Του Τσάτση Σπύρου*
Επιτέλους! Απαλλαγήκαμε από την κυβέρνηση των μνημονίων, των δοσίλογων, της υποτέλειας, από την κυβέρνηση που μας οδήγησε στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Ελπίζουμε, αυτοί που μας έφθασαν εδώ να πληρώσουν!
Ασφαλώς όμως αυτό δεν φθάνει.
Ο εθνικός πλούτος ξεπουλιέται, ενώ το χρέος διατηρείται και το εισόδημα του καθενός (όταν έχεις την τύχη να μην είσαι άνεργος) εξατμίζεται. Χρειάζεται προγραμματικό πλαίσιο αναγκαίων ρήξεων και διεξόδου και όχι διαχείρισης.
Ο Σύριζα όμως, βρισκόμενος μια ανάσα πριν από την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, έχει χαμηλώσει τους τόνους, έχει επιλέξει την συναίνεση και όχι την σύγκρουση, την αποδοχή των τετελεσμένων, τον κατευνασμό του συστήματος, ελάχιστες και μη ικανές μικροβελτιώσεις, παραμονή στο καθεστώς της επιτήρησης και του αργού οικονομικού θανάτου.
Από το σύνθημα καμία θυσία για το ευρώ και την Ε.Ε. πέρασε: Στην άνευ όρων παραμονή στην Ε.Ε. και φερέγγυο υπερασπιστή του ευρώ!, δηλ. της θηλιάς που αν δεν αποτινάξουμε είναι αδύνατο να προβούμε στην οποιοδήποτε προοδευτική μεταρρύθμιση.
Μετατοπίζεται από κυβέρνηση της Αριστεράς σε κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Από Αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα σε Αστικό κόμμα.
Αν ήθελε να ενισχύσει τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά και όχι να κατεβάσει τους τόνους για να γίνει αποδεκτό από το σύστημα, θα έπρεπε να εγγυηθεί στην κοινωνία ένα πρόγραμμα πλήρους ανατροπής στις δομές της πολιτικής και της οικονομίας. Ολοταχώς πέρασε στη διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού και στον εξευγενισμό του. Με τις συνεχείς υπαναχωρήσεις οδηγεί τους αριστερούς, τους εργαζόμενους στην πεποίθηση, ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική απ’ αυτήν που σήμερα εφαρμόζεται μέσω Τρόικας! Ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση δεν υπάρχει διέξοδος.
Ο Σύριζα του 2012 δεν έχει καμιά σχέση με το Σύριζα του 2014 με Τζάκρη, Βουδούρη, Τόσκα (καλύτερα τον Λινοξυλάκη), (Τσουκαλά 1ος στο Επικρατείας, άνθρωπος του Σημίτη).
Γιατί όλους αυτούς; Όχι βέβαια γιατί θα του προσφέρουν ψήφους, αλλά γιατί θέλει να πείσει την νεοφιλελεύθερη δεξιά, σοσιαλδημοκράτες κ.λ.π., ότι θα είναι «λάιτ Αριστερά». «Κεντροαριστερά» δηλ. συμμαχία του παλιού δοκιμασμένου ΠΑΣΟΚ με τα νέα αρπακτικά της πολιτικής διανόησης της πρώην Αριστεράς, που πήραν τη ζωή τους λάθος.
Οι προτάσεις Τσίπρα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με μια Αριστερή πολιτική, είναι πλήρως ενταγμένες εντός των τειχών του συστήματος και συνεπώς δεν αντιμετωπίζουν την κρίση. Επίσης για να υλοποιηθούν αυτές οι προτάσεις, χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη της Τρόικας.
Μπορούν όμως να υλοποιηθούν, έστω και αυτές οι προτάσεις Τσίπρα, με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χωρίς διαγραφή του χρέους;
Ο Σύριζα από την αμφισβήτηση και την προσπάθεια ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, που ήταν κυρίαρχες έννοιες πριν μερικά χρόνια, περάσαμε ολοταχώς στη διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού και τον εξευγενισμό του.
Ο Σύριζα είναι πλέον κόμμα των παραγόντων, των μηχανισμών, φραξιών και άλλων ευχάριστων καταστάσεων και όχι των μελών.
Και αν ακόμη, όπως πιστεύουν κάποιοι Συριζαίοι, πως ο Σύριζα δεν θα συμβιβαστεί, απλά τώρα δείχνει μια διάθεση ανοχής και ότι θα εφαρμόσει τις πραγματικές του θέσεις, όταν θα ανέβει στην εξουσία, θα ήθελα να σημειώσω, ότι εκτός από ένα συνεκτικό πρόγραμμα των αναγκαίων ρήξεων ανατροπών και διεξόδου, χρειάζεται και το υποκείμενο, δηλ. ένα Αριστερό κόμμα.
