Των Λεωνίδα Αναγνώστου* και Καλλίνικου Νικολακόπουλου**
Η περιγραφή του τι μέλλει γενέσθαι με το ασφαλιστικό, από υπουργό της κυβέρνησης, για να σωθεί δήθεν από την κατάρρευση και την καταστροφή, με τη χρήση και έκθεσης-πορίσματος κάποιων ειδημόνων και ‘σοφών’ (όχι αυτών της αρχαιότητας βεβαίως !!!), με προτάσεις που υιοθετούν τον νεοφιλελευθερισμό, οικονομικό και κοινωνικό, σε ελεύθερη απόδοση σημαίνουν πρακτικά ‘άλλα λόγια να αγαπιόμαστε’.
Το μόνο ουσιαστικό όμως, που δεν ειπώθηκε, είναι ότι για να μακροημερεύσει το ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να σταματήσει η συνεχής και αέναη εγκληματική ‘μνημονιακή’ πολιτική που διευρύνει διαρκώς την ανεργία, μέσω της συρρίκνωσης τον εισοδημάτων και του ΑΕΠ, και ως εκ τούτου μειώνει τρομακτικά την οικονομική δραστηριότητα με επακόλουθο τη δραματική αυτο-τροφοτούμενη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και πόρων.
Ακόμη, αυτό που δεν έχει ειπωθεί από τους ‘ειδικούς’, για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα είναι απαραίτητη η συνταγματική κατοχύρωση της απαγόρευσης κάθε κρατικής- κυβερνητικής παρέμβασης στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία θα πρέπει να είναι αυτο-διαχεριζόμενοι από τους εργαζόμενους οργανισμοί, υπό την εποπτεία Ανεξάρτητης Δημόσιας Αρχής, και όχι υπό το ασφυκτικό καθεστώς της κυβερνητικής κηδεμονίας και πατρωνίας.
Για να γίνει κατανοητή η μορφή του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα και η διαχρονική καταλήστευση των μετρητών και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προερχόμενα από την οικονομική συμμετοχή των εργαζομένων ακόμη και στην περίπτωση των εργοδοτικών εισφορών που ουσιαστικά αφαιρούνται από την αμοιβή της εργασίας, θα θέσουμε τρία ερωτήματα:
– Αν τα ασφάλιστρα ήταν δημόσια έσοδα δεν θα έπρεπε να εισπράττονται από τις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες, υπαγόμενα στους κανόνες του Δημόσιου Λογιστικού;
– Η εφαρμογή του PSI (Private Sector Involvement) δεν πραγματοποιήθηκε στα αποθεματικά ιδιωτών και επιχειρήσεων, όπως και οι λέξεις σαφέστατα δηλώνουν;
– Εάν τα χρήματα των ασφαλισμένων ήταν δημόσια, δεν θα έπρεπε να εξαιρεθούν αφού δεν επρόκειτο για OSI (Official Sector Involvement);
Από τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, προκύπτει με σαφήνεια το συμπέρασμα ότι το χρήμα των ασφαλιστικών ταμείων δεν είναι δημόσιο αλλά ιδιωτικό και συνεπώς, από το 1950 και εντεύθεν, το ελληνικό κράτος καταληστεύει τα ασφαλιστικά ταμεία υπεξαιρώντας τα χρήματα των ασφαλισμένων, με διάφορους νομιμοφανείς τρόπους περιβαλλόμενους από τον μανδύα μιας κατ’ επίφαση ψευδούς νομιμότητας.
Η αρχή της μεγάλης κρατικής ληστείας ανάγεται στο ‘σωτήριο’ έτος 1950, όταν η τότε κυβέρνηση θέσπισε τον Α.Ν 1611/50 που υποχρέωνε τα ασφαλιστικά ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος με επιτόκιο 0- 4%. Τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως χαμηλότοκα δάνεια σε εφοπλιστές, τραπεζίτες και βιομήχανους. Από το 1951 έως και το 1975 με πληθωρισμό που κυμαινόταν μεταξύ 17,5 % και 26,5 %, η απώλεια των ασφαλιστικών ταμείων προσέγγισε τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ, λόγω της τρομακτικής διαφοράς των ουσιαστικά αρνητικών επιτοκίων καταθέσεων από τον δείκτη τιμών καταναλωτή.
Από το 1985 και μετά επιτράπηκε για πρώτη φορά στα ασφαλιστικά ταμεία, να καταθέτουν τα αποθεματικά τους με τα τρέχοντα επιτόκια στις εμπορικές τράπεζες, αλλά και πάλι με μεγάλες απώλειες. Με τον Ν. 2076/1992 η κυβέρνηση παρείχε τη δυνατότητα στα ταμεία να ‘επενδύουν’ το 20 % των αποθεματικών τους, ενώ με τον Ν. 2676/1999 το ποσοστό ‘επένδυσης’ αυξήθηκε στο 23%, ενώ επιτράπηκε η συμμετοχή των ταμείων και σε άλλα χρηματοπιστωτικά ‘προϊόντα’ όπως τα χρηματοοικονομικά παράγωγα, στην ουσία χρηματοοικονομικές πυραμίδες δημιουργίας εικονικού χρήματος, ενισχύοντας και στην Ελλάδα το παγκόσμιο απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτείνοντας τη γιγάντωσή του.
Τα αποτελέσματα τα είδαμε με την κατάρρευση της αγοράς των sub-primes στις ΗΠΑ το 2007-8, με παγκόσμιο αντίκτυπο και την παγκόσμια οικονομική κρίση του απορρυθμισμένου παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στα ‘απόνερα’ της οποίας ζούμε και σήμερα.
