Γράφει ο Ιωάννης Δεβελέγκας
Περιδιαβαίνοντας τις παλιότερες στήλες των γιαννιώτικων ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, για να πληροφορηθώ τα τοπικά νέα των δύο τελευταίων μηνών, μιας και απουσίαζα από την πόλη για κάποιο διάστημα, στάθηκα αντίκρυ σε ένα ερασιτεχνικό βίντεο, το οποίο παρουσίαζε μια από στήθους ομολογία του προέδρου του Διαζώματος (Σωματείο Διάσωσης Αρχαίων Θεάτρων) κ Σταύρου Μπένου.
Το «άνοιξα» από περιέργεια:
«Ξέρετε, το λέω… το λέει η ψυχούλα μου! Τέτοια αθωότητα, τέτοια ντομπροσύνη, τέτοια αποτελεσματικότητα, σπάνια τη συναντάς σε πολιτικούς. Σας το λέω με μεγάλη πίκρα. Εδώ στην Ήπειρο γνωρίσαμε έναν πραγματικό εταίρο. Εδώ συνειδητοποίησα από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε ότι μπορούσαμε να ξεδιπλώσουμε τα πιο ακραία όνειρά μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ Αλέκο, για αυτό το χώρο που δημιουργείς, το χώρο αγάπης, το χώρο καινοτομίας, το χώρο ελπίδας, για να κάνεις σε αυτόν τον ωραίο τόπο αυτό το μεγάλο εγχείρημα».
Ο ειρμός του προφορικού αυτού λόγου, συνεπικουρούμενος από τη στάση και την έκφραση του ομιλητή, φανέρωνε αβίαστα πως δεν ήταν προσχεδιασμένος. Ήταν αυθόρμητος, ειλικρινής. Ήταν κατάθεση!
Δίπλα στον ομιλητή, στέκονταν αγέρωχος ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο οποίος δεχόταν τα κολακευτικά σχόλια με συστολή, όπως ακριβώς το επιβάλει η θέση και η προσωπικότητά του, καθώς ακριβώς εμπρός από αυτούς, σε μικρή απόσταση, καθόταν το ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από επιστήμονες και ανθρώπους της παραγωγής, μεταξύ των οποίων και η επιτροπή παρακολούθησης του συμπλέγματος επιχειρηματικότητας των πολιτιστικών διαδρομών στα αρχαία θέατρα της Ηπείρου.
Ξέρετε, το λέω…
– Γιάννη, το αρμονία δεν γράφεται με ωμέγα αλλά με όμικρον, το γράφεις λάθος, διόρθωσέ το.
Εκείνο το πρωινό του 1967, σε μια παγωμένη αίθουσα της Καλπανείου Σχολής, όλη η ΣΤ Τάξη Δημοτικού, τέσσερα νομίζω τμήματα, γράφαμε ένα μακροσκελές διαγώνισμα ορθογραφίας. Ο Αλέκος, συμμαθητής και γείτονας, αν και από άλλο τμήμα, καθόταν συμπτωματικά δίπλα μου! Είδε το λάθος μου στην κόλλα και σαν καλός φίλος που ήταν, με παρότρυνε να το διορθώσω. Εγώ, το διόρθωσα μεν, αλλά δαγκώθηκα από τον υπερβολικό μου εγωισμό, που δυστυχώς δεν τον απέβαλα ποτέ!
Μετά το διαγώνισμα πήγα και του έδωσα το χέρι.
– Έλα βρε Γιάννη, μου είπε αδιάφορα. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες!
– Δεν σου δίνω το χέρι γι αυτό το λόγο Αλέκο, του αντιγύρισα. Αλλά γιατί φαγώθηκα να βρω και στο δικό σου γραπτό ένα λάθος, αλλά δεν βρήκα κανένα. Ήταν άψογο!
Από τότε, έδωσα πολλές φορές το χέρι στον κ. Περιφερειάρχη για να τον συγχαρώ για το έργο του στα κοινά και την προσφορά του στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Ήπειρο και τους κατοίκους της.
Ξέρετε, το λέω…
Τα κολακευτικά λόγια του προέδρου του Διαζώματος, σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Αλέξανδρου Καχριμάνη, για την οποία λίγο πολύ, από κοντά ή από μακριά, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, την ξέρουμε και την ομολογούμε. Ακόμα κι εκείνοι που δεν συμφωνούν στα φωναχτά μαζί του και τον αντιπαλεύουν πολιτικά, από μέσα τους, σε πολλά πράγματα και κυρίως για το έργο του, τον παραδέχονται, του βγάζουν το καπέλο. Εξάλλου η πρόσφατη ομόφωνη βράβευσή του από την Ένωση Περιφερειών Ελλάδος δεν είναι τυχαία ούτε προϊόν φιλοφρόνησης. Την κατέκτησε με την αξία του και με καθολική αναγνώριση του έργου και της προσφοράς του!
