Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγος – Οικονομολόγος
Με αφορμή την τοποθέτηση του κ. Θ. Πάγκαλου σε άρθρο του στο «Βήμα» της Κυριακής 18.09.2016, περί φασιστών – Κομουνιστών και ηλιθίων Ελλήνων, τοποθετώντας όλους στο ίδιο πολιτικό και νοητικό φάσμα.
Με αφορμή επίσης την ατυχή θέση αυτού του κειμένου, το οποίο εμφανίζει χαρακτηριστικά γράφοντος με γεροντική άνοια, αλλά και φασίζουσα νοοτροπία στην ίδια εφημερίδα, δίπλα από το μοναδικό σε βάθος και ουσία άρθρο του καθηγητή μου και σύγχρονου φιλοσόφου Γ. Βέλτσου.
Σε κάθε περίπτωση είναι δικαίωμα αναφαίρετο στη Δημοκρατία να μπορεί να εκφράζεται κανείς ελεύθερα, ταυτόχρονα όμως αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης της δημοκρατικής αυτής αρχής και δυνατότητας η απεμπόληση της οποιασδήποτε ελεύθερα εκφραζόμενης άποψης η οποία προσβάλει την ίδια αρχή και επιβουλεύεται την ισχύ της, ακόμη κι αν αυτή ανήκει στον οποιονδήποτε έχει την άποψη ότι αποτελεί κάτι σημαντικό στη δημόσια ζωή του τόπου.
Με διάθεση ειλικρίνειας το κείμενο χαρακτηρίζεται πολιτικά σαθρό και γραμμένο με την λογική ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να κατανοήσει ότι το τέλος του πολιτικού δεν σημαίνει και το τέλος της πολιτικής ,και ο οποίος δεν μπορεί να δει και να δεχθεί ότι η πολιτική ζωή έχει αρχή μέση και βεβαίως τέλος.
Εν είδη άρθρου, διαβάζοντας το κανείς μεταφέρεται νοερά στην περίοδο που ο κύριος αυτός χρημάτιζε υπουργός, κείμενο με ύφος αυταρχικό με μια πολιτική λογική ξύλινη και εκτός σημερινής πραγματικότητας και με μια αλαζονική διάσταση η οποία παραπέμπει σε μια γονιδιακή και φασιστική υποκουλτούρα.
Ο υποφαινόμενος δεν αποδέχεται την παραπάνω άποψη ότι δηλαδή μπορεί να υπάρξει γονιδιακά η μεταφορά οποιασδήποτε κοινωνικής συμπεριφοράς, εντούτοις αποδέχεται την ύπαρξη μιας φασίζουσας νοοτροπίας η οποία αποκτάται με την επαγγελματική ενασχόληση με την πολιτική σε κάθε χώρο και σε κάθε άνθρωπο.
Πώς να αποδεχθεί κανείς την άποψη περί της πνευματικής αποβλάκωσης του Έλληνα κατά Πάγκαλο, σε μια χρονική στιγμή που ο Έλληνας συντρίβεται και συνθλίβεται υπό το βάρος μιας αφόρητης πραγματικότητας, για την οποία μέρος της όποιας ευθύνης έχει αυτός ο κύριος και οι ήδη φυλακισμένοι συνδαιτυμόνες του;
Με την κατά κοινή ομολογία ανεγκέφαλη φράση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο του ανωτέρω κυρίου ότι «μαζί τα φάγαμε», και την πολιτικά «ανόητη» τουλάχιστον άποψη περί φασιστών η κομουνιστών η ηλιθίων ότι το ίδιο είναι, παρουσιάζεται σε όλο του το μεγαλείο ο πολιτικός ξεπεσμός και αμοραλισμός, και όχι μόνο, αλλά και των μέσων που δέχονται να μεταφέρουν στην κοινωνία μια αποκρουστική και ανεύθυνη πολιτική έκφραση ως δήθεν “στοχευόμενο πολιτικό λόγο”, ως δήθεν άποψη άξια προσοχής για την διάσωση μιας χώρας και του λαού, ως δήθεν λόγο πολιτικό .
Τούτο σημαίνει ότι η θέση του κάθε «παροπλισμένου νοητικά» κυρίως δεν μπορεί να αποτελεί θέμα και να πλασάρεται στον αναγνώστη ως ελεύθερη γνώμη η πρόταση περί της δημοκρατίας ακόμη και αν υπογράφεται από πρώην υπουργό, κι εδώ εμπλέκεται σαφώς η ευθύνη του εκδότη …όταν από τα γραφόμενα εκδύεται οσμή φασισμού…
Τούτο δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι με τα ανωτέρω γραφόμενα υπονοείται η οποιαδήποτε μορφής λογοκρισία, αλλά σαφώς και οφείλει η ελευθεροτυπία όχι μόνο να επιβάλλει φιλτράρισμα στην κάθε λογίς πολιτική βλακεία αλλά και να τοποθετείται με σαφήνεια σε δηλητηριασμένες απόψεις όταν γίνεται προβοκατόρική προσπάθεια ταύτισης φασισμού και κομουνισμού.
Τούτο σημαίνει ότι απαιτείται στοιχειωδώς κάποια αξιολόγηση στην προκλητική και χωρίς κοινωνική ευαισθησία τοποθέτηση, από έντυπα και μέσα κυρίως με δημοκρατικό προσανατολισμό.
Η Ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς, προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και εντελώς μακριά από εκείνη που οδήγησε σε αυτήν την πρωτοφανή προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας , οι οποίοι αλαζονικά υπέσκαψαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο, η διαδικασία αποτελεί το μείζον το πρόσωπο το έλασσον, και με τις ενέργειες των οδήγησαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τους Έλληνες στην σημερινή κατάσταση, αυτή του πολιτικού αμοραλισμού, και της αδιαφορίας.
Η δομική αναδιοργάνωση και ανάταξη της οικονομικής μας κατάστασης με τον ένα η τον άλλο τρόπο, και αφού κάνει τον κύκλο της η παρούσα κρίση σε ορισμένο βάθος χρόνου θα επιτευχθεί.
Ταυτόχρονα όμως αν δεν επιχειρηθεί και η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα αμφιβάλλει συνεχώς, ο νέος θα βρίσκεται εκτός του πολιτικού γίγνεσθαι, και η κοινωνία θα μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες όπως η ανεκδιήγητη «φρέσκια άποψη» περί πνευματικής αποβλάκωσης.
Όπως είναι αναγκαίο λοιπόν να οριοθετηθεί το πλαίσιο και να επαναπροσδιοριστεί με σύγχρονες θέσεις, το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται στον πολιτικό, έτσι φαίνεται ότι αποτελεί επιβεβλημένη ανάγκη και η τοποθέτηση του τύπου απέναντι στο γεγονός του φασισμού.
Φασισμός δεν σημαίνει μόνο πράξη και γεγονός. Φασισμός σημαίνει και άποψη, και ιδέα.
Και ο τύπος με την εξαιρετικά μεγάλη δυναμική του στο να επηρεάζει οφείλει τούτες τις ώρες να δει το ιστορικό θέμα ότι οι ανατροπές των κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων δεν αρχίζουν ποτέ με πράξεις αλλά ξεκινάνε με παράλογες ιδέες.
Τίθεται λοιπόν αγαπητέ μου Αναγνώστη το ερώτημα από ποιας μορφής φασισμού κινδυνεύει περισσότερο και άμεσα η ελληνική κοινωνία από την ενέργεια κάποιου η κάποιων φασιστών που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικαστέα η από την ενσυνείδητα προβοκατόρικη, και με βεβαιότητα φασιστική διάθεση και ισχυρισμό ότι ο φασίστας ο κομουνιστής και ο ηλίθιος είναι το ίδιο.
Οφείλουμε να είμαστε υποψιασμένοι απέναντι στον υποκρυπτόμενο φασισμό, την γραβάτα και τους κάθε λογίς χαρτογιακάδες, τύπου Πάγκαλου οι οποίοι θεωρούν ακόμη σήμερα παρόλη την κατάντια που οδήγησαν τον τόπο, ότι αποτελούν κεφάλαιο για την χώρα.
Είναι δε προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη που ο επαγγελματίας της πολιτικής και νυν συνταξιούχος της λογικής, θέλοντας να αποκρύψει την πραγματικότητα επικαλείται την Δημοκρατία, μόνο που με την συμπεριφορά του έχει πείσει το κοινωνικό σύνολο ότι ο ίδιος υπήρξε ομοτράπεζος φυλακισμένων και αξιοθρήνητων υποκείμενων του κοινού ποινικού δικαίου… αλλά και εν δυνάμει υποκρυπτόμενος φασίστας… θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος…
