Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Προβληματίστηκα πολύ πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο. Προβληματίστηκα, διότι αυτό που βλέπω και καταγράφω τα τελευταία χρόνια, το χάσμα της πολιτικής ζωής από την πραγματική ζωή, έχει πλέον πάρει κολοσσιαίες διαστάσεις, τόσο που ο καθένας συνειδητοποιεί πια ότι στη χώρα αυτή υπάρχουν δύο παράλληλοι, διαφορετικοί πάντως και αποστασιοποιημένοι κόσμοι…
Ο λόγος φυσικά για τη χθεσινή κοινοβουλευτική προ ημερησίας διατάξεως διαδικασία, όπου υποτίθεται ότι οι πολίτες θα άκουγαν τους πολιτικούς, αυτούς που τους εκπροσωπούν και τους αντιπροσωπεύουν δηλαδή, να συζητούν πολιτισμένα και με σκοπό κατ’ αρχήν την ενημέρωση των και έπειτα την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων και λύσεων στο ακανθώδες πρόβλημα της διαφθοράς και της διαπλοκής των κάθε λογής συμφερόντων με τις κάθε λογής εξουσίες.
Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά ο “θησαυρός” αποδείχθηκε ότι ήταν …άνθρακες! Για άλλη μία φορά, αντί να ακουστούν ορθολογικές πολιτικές προτάσεις, με νηφαλιότητα και ψυχραιμία, αντί να ακουστούν λόγια ουσίας και προοπτικής, με μεγάλη απογοήτευση, είδαμε τις γνωστές “κοκορομαχίες” για τις ανάγκες της προσωπικής τηλεοπτικής προβολής του καθενός.
Είδαμε έλλειψη ψυχραιμίας, είδαμε ευτελισμό διαδικασιών και θεσμών, είδαμε και ακούσαμε απαράδεκτες εκφράσεις, σε μια συζήτηση η οποία δεν προσέθεσε τίποτα καινούριο, μόνο έδειξε ανάγλυφα το πόσο πολύ απέχουν οι άνθρωποι αυτοί που αποτελούν το σημερινό πολιτικό προσωπικό από την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματα της, από τον πολίτη και τον καθημερινό γολγοθά του, είτε αυτός είναι η μακροχρόνια ανεργία, είτε είναι η αγωνία να κρατήσει όρθια την επιχείρηση του, είτε η υπερφορολόγηση, είτε η εξασφάλιση του επιούσιου, είτε όλα αυτά μαζί – καταστάσεις για τις οποίες σε κάθε περίπτωση, ευθύνονται οι κύριοι αυτοί του “κλαμπ της Βουλής”.
Το πλέον δε εξοργιστικό, είναι ότι κανένας από αυτούς δεν μπόρεσε να βρει δυο λόγια ελπίδας και προοπτικής για τον ταλαίπωρο Έλληνα, ο οποίος επτά χρόνια τώρα, συνεχώς σκύβει το κεφάλι, βάζει πλάτη, πεινάει και πάντως πάντα πληρώνει, τα καμώματα των κυρίων αυτών, δεξιών, αριστερών και “κεντρώων”, πράσινων, κόκκινων, ροζ και μπλε.
Οι μεν υπεραμύνθηκαν του κυβερνητικού έργου και κατήγγειλαν τα πεπραγμένα της αντιπολίτευσης όταν ήταν στην κυβέρνηση, οι δε κατήγγειλαν την κυβέρνηση και προσπάθησαν να μας πείσουν πόσο καλύτερες από την σημερινή κυβέρνηση ήταν οι δικές τους κυβερνήσεις…
Αφού είναι έτσι, γιατί μας χρεοκοπήσατε οικονομικά, θεσμικά και πολιτισμικά; Αφού είστε όλοι σας τόσο φωτισμένοι, τόσο άξιοι και τόσο ικανοί, γιατί λοιπόν μας φέρατε στα σημερινά χάλια, και γιατί κάθε μέρα που περνάει μας επιδεινώνετε την καθημερινότητα μας και τη ζωή μας την ίδια;
Γιατί καταστρέφετε τη χώρα με τα καμώματα σας; Είστε ανίδεοι ή απλά δεν σας ενδιαφέρει;
Γιατί μας έχετε καταστήσει οικονομικούς σκλάβους των κάθε λογής συμφερόντων και ισχυρών;
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη: Γιατί το ύψος των προσωπικών προνομίων σας σας έχει καταστήσει τόσο απόμακρους από την κοινωνία και τόσο αυτονομημένους, που πια είσαστε “εσείς” και “εμείς”, αγαπητοί αυτόκλητοι “σωτήρες” μας όλων των αποχρώσεων. Και μπροστά στο άγχος της διατήρησης των προνομίων αυτών, θα πείτε και θα κάνετε τα πάντα, χωρίς κανένα σεβασμό σε τίποτα και σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο τον εαυτό σας.
Λοιπόν, αν σας έχει απομείνει ένα ελάχιστο δείγμα ευθυξίας και αξιοπρέπειας, αν έχετε έστω και ένα μικρό δείγμα φιλότιμου, όπως κι αυτό που έχει ο κάθε σκληρά δοκιμαζόμενος πολίτης, το μόνο που πρέπει να κάνετε, είναι να μας απαλλάξετε από την παρουσία σας.
Να αυτοκαταργηθείτε χαμηλώνοντας το κεφάλι και ζητώντας ταπεινά και έμπρακτα συγνώμη να αφήσετε ήσυχο το υγιές κομμάτι της κοινωνίας να αναδείξει καινούργιους ανθρώπους και διαδικασίες, χωρίς κατ’ ανάγκη κόμματα και βαρωνίες, χωρίς οικογένειες και τζάκια, χωρίς άλλους Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες και Παπανδρέου που μας …κατσικώνονται κληρονομικώ δικαιώματι, άφθαρτους και δοκιμασμένους, έντιμους και καθαρούς, οι οποίοι να αναλάβουν αυτή τη χώρα, όπως ξέρουν και όπως κουμαντάρουν το σπίτι τους και τη δουλειά τους, αφού πρώτα παραιτηθούν όλων των σκανδαλωδών προνομίων που θεσμοθετήσατε.
Τότε και μόνο τότε θα έχετε προσφέρει υπηρεσία σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα και θα έχετε για μία και μοναδική φορά επιτελέσει το καθήκον σας.
Τα πολλά λόγια (και οι κοινοβουλευτικές κοκορομαχίες) είναι φτώχεια…
Ιδού η Ρόδος!
Ν.Β.
