Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγος – Οικονομολόγος
Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για επιβίωση, οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού ναυαγίου επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά αλλά και ανιστόρητα την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.
Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι και ανίκανοι λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, θα περίμενα όπως και ο κάθε νοήμων πολίτης και την τελευταία δραματική εξέλιξη του κοινοβουλευτικού εξευτελισμού, όχι επισημάνσεις, αλλά στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές καταδικασμένες και ξεπερασμένες.
Γεγονός εντούτοις που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη σήμερα για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα είναι πέρα από τα πρόσωπα που διαδραματίζουν κάποιο, η κάποιο σημαντικό ρόλο στην πράξη αυτή του Ελληνικού δράματος αποτελεί το ποσοστό των πολιτών που τοποθετούνται θετικά σε πολιτικό χώρο που βρίσκεται απέναντι από την Δημοκρατία.
Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία και αποτελεί ανάχωμα και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.
Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά», ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών.
Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά ,και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές στις εκλογές.
Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί ενίοτε και τις συνθήκες της εκτροπής του, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, αυτούς που η ιστορία χαρακτηρίζει επίορκους και η κοινωνία ανδρείκελα.
Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος με την σειρά του προκάλεσε στην κοινωνία, την άποψη ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό όμως με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται κυνικά στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.
Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής, αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο να ισχυριστούμε ότι είναι η γενιά μικρών αναστημάτων οι οποίοι καλούνται να λύσουν μεγάλα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η ανικανότητά των και όχι μόνο.
Συμπεριφορές που οδήγησαν κοινωνικές ομάδες σε επικίνδυνες αλλά «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές δήθεν συζητήσεις.
Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η διαχέουσα άποψη περί συμμετοχής σε μη δημοκρατικές ενασχολήσεις.
Η άσκηση της εξουσίας τα προηγούμενα χρόνια αγνόησε την πολιτική βούληση των πολιτών η οποία διαμορφώνεται συνήθως με πολιτικές λόγων, ασκήθηκε πέρα και έξω από κάθε λογική, αγνοώντας επιδεκτικά η κατ άλλους προσβάλλοντας χαρακτηριστικά τον πολίτη και την κοινωνία.
Τούτο σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες, επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποστροφή στα πολιτικά δρώμενα να μεγαλώνει, η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες ,και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.
«Αυτό σημαίνει ότι η όποια ανάταξη στην οικονομική μας πανωλεθρία αν ταυτόχρονα δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι μοναδική διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα τον οδηγεί στο μέλλον εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.
Αυτό σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί και η πολιτική ανάταξη η ιστορία σύντομα θα καταγράψει τους επιόρκους της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, άσχετα με την έκβαση του ναι η του όχι..σε αυτού του τύπου κοινοβουλευτικών παρωδιών.
Εν κατακλείδι αγαπητέ μου συμπολίτη η πολιτική άρνηση ακόμη και σήμερα όσον αφορά την απόδοση των ποινικών ευθυνών -γιατί αυτές είναι το ζητούμενο – δημιουργεί μέγιστο ανάχωμα στην πολιτική ανάταξη η οποία αποτελεί προϋπόθεση της όποιας οικονομικής η άλλης ανάταξης της χώρα μας, αν δε, δεν επιχειρηθεί σοβαρά, και κυρίως αν δεν ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, τότε είναι πιθανή η μετάβαση σε μια κατάσταση που πλείστοι εξ αυτών θα παρεμβαίνουν δήθεν για την Ελληνική Δημοκρατία, ζώντας όμως στην προσωπική τους δημοκρατία που έχτισαν συρόμενοι και γλύφοντας και με τα κέρατα τους και πάντα καλυπτόμενοι πίσω από την πολιτική ασυλία,… ως άλλες εξ ανατολών καλλονές…
Αγαπητέ αναγνώστη:… δεν θα μπορούσα να μην σε προτρέψω να χαμογελάς παρότι δύσκολο μιας και άθλιοι τύποι του πολιτικού υπόκοσμου έκλεψαν – υποθήκευσαν και πιθανώς να καταστρέψανε το αύριο των παιδιών μας αποταμιεύοντας οι ελεεινοί και τρισάθλιοι την ελπίδα τους για ζωή σε θυρίδες του εξωτερικού.