Τη χρονική περίοδο 1999 – 2002 υπήρξαν απώλειες για τα αποθεματικά των ταμείων ύψους 3,5 δις ευρώ και το 2008-2009 άλλα 7 δις ευρώ, λόγω της χρηματιστηριακής ‘επένδυσης’- κερδοσκοπίας.
Ακολουθεί η αγορά των λεγόμενων δομημένων ομολόγων, όπου υπήρξε απώλεια τεράστιων ποσών λόγω της αγοράς τους σε τιμές μεγαλύτερες της ονομαστικής τους αξίας από την J.P.Morgan, όταν προηγουμένως η αμερικάνικη ‘επενδυτική’ τράπεζα τα είχε αγοράσει από το Ελληνικό Δημόσιο σε μικρότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία. Έτσι η J.P.Morgan σε μια νύχτα, κερδοσκοπώντας, αποκόμισε απροσδιόριστα τεράστια κέρδη και ποσά από τα χρήματα των ασφαλισμένων.
Επισημαίνουμε ότι τα δομημένα ομόλογα, δεν αγοράσθηκαν ως ποσοστό του 23% των αποθεματικών που προορίζονταν για χρηματιστηριακές ‘επενδύσεις, αλλά από το υπόλοιπο 77 % των αποθεματικών που προορίζονταν για επενδύσεις σε σταθερούς τίτλους. Ο εκδότης των δομημένων ομολόγων εξασφαλίζει φθηνό χρήμα, μεταβιβάζοντας τον κίνδυνο και το κόστος της επένδυσης στον αγοραστή, που δεν είναι άλλος από τα ασφαλιστικά ταμεία, με χρήματα των ασφαλισμένων και εργαζομένων και τελικά σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Η επόμενη μεγάλη ληστεία πραγματοποιήθηκε με το PSI, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία κατέθεσαν και πάλι τα χρήματα των ασφαλισμένων στην ΤτΕ (Τράπεζα της Ελλάδος), που είχε ορισθεί ως θεματοφύλακας του χαρτοφυλακίου τους με τον Ν. 2468/1997. Η ΤτΕ αγόρασε μετά από νομοθετική ρύθμιση, ‘αξιοποιώντας’ τα τρέχοντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των ΝΠΔΔ (Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, δηλαδή Πανεπιστήμια- Νοσοκομεία– Ιατρικοί Σύλλογοι– Δικηγορικοί Σύλλογοι κλπ), ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που ακολούθως απομειώθηκαν- ‘κουρεύθηκαν’ με απώλεια 13 δις ευρώ για τα ταμεία, που αποτελούν το 70 % των αποθεματικών τους. Τέλος η τωρινή κυβέρνηση, για να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, υποτασσόμενη στις επιταγές των δανειστών, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δέσμευσε και χρησιμοποίησε τα ελάχιστα εναπομείναντα ταμειακά αποθέματά τους, αντί να κηρύξει στάση πληρωμών στο εξωτερικό δημόσιο χρέος, προκαλώντας και νέες μειώσεις συντάξεων και παροχών..
Από τα προηγούμενα, προκύπτει σαφώς ότι διαχρονικά από το 1950 έως και σήμερα, τα χρήματα των εργαζομένων σπαταλήθηκαν για τη χρηματοδότηση με διάφορους τρόπους του πλούτου, με αναδιανομή των χρημάτων των εργαζομένων και ασφαλισμένων προς τους εργοδότες, τις τράπεζες και τους δανειστές και προφανώς αυτός είναι ο λόγος που το ασφαλιστικό μας σύστημα χαρακτηρίζεται ως ‘αναδιανεμητικό’!!!
Είναι καταφανέστατο ότι, μετά και την μεταστροφή και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, τα συστημικά αστικά κόμματα, στα πλαίσια της προπαγάνδας για την επίτευξη της συναίνεσης ή της μη αντίδρασης των εργαζομένων – ασφαλισμένων και την απενοχοποίησή τους, δαιμονοποιούν τυχόν μεμονωμένες περιπτώσεις πρώιμων συνταξιοδοτήσεων η και υπερβολών, προκειμένου να ‘χρυσώσουν’ το ‘χάπι’ των περικοπών.
Προσπαθούν, με όπλο την ασύστολη προπαγάνδα τους, να ενοχοποιήσουν τους ασφαλισμένους, τους υγειονομικούς και γενικά τους συναλλασσόμενους με το ασφαλιστικό σύστημα. Προφανώς και σποραδικές περιπτώσεις κατασπατάλησης πόρων σε διάφορους κλάδους δεν επικροτούνται ούτε υιοθετούνται, αλλά δεν μπορούν να παριστάνουν τους τιμητές οι διαχρονικές κυβερνήσεις που, με κλεπτοκρατικές μεθόδους, απορροφούσαν το εύκολο αποθεματοποιημένο χρήμα των εργαζομένων- ασφαλισμένων, νομιμοποιώντας την καταλήστευση των πόρων με κατάλληλες νομοθετήσεις.
* Ιατρός Βιοπαθολόγος, Διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Πρόεδρος ΠΟΣΙΠΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιωτικής Πρωτοβάθμιας Υγείας), email : [email protected], website : www.l-analab.gr
** Οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική/χρηματοοικονομική, 2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα οικονομικά και διοίκηση μονάδων υγείας) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων (2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα πληροφοριακά συστήματα), email : [email protected], website : www.kallinikosnikolakopoulos.blogspot.com
