Γράφει ο Κωνσταντίνος Κυρίτσης*
Σε μια εποχή που κατά γενική ομολογία τα σπουδαία νέα μυαλά της ελληνικής κοινωνίας οδηγούνται σε άλλες πολιτείες (brain drain), η ελληνική τηλεόραση οδηγεί την παραμένουσα στη χώρα νεολαία, στην απόλυτη αποχαύνωση.
2017 και οι διευθύνσεις των τηλεοπτικών σταθμών ανταγωνίζονται η μια την άλλη για το ποιος τηλεοπτικός σταθμός θα παρουσιάσει την εκπομπή – show με την μεγαλύτερη τηλεθέαση-αποχαύνωση. Εκλείπουν προφανώς εκπομπές (εκτός εξαιρέσεων) οι οποίες θα καθοδηγήσουν ,θα ενημερώσουν το ενεργό ή και το παθητικό νεανικό κοινό για τις όποιες ευκαιρίες δημιουργούνται στο νέο ευρωπαϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον.
Η ενημέρωση δίνεται αποσπασματικά κυρίως από τα δελτία ειδήσεων με μικρά και γρήγορα ρεπορτάζ όταν και εφόσον ανακοινώνονται από τα υπουργεία ευρωπαϊκά προγράμματα(κυρίως ΕΣΠΑ).
Η τηλεόραση προφανώς και έχει το δικαίωμα της τηλεθέασης μέσω των show,reality και των τηλεπαιχνιδιών (που μοιράζουν χρήματα, οικοσκευές ή ταξίδια) με απώτερο σκοπό την αύξηση των διαφημιστικών τους εσόδων αλλά δεν έχει σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι όλοι μπορούν να γίνουν star ,τραγουδιστές και εκατομμυριούχοι (άλλωστε στην σημερινή κατάσταση έφταιξε και κατά την διάρκεια προηγούμενων δεκαετιών κυρίως ο περιοδικός τύπος – life style που δημιουργούσε fake πρότυπα , όπως πάρε ένα διακοποδάνειο ή ζήσε και εσύ με μια πιστωτική κάρτα την μαγεία της Μυκόνου.
Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιεί τα όνειρα, τις αναζητήσεις και τα αδιέξοδα μιας γενιάς για αυτοσκοπό (το κέρδος μέσω διαφημιστικών εσόδων ή χορηγών) πουλώντας μάλιστα πολλές φορές τις ζωές τους μέσω του “big brother” ή των πρωινών –μεσημεριανών support εκπομπών.
Είτε φθηνές, είτε ακριβές είναι οι παραγωγές των συγκεκριμένων εκπομπών, δεν παύουν να οδηγούν σημαντικό κομμάτι της νεολαίας στο αδιέξοδο ,στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι (για να ψηφίσει τον εκλεκτό ή εκλεκτή για να μείνει ή να φύγει από το show) και στην ενεργή συμμετοχή στις όποιες τηλεοπτικές παραγωγές για να κυνηγήσουν το απατηλό όνειρο τους.
Να υπενθυμίσω βέβαια όπως έχει αποδειχθεί χρόνια τώρα (εκτός εξαιρέσεων) όλοι οι συμμετέχοντες χρησιμοποιήθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα και στο τέλος πετάχτηκαν όταν “το λεμόνι έχασε τους χυμούς του και έμεινε σκέτη η φλούδα του “.
Σίγουρα, θα πει κάποιος είναι αυτός ο ρόλος της τηλεόρασης; δηλαδή να εκπαιδεύσει ,να καθοδηγήσει τη νέα γένια για το πώς μπορεί να βγει από τα αδιέξοδα της, να δημιουργήσει, να επιχειρήσει; H απάντηση είναι σίγουρα ΝΑΙ ,είναι και αυτός ο ρόλος της, δεν είναι ο μόνος αλλά είναι.
Δεν μπορεί στα ρεπορτάζ ή στα πάνελ των πολιτικών –ενημερωτικών εκπομπών να ρίχνουν το ανάθεμα μόνο στο πολιτικό σύστημα που δεν φροντίζει και δεν σχεδιάσει τίποτα γι’ αυτή τη γενιά των επιστημόνων ή μη, νέων και οι ίδιοι να μην δείχνουν το ποιοι είναι και οι άλλοι δρόμοι, γιατί τότε οδηγούνται και οι ίδιοι στην κατηγορία της αβάσταχτης ελαφρότητας της τηλεόρασης με ενδεχόμενο πολύ σύντομα την μεγαλύτερη πτώση και απαξία της.
* Δημοσιογράφος, πρώην παρουσιαστής πολιτικών εκπομπών
