Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχω ακούσει στη χώρα (εκτός των πολιτικών, αυτοί είναι σε άλλο επίπεδο), τις έχω ακούσει να λέγονται (γράφονται) στο χώρο μας, αυτόν της ενημέρωσης:
Βλέπω λοιπόν σήμερα διθυραμβικό άρθρο σε “πολυαναγνωσμένο” μέσο (είναι γνωστό τους τακτικούς μου αναγνώστες ότι δεν δέχομαι το διαχωρισμό σε μικρά και μεγάλα μέσα ενημέρωσης), όπου ο συντάκτης …πανηγύριζε κυριολεκτικά για τη μεγάλη επιτυχία μιας ελληνικής ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ εταιρείας START-UP (!!!).
Προφανώς μου κίνησε αμέσως την περιέργεια, καθώς είμαι από τους πρώτους ανθρώπους στη χώρα μας που έφτιαξαν start-ups από τα 90’s ακόμα. Μερικές ευτύχησαν να πετύχουν, άλλες όχι, αλλά πάντως, μετά είκοσι χρόνια έμαθα καλά ότι μια “σταρτ απ” είναι κάτι το πολύ καινοτομικό, που χρησιμοποιεί την τεχνολογία, που είναι νεοεμφανιζόμενο, αλλά και το οποίο καλύπτει μια υπαρκτή ανάγκη η οποία δεν καλυπτόταν μέχρι τότε, με ένα πρωτότυπο τρόπο…
Πάντως, σίγουρα δεν είναι … ότι του καπνίσει του καθενός ή ότι θέλει να ονομάσει έτσι!
Στα ελληνικά, παράλληλα με την κατάχρηση του όρου επιχειρείται να καθιερωθεί ο επίσης λάθος όρος “νεοφυής επιχείρηση”, πράγμα που εκτός από νεολογισμός, είναι και εντελώς αδόκιμος. Περισσότερα, εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Startup_company
Τι έκανε λοιπόν η εν λόγω θεατρική start-up;;;
Ανέβασε έργο του Τσέχωφ!
Μάλιστα. Αυτό το τόσο καινοτομικό, πρωτοφανές και πρωτότυπο πράγμα. Που δεν το έχει ξανακάνει ποτέ κανένας φαίνεται…
Υπέθεσα στην αρχή ότι επειδή o όρος start-up είναι μια “μοντερνιά” που “πουλάει” διαφημιστικά και κάνει εντύπωση, ίσως το επέλεξαν κουτοπόνηρα οι ενδιαφερόμενοι.
Το αντίθετο. Σε μια πολύ λιτή και αξιοπρεπή ιστοσελίδα, οι άνθρωποι λένε ότι έχουν δημιουργήσει μια επιχείρηση θεάματος που θέλει να παράγει προϊόν για θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, χωρίς αποκλεισμούς και διαχωρισμούς ανθρώπων κλπ. Μια εταιρική περιγραφή απολύτως ρεαλιστική, στις πραγματικές της διαστάσεις. Ουδέν μεμπτόν από εκεί.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο συντάκτης που έγραψε το εν λόγω άρθρο, μάλλον νύχτα το πήρε το “δίπλωμα” και για τη δημοσιογραφία και για την Ελληνική γλώσσα γενικότερα… Αν πήρε και ποτέ του δηλαδή.
Οι πιθανότητες φυσικά είναι δύο: Είτε να μη ξέρει ο άνθρωπος την πραγματική έννοια του όρου, οπότε σοφό είναι να μην …ανακατεύεσαι με λέξεις που δεν ξέρεις, ή να την ξέρει και να είπε να τσιμπήσει κανένα κλικ περιέργειας, σαν και το δικό μου.
Σε κάθε περίπτωση, όταν αδυνατούμε να συνενοηθούμε μεταξύ μας, πως στο καλό θα καταφέρουμε να αναστρέψουμε την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα ώστε να φτιάξουμε επιτέλους κάτι για το αύριο; Δεν είναι τεράστια η ευθύνη του χώρου της ενημέρωσης (και) για την επιμόρφωση των πολιτών;
Το δυστύχημα με το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι ότι η κατάχρηση του όρου είναι πια τόσο συχνή, που τείνει να καθιερωθεί: Πολλές φορές, κάθε νεοϊδρυθείσα επιχείρηση αποκαλείται start-up, σε σημείο που δεν κάνει πια καμία εντύπωση…
Το σίγουρο είναι ότι πλην ολίγων εξαιρέσεων, πραγματικές start-ups δεν είχαμε ποτέ στη χώρα, και ούτε πρόκειται να έχουμε.
Ν.Β.
