Συνεχίζονται αυτή την εβδομάδα οι παραστάσεις που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του «Β’ Χειμερινού Θεατρικού Φεστιβάλ» που οργανώνει το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων με μία ακόμη παράσταση από την Κατερίνα Διδασκάλου. Μετά την ιδιαίτερη επιτυχία που είχε η συγκεκριμένη θεατρική παραγωγή το περασμένο φθινόπωρο όταν και παρουσιάστηκε σε 4 παραστάσεις και τη ζήτηση από μέρος του κοινού το έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω» θα δώσει ακόμη μια παράσταση την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, ώρα 8.30’ μ.μ. στον πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής». Το φεστιβάλ πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Πνευματικού Κέντρο. Χορηγός επικοινωνίας: Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων. Γενική είσοδος 10 €. Προπώληση εισιτηρίων του φεστιβάλ στα καταστήματα Rock Shop (Πουτέτση 1α), Iris (Γρηγορίου Σακκά 20), και τα βιβλιοπωλεία Αναγνώστης (Πυρσινέλλα 11), Πρόκος (Κ. Κατσαδήμα 7).
ΟΝ ΤΗΕ ROAD PRODUCTIONS
Τηλ. 210.6447593
E-mail: [email protected]
Πληροφορίες: Θάνος Κανούσης – κιν. 6977447732
Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, ώρα 8.30’ μ.μ. στον πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» θα παρουσιαστεί για ακόμη μια φορά στο κοινό της Ηπείρου το έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω» με την Κατερίνα Διδασκάλου στο ρόλο της Ερατούς. Το έργο παίζεται στην Αθήνα με μεγάλη επιτυχία για τρίτη χρονιά. Κοινό και κριτικοί ανέδειξαν την παράσταση, σαν μία από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις της χρονιάς, που θα συνεχίσει να παίζεται και εφέτος. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη είναι ευρηματικό, έχει γωνίες με εκπλήξεις, αλλά δεν το κουνάει ούτε ρούπι από την πραγματική ζωή. «Η πόρνη από πάνω» σου λέει όμορφα με τρόπο μία ιστορία της διπλανής πόρτας, αραιώνοντας την πίκρα με χιούμορ, σκουπίζοντας τα δάκρυα με χαραμάδες ελπίδας. Μία γυναίκα από την Πρέβεζα ακολουθεί τον αστυνομικό σύζυγο της στην Αθήνα. Μένει σε ένα τυπικό διαμέρισμα του αθηναϊκού κέντρου. Και ακριβώς από πάνω μετακομίζει μία πόρνη. Το δράμα μιας χώρας εκτυλίσσεται παράλληλα με την τραγωδία της γυναίκας από την Πρέβεζα. Μόνο που εσύ, από ένα σημείο και μετά, αρχίζεις να αδικείς όλα αυτά. Την ιστορία, το μήνυμα, την καταπίεση, την πόρνη, τον αστυνομικό, τον πόνο της γυναίκας από την επαρχία. Διότι, απλώς, σε κάποια σημεία, η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου σκεπάζει τα πάντα. Συντελεστές της παράστασης είναι:
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Σταμάτης Πατρώνης
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ : Δημήτρης Ανδριανός
ΜΟΥΣΙΚΗ : Mιχάλης Ρουμπής, Ιωάννης – Ιόλαος Μανιάτης
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ελένη Αναγνωστοπούλου
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Άσχετες σχέσεις και μία κηδεία
Μια γυναικεία εξομολόγηση σε ευρηματικό πλαίσιο
Της Αννυς Κολτσιδοπουλου
Με ξάφνιασε ο μονόλογος του Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω» στο θέατρο Σφενδόνη. Υπέθετα φαντασιώσεις στερημένης συζύγου, υπό τους γαργαλιστικούς ήχους ερωτικών περιπτύξεων στον πάνω όροφο. Βρέθηκα σε μιαν ατμόσφαιρα νότιας, γυναικείας εξομολόγησης εφ’ όλης της ύλης. Μάλιστα, σε ευρηματικό πλαίσιο καθώς ο γυναικείος μονόλογος αρχίζει αμέσως μετά τη κηδεία του τυραννικού, άξεστου, άπιστου, ανάλγητου συζύγου και φαύλου μπάτσου.
