Ένα ευχαριστώ για το ΠΓΝΙ
Θα ξεκινήσω τη στήλη σήμερα, με μια οφειλόμενη έκφραση ενός ελάχιστου «ευχαριστώ» στους ανθρώπους της 1ης Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, οι οποίοι επί πέντε ημέρες φρόντισαν τον επτάχρονο γιο μου Βασίλη που νοσηλεύτηκε με γαστρεντερίτιδα τύπου Ρότα.
Και δεν είναι η στερεότυπη και αόριστη ευγνωμοσύνη αλλά η ειλικρινής συναίσθηση μιας πραγματικότητας που λέει ότι μέσα στα χρόνια της κρίσης, υπάρχουν ορισμένοι τομείς της δημόσιας παροχής υπηρεσιών που εξακολουθούν να λειτουργούν ρολόι.
Παρά τις υπερβολές των συνδικαλιστών και ημών των δημοσιογράφων ενίοτε, που βλέπουμε «χάος», «διάλυση» κλπ. στα δημόσια νοσοκομεία, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της ιατρικής βοήθειας που είναι αλήθεια πως δεν έχει πολλές απαιτήσεις σε εξοπλισμό, φάρμακα και άλλα ακριβά αναλώσιμα, δεν βρίσκεις κενά: ο γιατρός κάνει τις τακτικές επισκέψεις του, οι νοσοκόμες στην ώρα τους όταν τελείωνε ο ορός και χρειάζονταν αλλαγή, η καθαρίστρια επίσης, σε έκανε να αισθάνεσαι τον χώρο οικείο.
Και για να μη θεωρηθεί πως πλέκω το εγκώμιο του Πολλάκη – φτου φτου φτου μακριά από μένα, τέτοιες συμπάθειες… – το φιλότιμο και η αυταπάρνηση των εργαζομένων στο χώρο της υγείας, ανθρώπων, στους οποίους επεβλήθησαν μειώσεις στις απολαβές, προστέθησαν ώρες απλήρωτης εργασίας κοκ, τολμώ να πω πως ήταν το ίδιο και με Υπουργό τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Λοβέρδο κα. Γιατί ο λατρεμένος μου γιόκας νοσηλεύτηκε ξανά με την ίδια ασθένεια, πριν από 3,5 χρόνια, στο «Χατζηκώστα» τότε, και η παροχή των υπηρεσιών ήταν και τότε το ίδιο καλή.
Μπορεί βέβαια, να είμαστε πιο τυχεροί στα Γιάννενα, γιατί έχουμε δύο καλά νοσηλευτικά ιδρύματα και να μην ισχύει η ίδια εικόνα σε άλλες περιοχές της χώρας και κυρίως, στα δύο μεγαλύτερα αστικά κέντρα.
Οι δημαιρεσίες και ο πρόεδρος
Μιλώντας για τις δημαιρεσίες στο Δήμο Ιωαννιτών που ήταν το σημαντικότερο πολιτικό θέμα των τελευταίων ημερών σε τοπικό επίπεδο, δεν θα σταθώ στη… «μαντεία» των αριθμών και στο αν τα 11 λευκά κατά την εκλογή του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου προήλθαν και από διαρροές της παράταξης Μπέγκα, για την στήριξή του στο πρόσωπο του Γιώργου Παπαδιώτη.
