Γράφει ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας
Ώ λίμνη, στα γλαυκά σου τα νερά
Πόσα όνειρα παιδιάτικα λουσμένα
– Άχ πώς ροδογελούν τα Περασμένα
Στης μνήμης τα γιγάντια τα φτερά.Απ’ το γαλάζιο κόσμο σου, η Χαρά
Η παιδική χαρά μου ξεπροβάλλει
Σεμνή, με τα σεμνά τρελλά της κάλλη
Με δύο ματάκια αθώα κι’ αστραφτερά.Γιωσέφ Ελιγιά
Ακολουθώντας τα ίχνη μιας ομάδας εθελοντών, βρέθηκα Κυριακάτικα σε μια γραφική παραλία της Παμβώτιδας. Της πανέμορφης λίμνης των Ιωαννίνων, που κέρδισε αυτό το όνομα, από τον πλούτο με τον οποίο αιώνες τώρα τρέφει και τροφοδοτεί τον τόπο ετούτο της Ηπείρου. Παμβώτιδα, η τρέφουσα την ψυχή και το σώμα, των ζώων, των φυτών και των ανθρώπων. Η τα πάντα και από πάντα τρέφουσα.
Ο στόχος των εθελοντών, ήταν η απαλλαγή της παραλίας, αφενός από τα λογιών – λογιών σκουπίδια που αφελώς εγκατέλειψε εκεί η ανθρώπινη παρουσία και αφετέρου από τις ξεραμένες καλαμιές που απόθεσε τις προηγούμενες βδομάδες, ο νοτιάς που φύσαγε με ένταση.
Για να αισθάνομαι ειλικρινής και τίμιος απέναντί σας, οφείλω να ομολογήσω πως βρέθηκα κοντά στους εθελοντές περισσότερο για να γεμίσω το Κυριακάτικο πρωινό μου με κάτι διαφορετικό από το σύνηθες, παρά επειδή διακατέχομαι από ιδιαίτερες ευαισθησίες αναφορικά με την αποκατάσταση της καθαριότητας, του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος. Είμαι κι εγώ από εκείνους που πιστεύουν πως αυτό είναι υποχρέωση και καθήκον των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους, ακόμη κι όταν αυτές παρουσιάζουν οργανωτικές αδυναμίες και προβλήματα.
Ύστερα πάλι, σκέφτηκα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο, είτε από συνήθεια, είτε από αδιαφορία, είτε ακόμη και από έλλειψη ελέγχου κι αστυνόμευσης, βρωμίζουμε με σκουπίδια αυτή την υπέροχη πατρίδα στην οποία έχουμε την τύχη να ζούμε. Ας διαθέσουμε και μια μέρα (λίγες ώρες δηλαδή) για να αποκαταστήσουμε ένα μέρος από τη ζημιά.
Ωραίος καιρός, υπέροχο τοπίο, φωνές, γέλια, ξεγνοιασιά. Κάποια στιγμή απόστασα και κάθισα να πάρω μια ανάσα. Κοίταξα τριγύρω τα παιδαρέλια, που με περισσή προθυμία φρόντιζαν να κάνουν τη δουλειά τους άψογα, κάτω από την καθοδήγηση των γονιών και των παιδαγωγών τους. Θυμήθηκα και μια Γερμανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου, που έτυχε να συνταξιδεύουμε πριν μερικά χρόνια αεροπορικώς προς το Λουξεμβούργο, η οποία μου εξομολογήθηκε ευγενικά την απορία και τη δυσφορία της, για τον απέραντο σκουπιδότοπο που συνάντησε στους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τους αντίστοιχους της Μικράς Ασίας στην Τουρκία.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως το μεγαλύτερο κέρδος, από όλη αυτή την δράση των εθελοντών, δεν ήταν τόσο η απαλλαγή της τοποθεσίας από τα σκουπίδια, που στο κάτω – κάτω της γραφής είμαστε έτοιμοι να την «αποκαταστήσουμε» με περισσότερη βρομιά μέσα σε λίγες μόνο μέρες, όσο η πιτσιρικαρία. Όλοι δηλαδή οι νέοι και τα παιδιά που βρέθηκαν εκεί μαζί μας, οι οποίοι χωρίς να το καταλαβαίνουν, υιοθετούσαν μια νέα συνείδηση. Πλάθονταν μέσα τους αισθήματα κοινωνικής ευθύνης, καλαισθησίας και νοικοκυροσύνης. Γέμιζαν την ψυχή τους με μια ομορφιά που ίσως εμείς οι μεγαλύτεροι να μην τη νοιώσαμε ποτέ.
Νομίζω πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος απ’ όλη αυτή την εξόρμηση, που τελείωσε μετά το μεσημέρι, με το ίδιο κέφι όπως άρχισε. Χαιρετηθήκαμε όλοι με χαμόγελα και τραβήξαμε ο καθένας για το σπίτι του. Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως την ίδια μέρα το απόγευμα, είχα καλύτερη, από το συνηθισμένο, διάθεση.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν αυτές και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες των εθελοντικών ομάδων, που, πλέον των άλλων, έχουν σαν αποτέλεσμα να τύχουν τα νιάτα μας μιας καλύτερης παιδείας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σε όλους μας η πεποίθηση, πως οι νέες γενιές που μας ακολουθούν, θα αποδώσουν στην πιο όμορφη πατρίδα του κόσμου, στη χώρα με την σπουδαιότερη ιστορία και πολιτισμό, τον σεβασμό που εμείς οι παλιότεροι δεν σταθήκαμε άξιοι να της τον αποδώσουμε.
Πηγή: sta-fora