Ένα κόμμα με ενεργά μέλη όχι απλώς ακροατές χειροκροτητές, αλλά παραγωγούς πολιτικής. Χρειάζεται οργανώσεις βάσης ριζωμένες στην κοινωνία και όχι λέσχες συζητήσεων και ψηφοφοριών. Μέλη που θα εμπνέουν τους εργαζόμενους και θα οικοδομήσουν το λαϊκό κίνημα. Χωρίς κίνημα, χωρίς λαϊκούς αγώνες τίποτε δεν γίνεται.
Ο Σύριζα σήμερα έχει χάσει τα χαρακτηριστικά του. Έγινε αναπόφευκτα ένας αυταρχικός και γραφειοκρατικός μηχανισμός και δίπλα του υπάρχει μια αποδιοργανωμένη μάζα. Ενώ η κοινωνία βρίσκεται στα «κάγκελα», κάποιοι για το μόνο που ενδιαφέρονται και καταστρώνουν, την ανέξοδη παραμονή τους στις πολυθρόνες της εξουσίας.
Είναι κόμμα γραφείου. Όχι κίνημα πολιτών. Σημασία έχουν τα πόστα, γι’ αυτό δημιουργούν κλειστή ομάδα. Πολλοί θέλουν να το παίζουν παράγοντες και παραγοντίσκοι, χωρίς να έχουν καμιά επαφή με την κοινωνία.
Αντιπαραθέσεις μηχανισμών έχουμε, που δρουν περισσότερο για τα αυτοτελή τους συμφέροντα, παρά για το «γενικό» συμφέρον. Φτιάχνουν γέφυρες με συντηρητικά έως και αντιδραστικά παραγοντίστικα στοιχεία με σκοπό να βρουν κατάλληλα στηρίγματα. Ο Σύριζα κλείνει τα μάτια του στους μηχανισμούς μακριά από την κοινωνία, χωρίς διαφάνεια και δημοκρατία.
Οι οργανώσεις στην επαρχία μετά τις δημοτικές εκλογές σε διάλυση, στα αστικά κέντρα στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν. Τα μέλη δεν έχουν λόγο ούτε για τις προγραμματικές εξειδικεύσεις, ούτε για τις συμμαχίες, ούτε για τις υποψηφιότητες. Δεν παράγουν πολιτική και σπαράσσονται από έριδες.
Οι αποφάσεις παίρνονται από την ηγετική ομάδα και επικυρώνονται από την Κεντρική Επιτροπή! Ουσιαστικά τα πραγματικά μέλη του Σύριζα, είναι μια χιλιάδα μεσαίων στελεχών, που έχουν κατσικωθεί από τους μηχανισμούς στα ενδιάμεσα όργανα, άκαπνων στα μαζικά κινήματα, που έχουν όμως αριστεύσει στις εξετάσεις της ίντριγκας, της μικροπολιτικής και των εσωτερικών συσχετισμών.
Οι νομαρχιακές επιτροπές φτιάχτηκαν για να ελέγχουν, να κηδεμονεύουν και να πνίγουν πρωτοβουλίες και όχι να συντονίζουν και να εμπνέουν.
Ο Σύριζα έχει γίνει ένας μηχανισμός εξουσίας και όλοι αναζητούν καρέκλες. Δεν γεννά ιδεολογία.
Ανάγκη να ενισχυθούν όσοι αγωνίζονται.
Στις 26 Γενάρη θα έχουμε μια κυβέρνηση που δεν θα συγκρουστεί, αλλά θα ζητάει παράταση και θα λέει ότι παρέλαβε καμμένη γη.
Ο κόσμος και όλοι μας δεν θέλουμε σύγκρουση. Και ποιος αλήθεια θα το ήθελε; Δεν γίνεται όμως να έχεις και «το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη». Είμαστε ανάμεσα σε συμπληγάδες που θα μας φάνε το συκώτι.
Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες, που αποτελούν την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης.
Είναι επιτακτική ανάγκη να στηρίξουμε τις δυνάμεις εκείνες που αταλάντευτα δίνουν τη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην ενσωμάτωση της Αριστεράς σε θολά κυβερνητικά σχήματα με επικίνδυνες συνέπειες για το εργατικό κίνημα, τη νεολαία, το μέλλον της πατρίδας το μέλλον της ίδιας της Αριστεράς.
Να ξεφύγουμε από την θεωρία του «μικρότερου κακού», «χειρότερα δεν γίνεται». Να «ποτίζουμε ξένες γλάστρες».
Ένας δρόμος υπάρχει. Η ενότητα και συμπόρευση όλων των δυνάμεων με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που θα εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Απέναντι από τους διαχειριστές της εξουσίας. Απέναντι σ’ αυτούς που ονειρεύονται κάθε φορά να καταλάβουν το κράτος για να μοιραστούν τα λάφυρα.
* Τσάτσης Σπύρος, συν. εκπαιδευτικός, πρώην συντονιστής της οργάνωσης Σύριζα Δήμου και πρ.μέλος του Συνασπισμού και του Σύριζα.
