Η εξοντωτική υπερφορολόγηση δεν οδήγησε ποτέ σε ανάπτυξη…

Γράφει ο Νίκος Βούστρος

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, είναι οι τερατώδεις ανοησίες που για διάφορα θέματα πολλές φορές ακούγονται. Συχνά δε, οι ανοησίες αυτές επαναλαμβάνονται τόσο πολύ, που στο τέλος καταλήγουν να γίνονται πιστευτές σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πλασάρονται ως λύση για κάθε πρόβλημα…

Ποιο όμως είναι σήμερα το πραγματικό πρόβλημα; Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε κυριολεκτική διάλυση, σε σχέση με τα τεκταινόμενα πριν την οικονομική κρίση. Οι λόγοι είναι προφανώς πολλοί και απολύτως γνωστοί σε όσους ερευνούν τα ζητήματα με αμερόληπτο και επιστημονικό τρόπο.

Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι πριν την οικονομική κρίση όλα ήταν καλά και τώρα όχι. Κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά απλουστευτικό και προφανώς θα είχε μικρή σχέση με την πραγματικότητα.

Ήταν όμως τελείως άλλη η τότε προβληματική της οικονομίας, η οποία εστιαζόταν κυρίως σε πέντε – έξι τομείς:

Υπερβολικές αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και σε απόλυτα μεγέθη και συγκριτικά με τον ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως σε σχέση με το παραγόμενο αγαθό…
Υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων: Πάνω από 1.000.000 μισθοδοτούμενοι από το δημόσιο, σε συνολικό ενεργά οικονομικό πληθυσμό περί τα 4.000.000 άτομα.
(768.000 χιλ. “έδειξε” η απογραφή, χωρίς τους στρατιωτικούς και τους υπαλλήλους δημοτικών επιχειρήσεων, ΔΕΚΟ και συναφών φορέων)
Υπερβολική διόγκωση του τραπεζικού συστήματος, με παράλληλη αύξηση της πιστωτικής φούσκας, χωρίς κανένα κριτήριο βιωσιμότητας του δανεισμού
Φούσκα των ακινήτων: Οι τιμές των ακινήτων λόγω της άφθονης προσφοράς δανεικού χρήματος ανέβηκαν πολύ πιο πάνω από τις εύλογες αξίες: Είναι γνωστό ότι στον “αέρα” της οικοδομικής δραστηριότητας χτίστηκαν ολόκληρες περιουσίες από τους επιτήδειους, αλλά και υπερχρεώθηκαν άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος της φούσκας…
Απόλυτη ασυδοσία των μεγάλων επιχειρήσεων, ιδίως των παραρτημάτων πολυεθνικών: Τα καρτέλ λυμαίνονταν τις διάφορες αγορές όπου με διάφορες απατηλές πρακτικές κατάφερναν να ασυδοτούν, στα πλαίσια και της “ελεύθερης αγοράς” βεβαίως βεβαίως, η οποία ήδη από πριν το 2000 είχε καταργήσει τις περισσότερες από τις ρυθμιστικές αρχές… Συγγενές πρόβλημα και οι ακάλυπτες επιταγές και γενικά η έλλειψη σεβασμού στα συναλλακτικά ήθη.
Και τέλος, το αιώνιο ελληνικό πρόβλημα: Οι εισαγωγές αγαθών ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές…

Αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι σημαντικότερες παθογένειες πριν την έλευση της οικονομικής κρίσης του 2008-2009 η οποία ξεκίνησε σαν παγκόσμια τραπεζική κρίση, με την κατάρρευση της Lehman Brothers στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη συνέχεια εκδηλώθηκε ως κρίση δανεισμού για το κράτος, για να καταλήξει τελικά σε αυτή την απίστευτη κυριολεκτικά οικονομική «σφαγή» που βιώνουμε σήμερα.

Και τι κάναμε εμείς; Πως απάντησε η πολιτική μας τάξη, αυτοί οι …καλύτεροι εξ υμών, που στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που διαθέτουμε είναι επιφορτισμένοι να αποφασίζουν, να νομοθετούν και να κυβερνούν εν γένει για λογαριασμό μας;

Πάρα πολύ απλά, μέσα σε μια απέραντη και διακομματική …”δανειστολαγνεία”, παρέδωσαν τα πάντα στους δανειστές!

Την οικονομική πολιτική, το σχεδιασμό και την άσκηση της, τη νομοθέτηση, μέχρι και αυτό το ίδιο το πολιτικό δικαίωμα: τους επέτρεψαν να ορίσουν το δικό τους άνθρωπο, πρωθυπουργό της χώρας! Έξω από κάθε έννοια συνταγματικής πρόνοιας! Ένα τραπεζίτη από τους πλέον σκληροπυρηνικούς, από τα …έγκατα των σκοτεινών διαδρόμων της ΕΚΤ.

Πως απάντησαν αυτοί στο πρόβλημα; Μα με φόρους, χαράτσια, μειώσεις και επιβαρρύνσεις στα πάντα! Μασκαρεύοντας τα πάντα πίσω από διάφορες απίθανες και παράδοξες επιστημονικά θεωρίες, που τη μία θα έφερναν επενδυτές, μία θα έφερναν ανάπτυξη και μία θα μας έβγαζαν στα …ξέφωτα των αγορών (για να πάρουμε ακόμα περισσότερα δάνεια!).

Και που στόχευσαν με …χειρουργική ακρίβεια; Μα στα αγαπημένα τους …θύματα, στους ανήμπορους να αντιδράσουν: Από μικρές ατομικές επιχειρήσεις και προσωπικές εταιρίες, ως χαμηλόμισθους του ιδιωτικού τομέα και φυσικά, το αγαπημένο θύμα όλων αυτών των μανδαρίνων, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουν εργαστεί ούτε μια μέρα στη ζωή τους, τους ανέργους!

Και ποια ήταν τα αποτελέσματα τελικά; Πρακτικά η ολική καταστροφή της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, η οποία αμφίβολο είναι αν θα μπορέσει να δώσει σημάδια βελτίωσης την …επόμενη δεκαετία.

Όταν ακόμα βρισκόμαστε πρακτικά σε πρωτογενές έλλειμμα, όταν το “δημόσιο” χρέος (*διαφωνώ απολύτως με τον όρο, δεν πρόκειται περί δημοσίου χρέους – τέτοιο θα ήταν αν οι πολίτες είχαν ουσιαστική επίδραση στη δημιουργία και διαχείριση του – μάλλον θα πρέπει να ονομαστεί “κυβερνητικό” χρέος) διαρκώς αυξάνει, όταν η πραγματική οικονομία στενάζει από την υπερφορολόγηση η οποία στις περισσότερες των επιχειρήσεων ξεπερνάει το σύνολο του τζίρου, όταν το τραπεζικό σύστημα πραγματοποιεί επενδύσεις χαρτοφυλακίου αντί να δανειοδοτεί και όταν οι επιχειρήσεις σωρηδόν ή κλείνουν ή μετακομίζουν εκεί που δεν υπάρχουν παρανοϊκοί φόροι κάθε είδους, τότε πρακτικά δεν υπάρχει ούτε ίχνος ελπίδας…

Γι’αυτό λοιπόν, όταν ακούτε τους λαλίστατους πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων να προσπαθούν να σας πείσουν ότι όπου να ‘ναι …έρχεται η ανάπτυξη, μπορείτε να είσαστε σίγουροι ότι ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ή ότι ξέρουν και σας κοροϊδεύουν… Ή μπορεί και τα δύο μαζί, δηλαδή να σας κοροϊδεύουν ενώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται…