Γράφει ο ιατρός Δημήτρης Χατζηστεφανίδης
Λίγες μέρες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, την πρεμιέρα της νέας μορφής οργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης της χώρας, το μήνυμα είναι μόνο ένα. Η τεραστίων μεγεθών, πρωτόγνωρη και καταφανής στάση της αποχής των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία. Ποσοστά που έφτασαν ως και το 70%, με το ίδιο του υπουργείο Εσωτερικών να δίνει ως συμμετοχή στην περιφέρεια το ποσοστό του 46,75%, δηλαδή αποχή της τάξης του 53,25%, είναι εξόφθαλμα ανησυχητικά. Συμπεριλαμβανομένων των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων (11,67%) το ποσοστό όσων επέλεξαν κάποιον υποψήφιο με το ζόρι αγγίζει πανελληνίως το 35%…
Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων, οι αποδέκτες των μηνυμάτων των εκλογών, οι επαγγελματίες της πολιτικής, επέλεξαν είτε να αγνοήσουν είτε να συκοφαντήσουν το ηχηρότατο αυτό μήνυμα. Το χρέωσαν σε αδιαφορία, ωχαδερφισμό, απάθεια ή ανεγκέφαλη στάση διαμαρτυρίας που πλήττει το πολίτευμα της χώρας. Αρκέστηκαν σε κάποια ψήγματα αυτοκριτικής, προκειμένου να δείξουν πως έλαβαν κάποιο μήνυμα «οργής» ή προειδοποίησης και προχώρησαν, οι μικρόνοες, σε θριαμβολογίες, ακόμα και περί καθαρής 3ετίας. Οι έτεροι ερμηνευτές του εκλογικού μηνύματος, οι δημοσιογράφοι, επέλεξαν εν πολλοίς να θάψουν το τεράστιο ποσοστό της αποχής, αναφερόμενοι σε αυτό εν τάχει, με ύφος θλίψης και αποδοκιμασίας, αλλά και δήθεν κατανόησης της στάσης ενός «απογοητευμένου» εκλογικού σώματος, που «αδιαφορεί».
Κούνια που τους κούναγε…
Για αυτούς τους κοντόφθαλμους, αυτολοβοτομημένους επαγγελματίες της πολιτικής, που επαίρονται ότι αποτελούν εκφραστές της λαϊκής βούλησης, κάθε τους λέξη επιβεβαιώνει πλέον το οφθαλμοφανές γεγονός της αποκοπής του πολιτικού συστήματος από τη λαϊκή του νομιμοποίηση και την αυτονόμησή του σε καθεστώς εξουσίας, στηριζόμενο σε δεκανίκια και σε κενές ρητορείες. Στην Ελλάδα, στη χώρα που γέννησε, ως είθισται να λέγεται, τη δημοκρατία, οι νόμοι και οι θεσμοί επικυρώνονται από τη λαϊκή αποδοχή. Η μακραίωνη κοινοτική εμπειρία των Ελλήνων πάνω στη διαχείριση των κοινών διαφέρει παρασάγγας από την αντίστοιχη αγγλοσαξονική. Εκεί, οι θεσμοί νομιμοποιούνται από κανόνες, ρήτρες, χάρτες, συντάγματα, νόμους και μνημόνια.
Οι καταγεγραμμένοι νόμοι αποτελούν την πηγή της εξουσίας. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν τον νόμο σχεδόν ως θεϊκή εντολή και η συμμόρφωση με τον θεσμοθετημένο κανόνα θεωρείται αυτονόητη οφειλή. Στην Ελληνική νοοτροπία ο νόμος όμως, δεν είναι παρά μια προσωρινή αποτύπωση κοινωνικών στάσεων και απόψεων και αντλεί την νομιμοποίησή του από την σύμφωνη στάση και την αποδοχή του από το κοινωνικό σώμα. Δεν οφείλει ο Έλληνας να συμμορφώνεται στο νόμο, αλλά ο νόμος στον Έλληνα, όσο παράδοξο και να ακούγεται εκ πρώτης αυτό. Για όσους κατανοούν, γίνεται αντιληπτό πως μόνο το πνεύμα αυτό μπορεί να είναι γενεσιουργό ουσιαστικής δημοκρατίας, επικράτησης του δήμου, του λαού.
Ιστορικά αυτό εκφράζεται διαρκώς, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, το οποίο εξέφραζε την άποψη του Δήμου για το τι είναι νόμιμο και τι όχι, ενώ απουσίαζε κάποια εκτεταμένη δικανική αντίληψη από τη πρότυπη αυτή Δημοκρατία. Στη Δύση αντίθετα, η Ρώμη ανέπτυξε ένα περίπλοκο νομικό σύστημα που ρύθμιζε κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου, ένα νομικό σύστημα που αποτέλεσε τη βάση και το πρότυπο των σημερινών συστημάτων.
Αργότερα στο Μεσαίωνα, η ψηφισμένη από τον Αυτοκράτορα και τους Εκκλησιαστικούς απεσταλμένους ένωση των Εκκλησιών, παρέμεινε κενό γράμμα, αφού δεν συνάντησε την λαϊκή αποδοχή.
Τον ίδιο καιρό στη Δύση, οι αποφάσεις του Πάπα θεωρούνταν αλάνθαστες και οι αντιρρησίες γινόταν παρανάλωμα της πυράς ή εξοντωνόταν κοινωνικά και οικονομικά. Δυο εντελώς διαφορετικές στάσεις απέναντι στην έννοια του νόμου…
Οι ανελλήνιστοι λοιπόν πολιτικάντηδες του τόπου, αγνοούν την εμπειρία αυτή του λαού μας και θεωρούν πως αντλούν την νομιμοποίησή τους από τους εκλογικούς νόμους που σχεδίασαν οι ίδιοι. Δεν αντιλαμβάνονται πως η αποχή στέλνει το μήνυμα της μη αναγνώρισης της νομιμότητάς τους. Η μη συμμετοχή σημαίνει απόρριψη του πολιτικού κατεστημένου, κατάρρευση της εξουσιαστικής του ισχύος. Οι εξουσίες που ασκούν είναι πλέον παράνομες, εφόσον οι διαδικασίες που τους τις παραχωρούν έχουν χάσει την λαϊκή αναγνώριση.
Το πολιτικό σύστημα κυβερνά ερήμην του λαού, σχηματισμένο από διαδικασίες που δεν έχουν νομική ισχύ για το λαό μας, στηριζόμενο από μια χούφτα μισθοφόρους, όσους ακόμα μπορούν να συντηρήσουν τα ταμεία των κομμάτων και η διασπάθιση του κρατικού χρήματος. Και ένα πολιτικό σύστημα που κυβερνά με παράνομες διαδικασίες είναι εξορισμό δικτατορικό, είτε στηρίζεται σε στρατούς πραγματικούς είτε σε στρατούς εξαρτημένων μισθοφόρων και ανδρείκελων δημοσιογράφων.
Στις 17 Νοέμβρη του 1973, το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε τη χούντα των συνταγματαρχών. Κατέδειξε όμως πως το καθεστώς-πιόνι των Αμερικανών δεν είχε πια καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, πως κυβερνούσε ερήμην του λαού, αυτονομημένο και αυτό-νομιμοποιούμενο. Οι εκλογές του 2010 έδειξαν με τον ίδιο τρόπο πως το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, υπηρετικό προσωπικό ξένων συμφερόντων, απώλεσε την λαϊκή του νομιμοποίηση, αυτονομήθηκε και κυβερνά παράνομα. Οι εκλογές του 2010 ξεγύμνωσαν το πολιτικό σύστημα, όπως και το Πολυτεχνείο του ’73. Κυβερνώντες χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση έχουν μόνο ένα όνομα: δικτάτορες. Και ο κάθε λαός με αυτοσεβασμό μόνο μια οφειλή. Την ανατροπή τους.
Κίνδυνος για τη Δημοκρατίας μας δεν αποτελεί η αποχή, αλλά η αυτονομημένη και, πλέον επίσημα, παράνομη πολιτική τάξη.
