Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Δνων Σύμβουλος Αλφαστάρ
Ειδικός επικοινωνίας & τεχνολογίας
Η χώρα μας μετράει πέντε πολύ δύσκολα χρόνια οικονομικής κρίσης. Στα χρόνια αυτά ακούσαμε πολλά – όχι πάντα αληθή ή ακριβή, γεμίσαμε επίδοξους σωτήρες οι οποίοι παρέλαζαν κυριολεκτικά μπροστά μας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από τότε, πλειοδοτώντας σε παροχές και αντιμνημονιακή επαναστικότητα προεκλογικά, για να μετατραπούν άλλοι ταχύτατα και άλλοι βραδύτερα, σε θλιβερούς συνεχιστές της κατάστασης εκείνης την οποία μανιωδώς κατήγγειλαν νωρίτερα…
Και ο έλληνας; Ο πολίτης; Αυτός που μερικοί από αυτούς τους υπερφίαλους σωτήρες αρέσκονται να τον αποκαλούν «απλό» – λες και οι ίδιοι είναι …διπλοί, μετράνε για δύο… Αλλά με το παραμορφωτικό φίλτρο της ματαιοδοξίας τους είναι πολύ πιθανό να θεωρούν εαυτόν σημαντικότερο από την «πλέμπα», οπότε να τους φαίνεται δίκαιος ο διαχωρισμός.
Που βρίσκεται ο πολίτης λοιπόν; Και που η κοινωνία συνολικά;
Βρίσκεται σε μια κατάσταση ακραίων αντιθέσεων. Δεν θα είναι υπερβολή να μιλήσει κανείς για δυο παράλληλες Ελλάδες, έντονα αντιφατικές όπου η μία αποστρέφεται βαθιά την άλλη και οι οποίες καθώς περνάει ο καιρός αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο.
Έχουμε την κοινωνία των «Αγιάννηδων» οι οποίοι σαν άλλοι ήρωες του κλασσικού μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκό, μερικοί εντελώς εξαθλιωμένοι μετά από χρόνια στην ανεργία ή χρόνια στην ανέχεια και τη φτώχεια και άλλοι ένα τελευταίο σκαλί πριν την απόλυτη εξαθλίωση προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, να μεγαλώσουν παιδιά, να διατηρήσουν ότι με κόπο έχτισαν τα προηγούμενα χρόνια, να βρουν ένα λόγο αισιοδοξίας για το αύριο.
Είναι οι «Αγιάννηδες» αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τα θύματα μιας άκρως ανάλγητης πολιτική τάξης η οποία έχει σαλπίσει κατά μέτωπο επίθεση εναντίον τους, τα προηγούμενα χρόνια, αφαιρώντας τους με τη βία ευημερία, αξιοπρέπεια και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και τη φυσική τους υπόσταση.
Η εγχώρια πολιτική τους βομβαρδίζει βέβαια συνεχώς με …μεγάλες ιδέες, όπως «ισχυρή ελλάδα» (παλαιότερα), «ευρωπαϊκή οικογένεια», «κοινό & ισχυρό νόμισμα» – λες και η ισχύς ενός νομίσματος συνεπάγεται ωφέλεια και για όσους το χρησιμοποιούν – και άλλες διάφορες τέτοιες θεωρίες του τίποτα, με απώτερο σκοπό πάντα να τους κρατά σε μια στάση μη αντίδρασης και υπάκουης συγκατάβασης στις όσες πράξεις εκείνοι μονομερώς για το “καλό μας” αποφασίζουν.