Η ιστορία της Ερατώς, η κλασική απόδραση –μέσω παντρειάς– της καταπιεσμένης κόρης από τον ασφυκτικό περιορισμό σπιτιού κι επαρχίας. Από κει κι έπειτα όλα είναι θέμα συγγραφικών χειρισμών, λεπτομερειών, αναφορών, ευαισθησιών και δόσεων. Ό,τι θα μπορούσε να ολισθήσει σε κλισέ και κοινοτοπία (π.χ. Πρέβεζα, Καρυωτάκης, λαθρομετανάστες, εγκυμοσύνη – αποβολή, σχολιασμοί, τηλεφωνήματα) αναδείχθηκε αυθεντικό, βιωμένο, σχεδόν ευρηματικό. Έξοχη η ιστορία με τα μυστικά μαγειρέματα για τους Πακιστανούς από πάνω. Μικρή ένσταση –ιδίως σκηνοθετική– το φινάλε με το κατακόκκινο φόρεμα, το χτυπητό κραγιόν, τα μοιραία μαλλιά, τις δωδεκάποντες γόβες – στιλέτο, που αντί για τη λυτρωμένη γυναίκα –αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη– παραπέμπουν δυνητικά και στην «πόρνη από πάνω», μαζί και σε νέες σκλαβιές. Η υπόλοιπη σκηνοθετική καθοδήγηση του Σταμάτη Πατρώνη, οι φωτισμοί της Ελένης Αναγνωστοπούλου και η μουσική επιμέλεια των Μιχάλη Ρουμπή και Ι. Ι. Μανιάτη συνέβαλαν στο ζυγισμένο μέτρο και στην ποιότητα της παράστασης.
Η Κατερίνα Διδασκάλου ως Ερατώ, αληθινή, λιτή, γήινη, συγκρατημένη, με έξοχα κρεσέντα, κέντησε τον μονόλογο δίχως να φαίνονται ενώσεις στον καμβά της διήγησης. Έπαιξε εξαιρετικά με το όπλο, το σασπένς και τις εκδοχές μιας πιθανής αυτοκτονίας, ενός πιθανότερου φόνου, φλερτάροντας και με το τσεχοφικό θέσφατο που λέει: αν στην πρώτη πράξη εμφανιστεί πιστόλι, στην τρίτη σίγουρα θα εκπυρσοκροτήσει.
Έπαιξε επίσης με τα μάτια, που έχουν τη δύναμη να διηγούνται παράλληλα αλλά και κόντρα στη φωνή και στο σώμα της. Έπαιξε, τέλος, με το χιούμορ του κειμένου. Συχνά προκαλούσε το γέλιο, το παρέδιδε όμως πάραυτα –σχεδόν τρομαγμένη– στην πίκρα και στον σπαραγμό προσωπικών αναμνήσεων, που αυτόματα αποκτούσαν συλλογική αντήχηση μέσα στον χώρο.
…Υπάρχουν στιγμές που δεν παρακολουθείς τη ροή του έργου γιατί έχεις ακολουθήσει την έκφραση του προσώπου της. Όσοι την ξέρετε μόνο από την τηλεόραση, θα δείτε άλλο άνθρωπο μέσα σε μία γνωστή φιγούρα, την ηθοποιό να κινείται απελευθερωμένη από τις συμβάσεις της εμπορικότητας και του φακού. Και όσοι την έχετε παρακολουθήσει στο θέατρο, θα δείτε το βηματισμό της σε ένα νέο στάδιο που μπορεί να είναι ωριμότητα, μπορεί και ο προορισμός ενός ταλέντου που έχει δουλέψει πολύ.
Τι με εντυπωσίασε περισσότερο μέσα στην ερμηνεία; Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλει την ταπεινότητα στο υποκριτικό της ύφος. Η Διδασκάλου συνήθως επενδύει τον ρόλο της με τον «αέρα» της. Όχι εδώ. Σε αυτόν τον μονόλογο κατεβαίνει στο ύψος μίας μίζερης, κακοποιημένης γυναίκας, την παίρνει από τον χέρι και την ανεβάζει στο φως, την εκθέτει στο πιο θερμό χειροκρότημα. Η παράσταση διαρκεί εβδομήντα λεπτά, αλλά, στο τέλος αισθάνεσαι ότι τελείωσε νωρίς. Να τη δείτε, αξίζει.
Κ.Γιαννακίδης
protagon.gr
