Γράφει ο Γιώργος Τζιόρας
Οι πολιτικές αψιμαχίες συνεχίζονται να εντείνονται παρά τις συμφορές που έχει υποστεί η χώρα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και σε οικονομικό επίπεδο η κατάσταση φαίνεται να παραμένει η ίδια ή και να χειροτερεύει σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγώντας σε ακραία κοινωνικά φαινόμενα που τα προηγούμενα χρόνια φάνταζαν ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Πέραν της υπαρχούσης αυτής καταστάσεως, μια ισχνή οικονομική ανάπτυξη έχει ήδη αρχίσει να διαγράφεται τουλάχιστον σε αριθμούς, γεγονός που προκαλεί εντύπωση σε όποιον έχει μια στοιχειώδη γνώση της οικονομίας που διδάσκεται σε μαθητές του Λυκείου. Εκείνο δε που είναι ακόμα πιο περίεργο είναι τα στοιχεία της μειωμένης ανεργίας που έδωσε πανηγυρικά η κα. Αχτσιόγλου μιλώντας για μια σημαντική επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης στους στόχους που έχει θέσει.
Ωστόσο, οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης και η μείωση της ανεργίας από μόνα τους ως δεδομένα, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποδείξουν την ανάκαμψη της χώρας στα πλαίσια της μεταρρυθμιστικής πορείας που «ακολουθεί». Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, η κατάσταση αυτή της «επιτυχημένης» πορείας της κυβέρνησης αποτελεί ένα αντίστοιχο επικοινωνιακό τρικ που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά για να καθησυχάσει την κοινωνία από τα τεράστια βάρη που επωμίζονταν και συνεχίζει να επωμίζεται.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα βλάπτει σοβαρά τα πολιτικά γραφεία των κομμάτων!
Η αλήθεια λοιπόν πράγματι βρίσκεται στα ποιοτικά και όχι στα ποσοτικά χαρακτηριστικά, μιας και είναι της μοδός να τονίζονται τα ποσοτικά στοιχεία μιας οικονομίας και μιας χώρας γενικότερα. Ας δούμε λοιπόν το success story των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η περίφημη ελληνική ανάπτυξη που θα σημειωθεί στην χώρα μας φέτος, προφανώς δεν προκύπτει από καμία αύξηση της παραγωγής προϊόντων ή της αύξησης του γεωργικού πλούτου, αλλά οφείλετε κυρίως στην αύξηση των τουριστικών εσόδων που πράγματι αποτελεί αξιοσημείωτη προσπάθεια της Έλενας Κουντουρά. Αντίθετα, στην πραγματική οικονομία τα νούμερα είναι αποθαρρυντικά. 17.000 επιχειρήσεις έκλεισαν μέσα στο 2017, ενώ ο μεταποιητικός κλάδος έπεσε κάτω από το όριο της μηδενικής βάσης των 50.0 μονάδων με ανώτατο όριο τις 49.6 που σημειώθηκαν τον περασμένο Απρίλιο. Ένα ακόμα αρνητικό χαρακτηριστικό είναι η συρρίκνωση των επενδύσεων κατά 13,8% μέσα σε λίγους μήνες, ενώ τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 1.5 δις ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του έτους.
Από την άλλη μεριά η μείωση της ανεργίας που αποτελεί το βασικό σλόγκαν των κυβερνητικών, δεν είναι αποτέλεσμα νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αντιθέτως αύξηση προσλήψεων συμβασιούχων στον δημόσιο τομέα που αποτελεί τον μοναδικό εργοδότη της χώρας, θυμίζοντας παλιές «καλές» εποχές. Όλα αυτά τα στοιχεία έρχονται να προστεθούν παράλληλα με την οδυνηρή μείωση της κατανάλωσης τροφίμων κατά 27%, γεγονός που πυροδοτεί την ήδη κακή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα πάλαι ποτέ μεσαία και κυρίως τα χαμηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Φυσικά για όλα αυτά τα αποτελέσματα δεν ευθύνεται μόνον η παρούσα κυβέρνηση, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων και μιας κοινωνίας που δεν έχει αλλάξει τίποτα. Σε αυτό οφείλετε κατά έναν τρόπο η ατολμία του πολιτικού συστήματος να πει την αλήθεια στους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι ελπίζουν να επιστρέψουν (και κακός) εκείνα τα χρόνια των παχέων αγελάδων. Και το ερώτημα που δημιουργεί αυτή η ατολμία είναι η αναζήτηση της αλήθειας.
Δυστυχώς η αλήθεια διαφέρει πολύ από εκείνη που παρουσιάζουν τα ελληνικά ΜΜΕ και τα κόμματα. Προφανώς οι κάτοικοι αυτής της χώρας ζούμε με περισσότερα από όσα παράγουμε, αναζητούμε την μονιμότητα στον χώρο της εργασίας, το εύκολο κέρδος πράγματα που δεν μπορούν να συνεχιστούν σε καμία περίπτωση με αποτέλεσμα να επιρρίπτουμε τις ευθύνες μας στον ξένο παράγοντα.
Από την άλλη πλευρά καμία ανάπτυξη δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο θα δημιουργεί τις κατευθύνσεις ώστε να προωθηθούν οι πολίτες προς συγκεκριμένους χώρους για την ατομική τους ανάπτυξη καθώς και την συλλογική ευημερία. Η παρεχόμενη παιδεία στην χώρα είναι αντιπαραγωγική, δημιουργώντας νέους χωρίς κανένα μέλλον απομακρυσμένους από την πραγματικότητα και τις ανάγκες που έχει η κοινωνία.
Όλα αυτά και πολλά άλλα προφανώς πρέπει να μας επικεντρώνουν το ενδιαφέρον, καθώς η αλλαγή θα επέλθει μόνον με την σύμφωνη γνώμη όλων μας και όχι των σχεδιασμών των πολιτικών κομμάτων που μας οδήγησαν στα σημερινά αποτελέσματα και προπαντός για να αλλάξουν όλα αυτά θα πρέπει να γίνει κοινοκτημοσύνη το συλλογικό ενδιαφέρον γιατί οι ατομισμοί του παρελθόντος μας κόστισαν πολύ ακριβά!