Αυτό το τμήμα της κοινωνίας ακόμα και σήμερα που μιλάμε, είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της άδικης φορολόγησης, οι οποίοι συνήθως δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα από τα εισοδήματα και την περιουσία τους και φορολογούνται αγρίως, όχι μόνο για τις ανάγκες του φόρου εισοδήματος, αλλά και από τους έμμεσους φόρους, τα διάφορα τέλη & χαράτσια, τα δικαιώματα υπέρ τρίτων και ότι άλλο έχουν κατά καιρούς σκαρφιστεί οι διάφοροι επιτήδειοι οι οποίοι έτυχε να έχουν νομοθετική ικανότητα κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τα παραδείγματα, απειράριθμα, και το χειρότερο, διαχρονικά αυξανόμενα…
Πόσοι και πόσοι δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με κατασχετήρια από τα ληστρικά χαράτσια ακινήτων ή από άδικους φόρους, τόκους και προσαυξήσεις για διάφορες υποχρεώσεις ή «υποχρεώσεις» επιχειρήσεων, οι οποίες ούτε προκάλεσαν την κρίση, ούτε ευθύνονται για την άθλια διαχείριση της…
Ποιος μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στην περίπτωση της φτωχής γυναίκας η οποία μετά από πέντε χρόνια ανεργίας σκέφτηκε να πουλάει κουλούρια στο δρόμο, με αποτέλεσμα να της επιβληθεί τερατώδες πρόστιμο με το αστείο αιτιολογικό ότι δεν είχε «άδεια επαγγέλματος».
Ή ποιος μπορεί να υποκριθεί ότι δεν έμαθε το περιστατικό της Χαλκίδας όπου μητέρα και γιος έπεσαν από μπαλκόνι (25/2/2015) μετά από τη διακοπή της πενιχρής αναπηρικής σύνταξης, λόγω μνημονιακών απαιτήσεων;
Ή τους εκατοντάδες χιλιάδες σε ευρισκόμενους σε απόγνωση, καθώς παρ’όλη την εργατικότητα τους, η κρίση και η υπερφορολόγηση κατέστρεψε τις επιχειρήσεις τους και βρίσκονται να χρωστούν ταυτόχρονα σε εφορίες, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με δημεύσεις και φυλάκιση, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου!
Από την άλλη μεριά, υπάρχει η κοινωνία των βολεμένων, είτε αυτοί είναι κρατικοδίαιτοι είτε όχι, οι οποίοι στην Ελλάδα έχουν πάντα τον τρόπο τους να καταφέρνουν αυτό που θέλουν, να φτιάχνουν νόμους στα μέτρα τους ή να μην εφαρμόζουν με διάφορα τερτίπια και παραθυράκια τους υφιστάμενους, να βρίσκουν τρόπους να αμείβονται πλουσιοπάροχα και να μην παράγουν απολύτως τίποτα.
Τους αναγνωρίζεις εύκολα, από το ατσαλάκωτο «στυλάκι», το χαμόγελο του «υπεράνω», το τελευταίας λέξης κινητό, τις ακριβές σπουδές στο εξωτερικό ή και το ακριβό αυτοκίνητο…
Είναι αυτοί οι οποίοι μέσα στην οικονομική καταστροφή της κρίσης είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται μόνο κατά 19%, σε αντίθεση με τους άλλους συμπολίτες τους, τους μη προνομιούχους, οι οποίοι αν και ασθενέστεροι, πλήρωσαν ακριβά το «μάρμαρο» της κρίσης, χάνοντας ως και 86% των εισοδημάτων τους [μελέτη Ινστιτούτου Economic and Social Research – Hans Böckler ].
Είναι αυτοί που θεωρούν τον αυτό τους προστατευμένο και ευρισκόμενο στο απυρόβλητο, που έχουν βγάλει και αρκετό χρήμα στις τράπεζες του εξωτερικού – μερικοί μάλιστα μας κάνουν και μαθήματα περί επιμερισμού του κινδύνου από νομισματική ή οικονομική κατάρρευση – δεν ξέρεις αν πρέπει να οργιστείς ή να γελάσεις!
Έχουν βέβαια και τους πολιτικούς τους εκφραστές: Από αυτούς που προσπαθούν φιλότιμα να μας πείσουν ότι «μαζί τα φάγαμε», μέχρι εκείνους που θεωρούν σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας ότι προστατεύεται η πρώτη κατοικία των φτωχών δανειοληπτών, ή ακόμα τους άλλους που θεωρούν ότι για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας (έτσι γενικώς και αορίστως) – η αλήθεια ειρήσθω εν παρόδω είναι ότι όπου καταργούνται δημόσιες λειτουργίες ανοίγει χώρος για καλή risk-free «μπίζνα» για διαπλεκόμενους, αλλά αυτό ας αφήσουμε να αποτελέσει θέμα άλλου σημειώματος.
