Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος
Τα παιδιά όλο ρωτάνε. Γιατί το ένα και γιατί το άλλο…
Και εκεί που νομίζεις ότι έχει τελειώσει αυτά συνεχίζουν »γιατί αυτό, γιατί εκείνο, πότε, πού, πόσο, πώς», ρωτάνε τα πάντα για το κάθε τι. Και δεν έχουν σταματημό ούτε καθώς μεγαλώνουν, ίσα – ίσα αυξάνεται ο ρυθμός, το βάθος των ερωτήσεων, δεν ικανοποιούνται με τις πιο απλοϊκές απαντήσεις, δεν μπορείς ούτε να τα κοροϊδέψεις πια!
Κάποιες φορές καταντάει κουραστικό. Κι ενώ μέσα μας καμαρώνουμε που είναι περίεργα, φιλομαθή, που ενδιαφέρονται για τον κόσμο γύρω τους, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε, δεν έχουμε τον χρόνο ή έτσι απλά δεν θέλουμε να απαντήσουμε…
Υπομονή.
Όλο αυτό το »παιχνίδι» των ερωταποκρίσεων είναι μια πνευματική επένδυση, μια παρακαταθήκη καλής παιδείας για τα παιδιά μας. Εξηγούμε:
1. Γνωρίζουν καινούργια πράγματα. (λέγε – λέγε κάτι μένει…)
2. Μαθαίνουν να ενδιαφέρονται για το »τι» και το »πως». (Βασικό στοιχείο της κάθε επιστήμης για να πάει παρακάτω τη γνώση της. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο μέχρι να το ανακαλύψουμε, μέχρι να αποδειχθεί – ακόμη κι ότι η γη γυρίζει!)
3. Αποκτώντας έναν τέτοιο μηχανισμό μάθησης τα παιδιά, μπορεί να ελπίζει κανείς ότι δεν θα τα πιάνουν κορόιδα, ότι δεν θα γίνουν »χάνοι».
4. Αντιθέτως, πιστεύω, ότι έτσι γίνονται – εξελίσσονται – πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι ως ενήλικες…
Υπομονή, τα πρώτα 18 (πάνω – κάτω) χρόνια είναι δύσκολα, μετά φεύγουν, δεν ρωτάνε τίποτα και μας λείπουν…