Σε εκείνο το σημείο όμως που θα ήθελα να σταθώ, αναφορικά με τις πολιτιστικές διαδρομές στα αρχαία θέατρα της Ηπείρου, είναι η παράμετρος της επιχειρηματικότητας. Η παράμετρος αυτή, αποτελεί μια ολοκληρωτικά καινοτόμα προσπάθεια για τα δικά μας δεδομένα, που επιτέλους παίρνει μορφή. Ακόμα και στην πολυβασανισμένη Συρία, με τεράστιο επίσης πολιτισμό, όταν βρέθηκα πριν δέκα χρόνια (πριν την ολοσχερή της καταστροφή), διέκρινα με έκπληξη ότι ήταν πολύ πιο μπροστά από εμάς στον τομέα της προώθησης της παραγωγής τους σε συνδυασμό με τα την εκμετάλλευση των αρχαίων της μνημείων, αν και ήταν μια χώρα της… Ανατολής.
Σε μια εποχή που οι παραγωγικοί τομείς στην Ελλάδα, συνθλίβονται κάτω από το βάρος του υψηλού κόστους παροχής υπηρεσιών, της απίστευτα υψηλής φορολογίας και του απαγορευτικού κόστους χρήματος και ενέργειας, ο συνδυασμός της προώθησης της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής μέσω του τουριστικού «προϊόντος», είναι η μόνη ίσως αποτελεσματική διέξοδος.
Αυτό το «έπιασε» αμέσως ο Περιφερειάρχης μας και οι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στενοί του συνεργάτες και έσπευσαν να συντονίσουν συστηματικά και αρμονικά, τους εξαιρετικούς επιστήμονες, τους εξωστρεφείς ανθρώπους της παραγωγής και τους αποφασιστικούς παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου, που είχαν και έχουν αυτό το όραμα κοινό! Έσπευσαν παράλληλα να εξασφαλίσουν με υπερβατικό τρόπο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, τις αναγκαίες πιστώσεις (40 εκατομμύρια ευρώ) που απαιτούνται για την υλοποίηση του ρηξικέλευθου αυτού εγχειρήματος και κυρίως για τη βιωσιμότητά του.
Φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στην ευχάριστη θέση, σε λίγες μέρες – 30 τρέχοντος- να γιορτάζουμε τα εγκαίνια του πρώτου «cluster ολιστικού προϊόντος» που συνδέει τα μνημεία με την επιχειρηματικότητα. Την επιχειρηματικότητα που θα προωθήσει τα ποιοτικά και μοναδικά προϊόντα της ηπειρωτικής γης και θα δημιουργήσει πολλές ευκαιρίες και ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας.
Αυτή η προσπάθεια που γίνεται κάτω από μια ευλογημένη συγκυρία, να συνεργάζονται δηλαδή αξιόλογοι φορείς και παράγοντες τόσο αρμονικά, θα πρέπει να έχει συνέχεια για να μη χαθεί. Και τη συνέχεια πρέπει να τη δώσουμε όλοι οι Ηπειρώτες με τις επιλογές μας στις ερχόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι πειραματισμοί δεν είναι φρόνιμο να γίνονται σε εποχές δύσκολες, όπως αυτή που βιώνουμε υπομονετικά.
Είναι καιρός η Περσεφόνη, η Θεά της άνοιξης, της βλάστησης και της ελπίδας, να απαλλαγεί από τους εφιάλτες της και να ανέβει ξανά στου κόσμου το μπαλκόνι και στα μεγαλοπρεπή και ανεκτίμητα μνημεία μας. Στους χώρους δηλαδή, που κάποτε φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο, όπως πολύ σοφά μας περιγράφει ο Νίκος Γκάτσος στο σχετικό του ποίημα.
Στο εν λόγω εγχείρημα, η παρουσία του Περιφερειάρχη μας, εγγυάται την αρμονική «συνέργεια» των πολλαπλών παραγόντων που το συναρτούν. Εγγυάται την «αρμονία», τη σημασία και την αξία της οποίας, ο Αλέξανδρος Καχριμάνης τη γνωρίζει πολύ καλά, από την παιδική του ακόμα ηλικία! Παράγεται από το «αρμόζω» κι έχει την ίδια βάση με τη λέξη, «αρετή»!
Ξέρετε, το λέω… και το προσυπογράφω!
Γιάννης Β. Δεβελέγκας
