Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγος – Οικονομολόγος
Πρόεδρος Τ.Κ. Πύργου Κόνιτσας
Η Ελληνική κοινωνία ως άλλο κοινό – τραγικής παράστασης – βιώνει καθημερινά την αγωνία της δραματικής πλοκής που αφορά σε αυτή την ανεξέλεγκτη πλέον κοινωνικό – οικονομική ελληνική τραγωδία. Για αυτό το τραγικό έργο της νεότερης ιστορίας μας, δεν θα επέλθει η εξιλέωση των “ηθοποιών” ούτε με αυτή την αναμενόμενη συμφωνία και με αυτό συμβαδίζει η λογική.
Η δε πολιτική εξουσία συνολικά φαίνεται δυστυχώς να μην μπορεί να αντιληφθεί και να διαχειριστεί άλλες διαδικασίες πέραν εκείνες που έχουν ως σημείο αναφοράς, το δημόσιο, τα δανεικά, την διαπλοκή με «νταβατζήδες» της μέρας και «μιζαδόρους» της νύχτας, του ποδοσφαίρου και των μέσων συσκότισης.
Δυστυχώς αγαπητέ μου η γενική ανομία μας κατάντησε ληξιπρόθεσμους σε χρέη αλλά το χειρότερο σε αξίες, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το «ετοιμόρροπο» Ελληνικό οικονομικό και αξιακό σύστημα παρουσίασε και εμφανίζει έντονα πλέον τα σημάδια της αποσύνθεσης, παρατηρούμε δε και βιώνουμε σήμερα τις συνέπειες ενός πολιτικού και κοινωνικού αλλά και οικονομικού “status quo” που δημιουργήθηκε κατά κοινή ομολογία με άναρχο τρόπο, με συγκεκριμένες πολιτικές από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και από συγκεκριμένες μεθόδους πολιτικής συμπεριφοράς.
Είναι σαφώς άδικο και ενέχει, ανηθικότητα εν μέρει η άποψη ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά οι πολιτικοί, χωρίς βέβαια και οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των, με την έννοια ότι δεν φαίνεται να έχουν γίνει κοινωνοί της οδυνηρής πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα, συμπεριφέρονται δε πλείστοι εξ αυτών με απύθμενη αλαζονεία αρέσκονται δε ακόμη να χρησιμοποιούν την ξύλινη και αποκρουστική στους πολίτες γλώσσα.
Πολλές φορές η οικονομική κατάσταση της χώρας αποτέλεσε θέμα παρέμβασης εξωτερικών οικονομικών η άλλων παραγόντων, καμία φορά όμως η οικονομική προβληματική δεν οδήγησε σε τέτοιας μορφής κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.
Η πολιτική αδιαφάνεια και διαπλοκή, προκάλεσαν στην κοινωνία, αφενός μεν με την άποψη ότι η «πολιτική» είναι μια δραστηριότητα που δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, και εξέθρεψαν κατ ουσία τα αυγά του φασισμού , αφετέρου δε ισχυροποίησαν μια πραγματικότητα ότι δηλαδή σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, αυτό με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.
Θλιβερό το φαινόμενο της ασυνέπειας αλλά και της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής, αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο αυτό που προκύπτει από συμπεριφορές όσον αφορά την οικονομική διαχείριση της χώρας η οποία χαρακτηρίστηκε ήδη ως ανυπόληπτη, και βεβαίως για τις ανυπόληπτες συμπεριφορές, υπάρχουν θεραπείες ,όπως π.χ. η παρέμβαση του Δ.Ν.Τ.(ενός διεθνούς οικονομικού οργανισμού που δανείζει πράγματι με επιτόκιο που τις περισσότερες φορές έχει αναφορά στην εθνική κυριαρχία του δανειζόμενου.)
Στο σύνολό της η κοινωνία διαφωνεί με την αποφυγή του προσδιορισμού της σχέσεως αιτίου- αιτιατού, (την περιγραφόμενη κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής αποσύνθεσης την προκάλεσαν άνθρωποι και συμπεριφορές) με την έννοια ότι εάν κι εφόσον δεν επιχειρηθεί η πολιτική ανάταξη στην πολιτική συμπεριφορά, η οποιαδήποτε οικονομική ανάταξη θα έχει αργά η γρήγορα την ίδια κατάληξη.
Είναι σαφές ότι το πραγματικό γεγονός που προκαλεί ανησυχία δεν είναι μόνο τα όποια οικονομικά προβλήματα, αλλά η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που τα δημιούργησε, και είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική κάστα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα – να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα.
Η θέση ότι η ύφεση στην Ελλάδα δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης ανάπτυξης που επικράτησε στην χώρα μας, αλλά μιας μακράς αντίληψης της πολιτικής διαχείρισης του «τζάμπα μάγκας», αποτελεί κοινό τόπο.
Κοινό τόπο και οικονομική παραδοχή αποτελεί επίσης η άποψη ότι η προκύψασα ύφεση δεν αντιμετωπίζεται με αύξηση των φόρων, με επιπλέον ακριβό η φτηνό δανεισμό, με περικοπές μισθών, με περαιτέρω συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης, γιατί όλα αυτά τα μέτρα χαρακτηρίζονται μικροοικονομικής προοπτικής, είναι δηλαδή μη αναπτυξιακά, δεν υποστηρίζονται δε από την μακρό οικονομική θεωρία και πράξη, και μάλλον θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περιστασιακά, και εν τέλει μέτρα που θα παρατείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τον εφιάλτη της ανεργίας, της πείνας, των αυτοκτονιών.