Ενδεχομένως να τον ψήφισαν κάποιοι της αντιπολίτευσης και να μην τον ψήφισαν κάποιοι δικοί του, όπως διατείνονται οι της μειοψηφίας αλλά το 9+2 προκύπτει ευκολότερα από το άθροισμα των συμβούλων του Ν. Γκόντα και των δύο της ελάσσονος μειοψηφίας που φανερά εξέφρασαν την άποψή τους (Τασιούλας-Μαλάμος). Γιατί δηλαδή να πιστέψει κανείς το προβοκατόρικο σενάριο και όχι την πιθανότητα της ενιαίας γραμμής της «Ενότητας Πολιτών»;
Άλλωστε, καμία σημασία δεν έχει πια η σεναριολογία, όταν πλειοψηφεί η πρόταση του Δημάρχου και δεν παθαίνει χουνέρια ο επικεφαλής, σαν αυτά του Τσιρογιάννη στην Άρτα…
Αν αρέσει και γοητεύει ή το αντίθετο, με την ικανότητα ή μη της διαχείρισης των συνεδριάσεων ο Παπαδιώτης, φαίνεται συχνά πυκνά από τα ξεσπάσματα πολλών δικών του κατά καιρούς, εν ώρα διαδικασίας. Ο Τσουμάνης ας πούμε, αν τα «πάρει» με τον Παπαδιώτη, θα τον «στολίσει» επί τόπου, δεν θα περιμένει τις δημαιρεσίες…
Ούτε για ΚΑΠΗ
Το σαφέστερο πολιτικό μήνυμα της ημέρας των δημαιρεσιών, ήταν κατά τη γνώμη μου, η προφανής αδυναμία λειτουργίας ως ομάδας, της «Ανεξάρτητης Δημοτικής Πρωτοπορίας». Και το 1ο ΚΑΠΗ να έβαζε αλλαγή ο Ν. Γκόντας στο ημίχρονο – καλύτερη μπάλα θα έπαιζε σίγουρα, δεν υπάρχει περίπτωση, αλλά επειδή δεν είναι αυτό το ζητούμενο… – δέκα φορές καλύτερη αντιπολίτευση θα ασκούσε στη δημοτική αρχή η ΑΔΠ.
Ακούστε δικαιολογίες: ο ένας έχει στενό συγγενικό πρόσωπο με σοβαρά προβλήματα υγείας, ο άλλος έχει προβλήματα υγείας και μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο, ο τρίτος δουλεύει στο νοσοκομείο και κάνει πολλές εφημερίες, ο τέταρτος δεν ξέρει πολλά γράμματα και δυσκολεύεται να παρακολουθήσει συνεδριάσεις της Οικονομικής Επιτροπής επί παραδείγματι, ο πέμπτος πηγαινοέρχεται Αθήνα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ο έκτος και ο έβδομος νοιώθουν αρκετά μεγάλοι και κουράζονται, οπότε μένουν τρεις. Και πάλι καλά που ο ένας εκ των τριών επανέκαμψε μετά από «αγρανάπαυση» 2,5 ετών, άρα, να «σκίσουμε» στις επιτροπές και τα προεδρεία τους δύο εναπομείναντες…
Γίνεται έτσι παράταξη; Ούτε ΚΑΠΗ, όπως είπα…
Είναι θέμα προπονητή ή κακού ρόστερ; Μάλλον το πρώτο θα έλεγα, γιατί η παράταξη Γκόντα, πέραν του ιδίου, έχει έναν πρώην Δήμαρχο, τέσσερις πρώην αντιδημάρχους και αξιόλογα νέα στελέχη, με όρεξη για δουλειά. Από την ομάδα όμως, λείπει το κίνητρο και αν εξακολουθήσει να «σέρνεται», δε βγάζει το ενενηντάλεπτο. Το κίνητρο καλείται να το δώσει ο προπονητής: ασχέτως αν εξαντλήσει τη θητεία του ή όχι, αν είναι υποψήφιος εκ νέου ή όχι, ο πρώην Δήμαρχος οφείλει να ζητήσει από τα στελέχη του το 100% των δυνατοτήτων τους και σε όποιον δεν αρέσει, ας συνεχίσει μόνος του. Κατά δεύτερον, απαιτείται να επιβάλλει σιδηρά πειθαρχεία και να απαγορεύσει βεντετισμούς και μωροφιλοδοξίες διατόντων αστέρων της – σε συνδυασμό – πολιτικομιντιακής ζωής του τόπου. Και με την Κική και με την Κοκό, δε γίνεται… Ή δεν γίνονταν ποτέ… γιατί εσύ δεν το επέτρεπες, ως Δήμαρχος, σε σαφώς δυσκολότερα χρόνια, φίλε Νίκο!