Εννοείται φυσικά ότι στη δική τους πολιτικο-οικονομική ανάλυση, για τα πάντα φταίνε οι «μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν» και έτσι καθαρίζουν και με το τι φταίει, αλλά και με το τι πρέπει να γίνει.
Το ότι βαφτίζουν «μεταρρύθμιση» οτιδήποτε εξυπηρετεί το κάθε φορά συμφέρον τους, δεν έχει βέβαια καμία σημασία, ακόμα και αν διαλύει άλλους… Λεπτομέρειες… Παράπλευρες απώλειες της κρίσης θα πουν…
Κάποτε, ας πούμε, βάφτιζαν μεταρρύθμιση την «απελευθέρωση πιστωτικής επέκτασης», με απλά λόγια την απελευθέρωση του υπερδανεισμού και της ασυδοσίας των τραπεζών! Και ας ήξεραν καλά, ότι όπου σχηματίζεται «φούσκα», νομοτελειακά έρχεται κάποτε η στιγμή που σκαει!
Αυτό όμως που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν οι παραπάνω και φυσικά και οι πολιτικοί τους εκφραστές, οι οποίοι εύκολα πολύ ευχαρίστως ρίχνουν το ανάθεμα στον πολίτη, ότι είναι αντιδραστικός, ότι είναι φοροφυγάς ή αμόρφωτος, απολίτιστος και γενικώς ότι είναι ο μόνος που φταίει, είναι ότι τα ασθενή στρώματα έχουν προ πολλού εξαντλήσει οικονομικές δυνάμεις αλλά και αντοχή και κυρίως υπομονή.
Η πρόσφατη πολιτική αλλαγή, μπορεί να έδωσε ανάσες πίστωσης χρόνου σε ένα πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο διαπλεκόμενων συμφερόντων, αλλά η κοινωνία βοά, καθημερινά και περισσότερο και ζητά την πραγματική, ουσιαστική αλλαγή, με τη βελτίωση της πραγματικής ζωής τους καθενός, αλλά κυρίως την οριστική αντιμετώπιση επιτέλους της διαφθοράς και της διαπλοκής, ένα αίτημα πάνδημο!
Και όταν λέμε βελτίωση & αντιμετώπιση, δεν εννοούμε ούτε εικονική πραγματικότητα, ούτε επικοινωνιακά παιχνίδια. Και ας το προσέξει αυτό η νέα κυβέρνηση ώστε να είναι πολύ προσεκτική στο τι λέει εντός και εκτός και κυρίως στο τι κάνει.
Επίσης, δεν εννοούμε πολιτική νομιμοποίηση της φοροληστείας των προηγουμένων, μέσω της διευκόλυνσης των 100 δόσεων. Εννοούμε εδώ και τώρα λύση στο πρόβλημα που οι πολιτικοί δημιούργησαν στις επιχειρήσεις πέντε χρόνια τώρα, την άμεση κατάργηση των παρανοϊκών εισπρακτικών μέτρων, την επαναφορά των ασφαλιστικών εισφορών σε δίκαια επίπεδα, όπως υπήρξαν κάποτε δίκαια, και κυρίως, τον περιορισμό της τραπεζικής κλεπτοκρατίας που υπό την αδράνεια του επίσημου κράτους έχει οδηγήσει σε απόγνωση επιχειρήσεις και δανειολήπτες όλων των ειδών.
Αν δεν τεθεί ο πολίτης και όχι οι τράπεζες ή το Ευρώ και το χρέος στο επίκεντρο, παρόλο που το απεύχομαι, ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι στο μέλλον οι «αγανακτισμένοι» του 2011 θα μοιάζουν …παιδική χαρά;
