Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Υπό άλλες συνθήκες, αυτό που ζούμε θα μπορούσε να είναι ένα ωραιότατο σενάριο κωμωδίας. Δυστυχώς όμως δεν είναι καθόλου κωμωδία, αλλά μια δύσκολη και τραγική πραγματικότητα. Για τους πολλούς φυσικά, πάντα σε όφελος των λίγων:
Είμαστε η χώρα όπου οι τραπεζίτες όταν έχουν κέρδη είναι φυσικά δικά τους – λογικό για μια χώρα που πιστεύει στην οικονομία της αγοράς – αλλά όταν όμως έχουν ζημίες, αυτές είναι των πολιτών δια της φορολογίας.
Οι υπαίτιοι φυσικά (ιδιοκτήτες και στελέχη) σφυρίζουν αδιάφορα, απολαμβάνοντας σε εξωτικούς πάντα προορισμούς τα παχυλά bonus και τις άλλες σκανδαλωδώς προκλητικές απολαβές τους, εις υγείαν των κορόιδων που τους …ανακεφαλαιώνουν με μεγάλη προθυμία!
Βάσει των απαιτήσεων που εισάγει το άρθρο 6 του Ν. 4374/2016 περί διαφάνειας στις σχέσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων με επιχειρήσεις μέσων ενημερώσεως, μαθαίνουμε τα εξής εξοργιστικά:
Η συνολική διαφημιστική δαπάνη των εν Ελλάδι δραστηριοποιούμενων τραπεζών (και όχι “ελληνικών” διότι αγνοούμε πρακτικά τους μετόχους…), έφθασε για το έτος 2015 το αμύθητο ποσό των 43,125 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ (!!!) όπως παρουσιάζει ο σχετικός πίνακας, στον οποίο βλέπουμε επίσης και τη συνολική διαφημιστική δαπάνη της κάθε τράπεζας ξεχωριστά.
Δεν θα σχολιάσουμε σήμερα το γεγονός ότι τα αμύθητα αυτά ποσά καταλήγουν κυρίως σε μέσα της Αθήνας, αγνοώντας προκλητικά την ελληνική περιφέρεια.
Δεν θα σχολιάσουμε ότι η μερίδα του λέοντος πηγαίνει πάντα στους γνωστούς και μη εξαιρετέους 4-5 μεγαλοκαρχαρίες του χώρου.
Ούτε επίσης θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι ανάμεσα στους αποδέκτες της διαφήμισης αυτής υπάρχουν διάφορα έντυπα και sites τα οποία δεν διαβάζει κανένας…
Όχι, δεν θα τα σχολιάσουμε αυτά. Μόνο θα αναρωτηθούμε τα εξής:
- Για ποιο λόγο πρέπει να διαφημίζονται οι τράπεζες, εφόσον αδυνατούν λόγω της κατάστασης τους να χορηγήσουν δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες;
- Ποιος ο λόγος να αναζητούν πελάτες μέσω της διαφήμισης εφόσον δεν μπορούν να τους εξυπηρετήσουν λόγω της κεφαλαιακής αδυναμίας τους;
- Οι πρακτικώς χρεοκοπημένες τράπεζες, γιατί πρέπει να σπαταλούν τέτοια αμύθητα ποσά σε διαφήμιση; Ποια ανάγκη ακριβώς εξυπηρετεί η δημοσιότητα αυτή;
- Οι διαφημίσεις αυτές χρεωνόταν και πληρωνόταν και την εποχή των κλειστών τραπεζών;
- Είναι ηθικά αποδεκτό, επιχειρήσεις οι οποίες έχουν πρακτικά χρεοκοπήσει και διασωθεί από τους φορολογούμενους πολίτες, με επαχθέστατα κόστη και απώλειες, να σπαταλούν αυτά τα τερατώδη ποσά για την προβολή τους, τα οποία μάλιστα πλήρωσαν τελικά οι πολίτες δια των “ανακεφαλαιοποιήσεων”;
- Γιατί αυτά τα ποσά δεν χρησιμοποιούνται παραγωγικά, ως δανειοδοτήσεις σε υγιείς εξαγωγικές επιχειρήσεις ας πούμε οι οποίες βρίσκονται υπό πιστωτική ασφυξία, για να να επιστρέψουν στην οικονομία ως “προστιθέμενη αξία”;
- Γιατί δεν ασχολείται κανείς, μα κανείς με το σκανδαλώδες αυτό ζήτημα, το οποίο είναι μία μόνο πλευρά της πρωτοφανούς απόλυτης ασυδοσίας των τραπεζιτών;
Δυστυχώς, τα παραπάνω είναι μόνο μία από τις πλευρές της ασυδοσίας την οποία επιδεικνύουν οι τράπεζες κατά τη λειτουργία τους. Ιδού λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτική και δικαιοσύνη: Η μεν να θεσμοθετήσει απαραβίαστους κανόνες διαφάνειας και ισονομίας και να αξιώσει την εφαρμογή τους, η δε να ελέγξει σχολαστικά και διεξοδικά τις τράπεζες και τις πρακτικές τους … Και όχι μόνο για τη διαφήμιση τους!
Ν.Β.