Χαρακτηρίζεται εφιαλτικό το τοπίο γιατί το διάστημα αυτό δεν θα υποστεί η χώρα τις συνέπειες της ύφεσης μόνο, αλλά θα υποστεί μια άνευ προηγουμένου βίαιη παρέμβαση με χαρακτήρα μόνο εισπρακτικό χωρίς την δυνατότητα να μπορεί να σχεδιάσει μακροοικονομικά και να δοθεί αναπτυξιακή προοπτική.
Θεωρώ ότι η παρούσα κατάσταση θα έχει τραγικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές- οικογενειακές, ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες και θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι ότι χωρίς νέα παραγωγή εθνικού προϊόντος, και η οποία επιτυγχάνεται με άλλα μέτρα που ακόμη σχολάζουν, η ύφεση θα από δομεί τον κοινωνικό ιστό όπως η ανίατη ασθένεια το ανθρώπινο σώμα και βέβαια όταν εμφανιστεί στην πλήρη της μορφή γιατί ακόμη είμαστε στην εμφάνιση της.
Η αίσθηση είναι ότι η παρούσα κατάσταση θα είναι αρκετά μεγάλη. Τον ακριβό δανεισμό θα ακολουθήσει ένας λιγότερο ακριβός, το πραγματικό γεγονός όμως είναι ότι το προϊόν αυτό κατευθύνεται και πάλι προς μη παραγωγικές και αναπτυξιακές προοπτικές για την χώρα, αλλά για εξόφληση δεδουλευμένων αμαρτημάτων και κατά συνέπεια επειδή η έξοδος από την ύφεση δεν γίνεται με ασκήσεις επί χάρτου αλλά με συγκεκριμένα δοκιμασμένα οικονομικά μεθοδολογικά εργαλεία μακροοικονομικής ανάπτυξης, ίσως η αναγκαστική παρουσία του ΔΝΤ στην χώρα μας προκαλέσει όχι μόνο την βίαιη οικονομική εξαθλίωση αλλά και την κοινωνική αποσταθεροποίηση.
Την φάση της ύφεσης θα ακολουθήσει λογικά η φάση της όποιας ανάπτυξης, η ελπίδα πρέπει να είναι ότι την επόμενη μέρα θα πρέπει να βρεθεί η χώρα θωρακισμένη από θεσμούς ικανούς ούτως ώστε να μπορεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα να αυτό προστατεύεται, στο μέλλον και ταυτόχρονα να μπορεί να προστατεύει την υπόληψη την περιουσία αλλά και την αξιοπιστία της χώρας πρωτίστως αλλά και την ομαλή κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και εξέλιξη.
«Αυτό που δεν έπρεπε, και δεν πρέπει να ξανασυμβεί στο μέλλον είναι αυτή η αδιανόητη και αχαρακτήριστη προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους ασχολούμενους με την πολιτική διαχείριση της εξουσίας, οι οποίοι αλαζονικά αγνόησαν και αγνοούν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής επιστήμης και ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι μια συνεχής διαδικασία στο χρόνο εξέλιξης της Δημοκρατίας, και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψιν του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα τον οδηγεί στο μέλλον εκεί που οδηγείται και ο πολίτης όταν παρανομεί, καθότι μια ευνομούμενη και σύγχρονα θεσμοθετημένη Δημοκρατία δεν μπορεί να προστατεύει με ειδικούς νόμους «μικρούς πολιτικούς» που επειδή βρέθηκαν στο χώρο της πολιτικής θεώρησαν και θεωρούν ότι η «Πολιτική» τελειώνει με τον «πολιτικό».
Η ελληνική κοινωνία διακρίνει με ευκολία και σήμερα «άνομες» συμπεριφορές, και βεβαίως δικαιούται μέσα σε αυτή την δίνη να της δοθεί η δυνατότητα και η ευκαιρία να αναδείξει, αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και κτήνη», να προωθήσει ή να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει ή να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.
Κατεδαφιζόμεθα, πολίτες και Δημοκρατία, και μία από τις δυνατότητες ανάσχεσης αναμφίβολα είναι η πολιτική ανάταξη, η οποία και θα επιτρέψει και θα διευκολύνει την οικονομική και κοινωνική ανάταξη, με την λογική της καθοριστικής παρέμβασης όσον αφορά την διαδικασία εξ ορθολογισμού της διοίκησης να θέτει στο εξής στο περιθώριο,(η Δημοκρατία και οι Θεσμοί της) όχι μόνο αυτούς που στην καθημερινότητα τους χαρακτηρίζονται ως ανυπόληπτοι, κλέφτες ή απατεώνες, και αποτελούν υποκείμενα του ποινικού δικαίου, ως φίλοι και συνδαιτυμόνες των τροφίμων του κορυδαλλού, αλλά και όσους είτε δεν καταλάβαιναν, ότι οι συνάδελφοί τους υπουργοί και λοιποί έκλεβαν το δημόσιο χρήμα οπότε είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, είτε καταλάβαιναν και άρα είναι επικίνδυνοι να αναπαραγάγουν με την παρουσία των συνεχώς τις ίδιες αμαρτωλές πρακτικές και στο μέλλον.
