρήματα».
Έτσι ακριβώς το ομολόγησε. Εκ των υστέρων όμως, αφού οι τράπεζες έκλεισαν και οι Έλληνες έχασαν «μερικά» δισεκατομμύρια. Αλλά τι σημασία έχει τώρα αυτή η συζήτηση, θα σου πουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Εμείς με τα ψέματα κερδίσαμε τις εκλογές, εσύ με τις αλήθειες βρέθηκες στο 4%».
Είναι λοιπόν καταδικασμένος όποιος λέει την αλήθεια στους ψηφοφόρους; Η κρίση ευνοεί τους λαϊκιστές και όχι τους πραγματιστές και μεταρρυθμιστές; «Parece que si» μου απαντούσαν τα στελέχη των Ciudadanos το βράδυ της Κυριακής, στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου NH Eurobuilding. «Φαίνεται πως ναι». Το κλίμα πάντως δεν ήταν βαρύ. Τα στελέχη, τρώγοντας σαρδέλες και πράσινη σαλάτα από το μπουφέ, αφού πρώτα είχαν κόψει το κομματικό τους κουπόνι, συζητούσαν αν το ποτήρι στα χέρια τους ήταν μισογεμάτο ή μισοάδειο. «Από το πουθενά, 40 έδρες δεν είναι και λίγο». «Ο στόχος μας όμως ήταν οι 100 έδρες», θύμιζαν κάποιοι.
Η νυχτερινή Μαδρίτη δεν φανέρωνε τίποτα από το αδιέξοδο της πολιτικής. Η Ισπανία δεν είχε κυβέρνηση αλλά μετά από πολλές εβδομάδες είχε ένα πολύτιμο ψιλόβροχο. Οι κεντρικές αρτηρίες είχαν ψηλά στις κολώνες τις πληρωμένες τετράγωνες ομοιόμορφες αφίσες του PP και του PSOE.
Ο Μαριάνο Ραχόι για ευνόητους λόγους είχε παραχωρήσει τις περισσότερες αφίσες στην Σοράγια Σάενθ ντε Σάνταμαρία. Το σκληρό, χαμογελαστό όμως, πρόσωπο της νέας ισπανικής δεξιάς. Ο σοσιαλιστής Πέδρο Σάντσεθ, πάλι, δεν μοιράστηκε με κανέναν την προεκλογική καμπάνια, παρότι όλοι έλεγαν ότι αν έπεφτε κάτω από 20% και έχανε την δεύτερη θέση θα εγκατέλειπε την ηγεσία. Η φωτογραφία του Ιγκλέσιας των Podemos ήταν κολλημένη σε κλειστά μαγαζιά, κάδους και τοίχους της πόλης. «Πρωτοφανές» το χαρακτήρισαν οι δημοσιογράφοι.
Χωρίς αφίσες κινήθηκαν οι Ciudadanos. Το hashtag #YoVotoaAlbert ήταν όμως από τα πιο δημοφιλή στην Ευρώπη.
Κάτι άλλο που σε μπερδεύει στη Ισπανία είναι τα χρώματα των κομμάτων. Το κόκκινο της φωτιάς το έχουν από παλιά οι σοσιαλιστές του PSOE. Οι Podemos έχουν επιλέξει ένα πένθιμο μωβ και στην νυχτερινή επινίκια συγκέντρωση στην πλατεία Ρέινα Σοφία όλοι φούσκωναν και από ένα μωβ μπαλόνι. Αν δεν ήξερες θα νόμιζες ότι είναι οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο που λίγη ώρα πριν είχαν εισπράξει μέσα στο Μπερναμπέου μια δεκάρα από την Ρεάλ.
Το Λαϊκό PP έχει το γνήσιο γαλάζιο και έξω από τα κεντρικά του γραφεία το βράδυ της Κυριακής κάποιοι άναβαν πούρο. Οι Ciudadanos έχουν επιλέξει για χρώμα τους το πορτοκαλί. Και το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Σάντα Άνα, στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση τους, όλοι φορούσαν πορτοκαλί κασκόλ και έπιναν ζεστή σοκολάτα από τις τεράστιες κατσαρόλες που είχαν στήσει οι εθελοντές του κόμματος. Ο Γκι Φέρχοφσταντ, πρόεδρος των Φιλελευθέρων του Ευρωκοινοβουλίου, προλόγισε τον Άλμπερτ Ριβέρα μιλώντας για πρώτη φορά στη ζωή του, ισπανικά. «Είναι εδώ και οι φίλοι μας από το Ποτάμι» είπε στην έναρξη της ομιλίας του ο Ριβέρα και στο τέλος επέμενε να ανέβω στην εξέδρα να χαιρετίσω τους Ισπανούς πολίτες μαζί με την επταμελή ηγετική ομάδα των Ciudadanos.
«Venceremos!» του είπα δυνατά στο αυτί. Αλλά ήξερα ήδη ότι ήταν πολύ δύσκολο να συμβεί. Γιατί, ναι, η κρίση μάλλον ευνοεί τους λαϊκιστές. Ήξερα όμως και κάτι άλλο: ότι οι Ciudadanos όπως και το Ποτάμι δεν έχουν άλλο δρόμο. Προτάσεις, αλήθειες, σοβαρότητα, νεωτερικότητα. Αυτά δηλαδή που έχουν πραγματικά οι πολίτες.
