Γράφει ο Γιώργος Τζιόρας
Ο νεοεκλεγείς Γάλλος πρόεδρος, έκανε το πολιτικό του ντεμπούτο εν Αθήναις, με σκοπό να αποδείξει στους Γάλλους και στους Ευρωπαίους ότι δεν θα ακολουθήσει την πολιτική Ολάντ, αλλά θα είναι εκείνος που θα πάρει τα ηνία της γηραιάς ηπείρου από την πολιτική «δυναστεία» Μέρκελ – Σόιμπλε.
Έτσι λοιπόν, πραγματοποίησε το πρώτο του προεδρικό ταξίδι στην Ελλάδα, με σκοπό να περάσει το μήνυμα, ότι η Γαλλία είναι πάντοτε στο πλευρό της χώρας μας και ότι είναι αυτή που θα βάλει τέλος στην λιτότητα που μαστίζει τις χώρες της ένωσης.
Με άρωμα Ομπάμα, ο Εμμανουέλ Μαρκόν επιχειρεί να γίνει επικοινωνιακά τουλάχιστον, ο ηγέτης εκείνος που η Ευρώπη θα θεωρήσει ως σωτήρα της. Ο ίδιος φυσικά ως πρόεδρος δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα, αλλά όπως πιστεύει ο ίδιος εφαρμόζοντας στην Γαλλία μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται θα φέρει σύντομα, θα αλλάξει μια για πάντα την εικόνα της δευτεροκλασάτης Γαλλίας.
Καθώς όμως στην Ευρώπη οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουν οι γερμανόφωνες χώρες, διότι περί αυτού πρόκειται, επιτυγχάνονται, με παραδείγματα την Ισπανία, την Ιρλανδία και την Κύπρο, έρχεται η Γαλλία να διεκδικήσει τον τίτλο της ισχυρότερης δύναμης της Ευρώπης, θέλοντας να αρπάξει την Γερμανική πρωτοκαθεδρία. Το πρώτο ερώτημα ωστόσο είναι εάν αυτό μπορεί να καταστεί ορθό αφού η Γαλλία αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά προβλήματα και όπως αποδεικνύεται δεν έχει πετύχει ούτε την μείωση των ελλειμμάτων της, με αποτέλεσμα να αυξάνει διαρκώς το ήδη υψηλό δημόσιο χρέος που έχει.
Ωστόσο, πότε θα πάψουν οι ηγεμονίες να κηδεμονεύουν την Ευρώπη; Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση καλό θα ήταν να την παίρναμε από τις μικρές χώρες τις ένωσης που διαρκώς βρίσκονται βήματα πίσω σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο από τις μεγάλες χώρες. Η καθυστέρηση των αλλαγών που προφανώς λόγο νοοτροπίας αδυνατούν να φέρουν εις πέρας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ηγεμονίες και όχι σε ίσες δυνάμεις που συναποφασίζουν το κοινό μέλλον. Από την άλλη μεριά και η πολιτική Μακρόν που αγαπήσαμε στην Ελλάδα, δεν λέει κάτι το διαφορετικό, αφού και ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος περισσότερο μοιάζει να τον ενδιαφέρει μια ηγεμονική Γαλλία, παρά μια Ευρώπη των ίσων.
Πέραν αυτού όμως αν θυμηθούμε και το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης Ολάντ, μας θυμίζει κάτι αντίστοιχο με αυτό που βλέπουμε σήμερα στην Γαλλία. Οι υψηλές κορόνες του πρώην προέδρου, περιορίστηκαν πολύ σύντομα, όχι από την γερμανική καγκελαρία που πολύ πιστεύουν, αλλά από τα ήδη μεγάλα προβλήματα που κληρονόμησε, με τις τράπεζες κυριολεκτικά στον αέρα και τις μεγάλες Γαλλικές επιχειρήσεις με το κλειδί στο χέρι. Όλα αυτά ανάγκασαν τη Γαλλία να σιωπήσει γρήγορα παρά το γεγονός ότι η πολιτική της βίαιης λιτότητας είναι βάναυση, δεν βρήκε ποτέ σοβαρά αντεπιχειρήματα ώστε να αποκρουστεί, με αποτέλεσμα το γερμανικό φαινόμενο να εξαπλώνεται διαρκώς και να έχει τον πρώτο ρόλο και λόγο στην γηραιά ήπειρο.
Η αλήθεια για τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν, δεν είναι αυτή που περνάνε τα ελληνικά μέσα και πρωτίστως τα ελληνικά κόμματα. Ο Μακρόν, υποστηρίζει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις και το πρόγραμμα που βρίσκεται σε εφαρμογή και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι έχουμε αμελήσει την προηγούμενη του ιδιότητα, αυτή δηλαδή του υπουργού οικονομικών. Οι ελπίδες στην χώρα μας, δημιουργούν εν τέλει μια απογοήτευση καθώς μεταφράζουμε λαθεμένα οποιαδήποτε πράξη συμβεί. Ο Μακρόν λοιπόν, είναι υποστηρικτής των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες θα δούμε σύντομα να εφαρμόζει και στη Γαλλία.
‘Ίσως η καγκελάριος Μέρκελ, βρήκε τον καλύτερο της συνομιλητή!’
Αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια, αφού ο νέος γάλλος πρόεδρος θέλει να εφαρμόσει σκληρό δημοσιονομικό πρόγραμμα στη χώρα του, ώστε όπως λέει να γίνει ανταγωνιστική η Γαλλία έναντι της Γερμανίας. Ας έχουμε λοιπόν λίγο εγκράτεια, διότι η εντύπωση του σωτήρα που ήρθε να μας σώσει από τον Γερμανικό ζυγό είναι λάθος εξ αρχής. Αντιθέτως, ο Γάλλος πρόεδρος, πέραν ορισμένων διαφοροποιήσεων που προτείνει από τη Γερμανία όπως η απομάκρυνση του ΔΝΤ από την Ευρώπη και η ελάφρυνση του χρέους, στην ουσία συμφωνεί απόλυτα με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί από τις χώρες του ευρωπαϊκού βορά.
Αν λοιπόν είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη, αυτή είναι η δυναμική των μεσογειακών χωρών που αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα και πέραν αυτών έχουν τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις που οξύνουν τις αντιπαλότητες και για όλα αυτά, υπεύθυνοι είναι οι κυβερνώντες τους που σιωπούν συστηματικά χωρίς να λένε την αλήθεια στους πολίτες τους, τάζοντας τους λαγούς με πετραχήλια για μια θέση στην εξουσία.
Η πολιτική λοιπόν του νέου Γάλλου προέδρου δεν πρόκειται να έχει σημαντικές διαφορές με αυτή του Βερολίνου και όπως λέει και η λαϊκή παροιμία «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό»!