Αυτά, ως άδολη συμβουλή και συμβολή (μου)… για την απαραίτητη, καλύτερη λειτουργία της αντιπολίτευσης που έχει ανάγκη το δημοτικό συμβούλιο.
Άπαντες εφ’ ω ετάχθησαν…
Από την άλλη πλευρά, αν ψάχνεστε γιατί είναι όλα καλά, δεν είναι δύσκολη η απάντηση…
Τη εξαιρέσει δύο – τριών δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας που για προσωπικούς ή επαγγελματικούς λόγους δεν κυνήγησαν μεγαλεία και οφίτσια, άπαντες εβολεύθησαν και μη μου μιλήσει κανείς για… «ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο», κατά την επόμενη προεκλογική περίοδο…
Θα γίνω λαϊκιστής, προειδοποιώ!
Θέλω να επισημάνω την αρκούντως πολιτική – εσχάτως – παρουσία του Δημάρχου Βορείων Τζουμέρκων Γιάννη Σεντελέ.
Ο φίλτατος Γιάννης έχει αναβαθμίσει αισθητά την παρουσία του στα πολιτικά πράγματα του τόπου, κινούμενος με τρόπο που θα ζήλευε μπαλαρίνα Μπολσόι – παίρνω το παράδειγμα από τον συγκεκριμένο χώρο, λόγω του γνωστού πάθους του Δημάρχου με την τέχνη και δη με το θέατρο. Δημοσίως ο Δήμαρχος δηλώνει προσηλωμένος στο έργο του στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά αυτό δεν του στερεί το δικαίωμα να δικτυώνεται με πρώτης γραμμής στελέχη της κυβέρνησης. Κάνει τακτικότατα επαφές με Υπουργούς στην Αθήνα – για θέματα του Δήμου του ασφαλώς – φέρνει κυβερνητικούς στο Δήμο του – τελευταία τον ΓΓ Υποδομών, alter ego του Σπίρτζη, Γ. Δέδε – ενώ έχει αποκτήσει κι έναν δίαυλο καλής επικοινωνίας με την Ηπειρωτάρχισσα Όλγα Γεροβασίλη, η οποία μπορεί να του φανεί χρήσιμη στο μέλλον, αν ο Γιάννης αποφασίσει να κάνει το άλμα στην πολιτική, είτε με μεταπήδηση στην Περιφέρεια Ηπείρου, είτε με μεταγραφή στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Θα μπορούσε να το κάνει και πιο εύκολα, κατεβαίνοντας ας πούμε, στις εκλογές της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τότε, θα άρχιζαν να τον κοιτάνε με μισό μάτι, οι παλιοί Συριζαίοι αφενός και αφετέρου, ακολουθώντας το δρόμο άλλων πρώην Δημάρχων, ξέρει καλά πως θα υποστεί κι ο ίδιος τη φθορά ενός κόμματος που θα καταποντιστεί, οψέποτε γίνουν εκλογές… Το πλοίο θα βυθιστεί αύτανδρο, με παλιά και νέα στελέχη.
Αν όμως, προετοιμάσει το έδαφος ως μια φρέσκια και άφθαρτη εναλλακτική, έτοιμη να εμφανιστεί στη γωνία όταν οι πάντες θα καταρρέουν, ίσως και να έχει την τύχη με το μέρος του.
ΥΓ: Το περιγραφέν σχέδιο είναι αποκλειστικά δικής μου εμπνεύσεως και ξέρω πως δεν τυγχάνει της εγκρίσεως – δημόσιας αλλά ούτε και σιωπηρής – του φίλου Δημάρχου.
Τη… μασέλα φοράει ο Παναγιώτης Μπούρχας
(δημοσιεύτηκαν στους “Νέους Αγώνες” της 8/3/2017)
