Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου Κοινωνιολόγος-Οικονομολόγος.
Με αφορμή την επικείμενη εκλογή Προέδρου Της Ελληνικής Δημοκρατίας και την ανήκεστο «πολιτική ίωση» των επαγγελματιών της πολιτικής να τους απασχολεί η διαδικασία μόνο ως αριθμητικό μέγεθος, και να αδιαφορούν πλήρως για το τι σημαίνει αυτό το «παιχνίδι» τους για την αξιοπιστία του θεσμού για τον οποίο δήθεν κόπτονται.
Και βέβαια σε σχέση και με το μέγεθος της εκλογικής αποχής, η οποία από όρος της πολιτικής διαδικασίας εξελίχτηκε με «ακούσιες τεχνικές» και μεθόδους σε θέση της προβοκατόρικης συζήτησης όσον αφορά το από πού αντλεί δύναμη και νομιμοποίηση ο φασισμός.
Βεβαίως εσύ αγαπητέ αναγνώστη γνωρίζεις την πραγματικότητα, ότι τον Γιάννη Aγιάννη τον έσπρωξε η πείνα στο κλέψιμο της φρατζόλας, και βεβαίως ότι τον έλληνα και σημερινό Γιάννη Aγιάννη σπρώχνει στους κόλπους της αντίδρασης η αδυναμία του χορτάτου να καταλάβει τι σημαίνει πείνα, και δυστυχώς η αδυναμία των “φερόμενων” ως δημοκρατών να εξηγήσουν γιατί απλά ενεργούν εν λευκώ στις επιταγές τρίτων.
Είναι σαφές ότι το πραγματικό γεγονός που προκαλεί ανησυχία δεν είναι τα όποια ποσοστά αποχής του εκλογικού σώματος, αλλά πρωτίστως η ηλικιακή διάρθρωση των πολιτών που στέκονται με αρνητική διάθεση απέναντι στο θεμελιώδες μέγεθος της Δημοκρατίας, αυτό της εκλογικής διαδικασίας.
Η αποχή αναμφίβολα αποτελεί ανάχωμα για την εξέλιξη της Δημοκρατίας, αν μείνουμε δε στην επί σκοπώ αριθμολογία, στην ανόητη και πολλές φορές «κατευθυνόμενη και προβοκατόρικη κουβέντα» στα κανάλια, και στην επιφανειακή άποψη «περί καναπέδων», τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, τις οποίες η δημοκρατία των ηλικιωμένων από κάθε άποψη πολιτικών δεν θα μπορέσει να τιθασεύει, με απρόβλεπτες συνταγματικές συνέπειες στο εγγύς μέλλον.
Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστές κάστες και επαγγελματικές ομάδες με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα – να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές», όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά της αποχής από τις εκλογές αποτελεί καρκίνωμα για την επιβίωση και εξέλιξη του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος.
Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής, αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα ότι συμπεριφορές και πρακτικές αγγίζουν τα όρια της tabula rasa, υπό την έννοια της πολιτικής ενέργειας χωρίς πολιτική ευθύνη καθότι κατέστη η εκτελεστική εξουσία εκτελεστικό όργανο τρίτων θεσμικών και μη θεσμικών παραγόντων.
Επικίνδυνο όμως είναι ως φαινόμενο πολύ περισσότερο για την ανάπτυξη της Δημοκρατίας, τον πολιτικό μας βίο, η και πάλι καταγεγραμμένη άποψη στην συνείδηση των πολιτών ή σωστότερα των ενεργών πολιτών, των οποίων έχει με αυτές τις συμπεριφορές και πρακτικές των «πολιτικών» περιθωριοποιηθεί η πολιτική των προσωπικότητα, και αδρανοποιηθεί η πολιτική των σκέψη και άποψη, ότι η αποχή δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας βαθειά νοσηρής κατάστασης στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Αν από εδώ δεν ξεκινήσει η επανατοποθέτηση και η ανάταξη των φθαρμένων πολιτικών συμπεριφορών η αποχή θα συνεχίζεται, αν δηλαδή δεν αλλάξουν τακτική να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος, αν δηλαδή δεν αντιληφθούν ότι δεν είναι αναντικατάστατοι, αν δηλαδή δεν σταματήσουν να φυτεύουν δέντρα στην άμμο, αν δηλαδή δεν καταλάβουν ότι τα κόμματα έχουν λόγο ύπαρξης όταν έχουν αναφορές στο πεζοδρόμιο και στους πολίτες.
Αποτελεί κοινό τόπο επίσης ότι η αρνητική ή η θετική άποψη του πολίτη όσον αφορά τον πολιτικό αποτελεί βασική παράμετρο για την ποιότητα και την ανάπτυξη η συρρίκνωση της Δημοκρατίας.
Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η διαχέουσα άποψη περί μη συμμετοχής στα της πολιτικής ενασχόλησης.
Η άσκηση της εξουσίας τα προηγούμενα χρόνια αγνόησε την πολιτική βούληση των πολιτών, η οποία διαμορφώνεται συνήθως με πολιτικές λόγων, ασκήθηκε πέρα και έξω από κάθε λογική, αγνοώντας επιδεκτικά η κατ άλλους προσβάλλοντας χαρακτηριστικά την κοινωνική επιταγή.
Αυτή η κατάσταση της πολιτικής αδιαφορίας του κόσμου εκ της πολιτικής συμπεριφοράς των πολιτικών, αποτελεί κατά την άποψη μου αρνητικό σύμπτωμα και ανασταλτικό παράγοντα της επιβίωσης και παραπέρα εξέλιξης της Δημοκρατίας
Αυτή η πολιτική αδιαφορία μετατρέπεται πολύ σύντομα με συγκεκριμένες ιστορικές μεθόδους και πολιτικές σε πολιτική διαμαρτυρία, σε πολιτική αλχημεία, σε πολιτικό και δημοκρατικό εκτροχιασμό.
Αν λοιπόν συνεχίσουν έτσι να διάγουν τον πολιτικό τους βίο με αλαζονεία και αμετροέπεια και συνεχίσουν να θεωρούν την παρουσία τους στην πολιτική αναντικατάστατη να βλέπουν το όποιο δέντρο και όχι το κοινωνικό δάσος και το τι συμβαίνει στο πεζοδρόμιο θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια την δημοκρατία σε περιπέτειες.
Η παρατήρηση, και η περιγραφή του γεγονότος, σε ένα κείμενο που απευθύνεται σε πολίτες, ολοκληρώνεται συνήθως με πρόταση, δηλαδή δεν αρκεί για τον αναγνώστη, αλλά και για τον γράφοντα μόνο άποψη, η μόνο μακροσκελής περιγραφή και αναφορά.
Η πρόταση σαφής, ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα επιμένει στην μη συμμετοχή, ο νέος να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει και το πιο επικίνδυνο η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες του τύπου των διάφορων «χρυσών και ελληνικών αυγών»
«Αυτό που δεν έπρεπε, και δεν πρέπει να ξανασυμβεί στο μέλλον είναι αυτή η αδιανόητη και αχαρακτήριστη προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους ασχολούμενους με την πολιτική διαχείριση της εξουσίας, οι οποίοι αλαζονικά αγνόησαν και αγνοούν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής επιστήμης και ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι μια συνεχής διαδικασία στο χρόνο εξέλιξης της Δημοκρατίας, και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψιν του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα τον οδηγεί στο μέλλον εκεί που οδηγείται και ο πολίτης όταν παρανομεί, καθότι μια ευνομούμενη και σύγχρονα θεσμοθετημένη Δημοκρατία δεν μπορεί να προστατεύει με ειδικούς νόμους «μικρούς πολιτικούς» που επειδή βρέθηκαν στο χώρο της πολιτικής θεώρησαν και θεωρούν ότι η «Πολιτική» τελειώνει με τον «πολιτικό» .
*Ο τίτλος Τabula rasa υπονοεί την «λευκή διάθεση» για την εν λευκώ διαχείριση των ζητημάτων της ανάταξης της χώρας.
Η παραπάνω αναφορά αποτελεί κατά τίτλο και κείμενο πρώτη γραφή.
Επισημαίνεται για την αξιοπιστία εντύπου και γράφοντος.
Κείμενο στοχευόμενης γραφής στο θέμα «πολιτική εκτελεστική εξουσία», έχοντας υπ όψιν ότι άλλο πράγμα έχω την παραπάνω εξουσία, άλλο πράγμα την ασκώ, και άλλο πράγμα τι με ενδιαφέρει από την άσκησή της
Ευχαριστώ θερμά.
