Γράφει ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας
Είμαι ένας φίλαθλος απλός, αγαπώ το ποδόσφαιρο και την ομάδα μου, τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, με τον οποίο γεννηθήκαμε μαζί στις ίδιες φτωχογειτονιές της πόλης μας και μεγαλώσαμε παρέα.
Τον αγαπώ τον ΠΑΣ από παιδί, γιατί από την πρώτη Κυριακή μετά την δημιουργία του, κατάφερε το ακατόρθωτο. Να μας κάνει όλους τους πρώην φανατικούς «εχθρούς», του Αβέρωφ και του Ατρομήτου, να φιλιώσουμε και να πάμε αγκαλιασμένοι στο γήπεδο, μια γροθιά. Να κλάψουμε και να χαρούμε με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο!
Αγαπώ την ομάδα μου, γιατί έδινε χαρά στη ζωή μου κάθε φορά που με έπαιρνε από κάτω, γιατί ομόρφαινε τις Κυριακές μου, γιατί με έκανε περήφανο με τις επιτυχίες της και δυνατότερο με τα στραβοπατήματά της. Γιατί με έκανε πολλές φορές να αισθάνομαι σπουδαίος, γιατί γέμιζε και γεμίζει τη ζωή μου και για χίλιους δυο ακόμα λόγους, που το χαρτί ετούτο δε χωράει.
Κύριε Πετράκη, σε εκτιμώ βαθύτατα ως άνθρωπο και ως επαγγελματία, και χαίρομαι που σε έχουμε στην πόλη μας, κοντά μας. Αυτά τα συναισθήματα δεν δημιουργήθηκαν, έτσι, ξαφνικά, τώρα που η ομάδα μας έφτασε πολύ ψηλά, αλλά από τις πρώτες μέρες της εδώ παρουσίας σου.
Δημιουργήθηκαν με τον καιρό. Κάθε φορά που αναλάμβανες με θάρρος τις ευθύνες σου και αντιμετώπιζες τις δύσκολες καταστάσεις και τις αποτυχίες, με μεγαλοψυχία, λεβεντιά και αξιοπρέπεια. Κάθε φορά που χρέωνες με συστολή, σοβαρότητα και σωφροσύνη, τις νίκες και τις επιτυχίες της ομάδας μας στους ποδοσφαιριστές και στη διοίκηση. Κάθε φορά που παρακολουθούσες από κοντά και έδειχνες το ενδιαφέρον σου για τις νεανικές ομάδες του συλλόγου μας, που έχουν αξιόλογα ταλέντα που περιμένουν υπομονητικά αναγνώριση και καταξίωση.
Κύριε Πετράκη, ανεξάρτητα με τις δηλώσεις σου μετά τον αγώνα, ίσως να αντιλήφθηκες ή να σε πληροφόρησαν πως κατά την διάρκεια της αναμέτρησης με τον Λεβαδειακό, πολλοί φίλαθλοι στην κερκίδα δυσανασχέτησαν με την αδιαφορία που έδειχναν ορισμένοι ποδοσφαιριστές και με την παντελή έλλειψη πάθους για την νίκη. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι οι φίλαθλοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, που αποχωρήσαμε από το γήπεδο πολύ νωρίτερα από τη λήξη.
Και άλλες φορές απογοητευτήκαμε με παρόμοιες μέτριες εμφανίσεις της ομάδας μας που ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να δικαιολογούνται. Το ίδιο εξάλλου συνέβη και πέρυσι κατά σύμπτωση με τον ίδιο αντίπαλο, όταν η μειωμένη απόδοση των παικτών, μας οδήγησε σε μια ντροπιαστική ήττα με τέσσερα – μηδέν.
Είναι όμως άλλο πράγμα η απογοήτευση και άλλο η δυσανασχέτηση κ Πετράκη. Και θα σε παρακαλούσα αυτό να το τονίσεις στους παίκτες σου, αν δεν το έχεις ήδη κάνει.
Είναι άλλο πράγμα η μειωμένη απόδοση και άλλο η προκλητική αδιαφορία. Γιατί η προκλητική αδιαφορία δείχνει έλλειψη σεβασμού προς όλους τους φιλάθλους και σε κάθε έναν ξεχωριστά. Και περισσότερο σε εκείνους που στερήθηκαν βασικά αγαθά για να πληρώσουν ένα, όχι φθηνό εισιτήριο, σε μια τόσο δύσκολη εποχή.
Και να τους πεις σε παρακαλώ κύριε Πετράκη, πως τον σεβασμό δεν τον ζητάμε, αλλά τον απαιτούμε!
Ακόμη και στην φετινή χρονιά που, με την επιτυχημένη «έξοδο» στην Ευρώπη και την εντυπωσιακή πορεία στο πρωτάθλημα, εσείς οι ίδιοι μας καλλιεργήσατε απρόσμενα μεγάλες προσδοκίες, ακόμα και τώρα. Το μόνο που ζητάμε από τους παίκτες μας είναι να τιμούν την ιστορική φανέλα που φοράνε και να δίνουν σε κάθε αγώνα όλη τη δύναμη και την ψυχή τους. Και τότε, να είστε βέβαιοι πως εμείς θα είμαστε παρόντες στην κερκίδα, να σας χειροκροτούμε το ίδιο θερμά, και στους θριάμβους και στις αποτυχίες.
Αν κάπου έχω υπερβάλει, από αγάπη είναι, συγχωρέστε με.
Ένας φίλαθλος
