Στα μέσα Φεβρουαρίου του 2011 το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων ξεκίνησε την οργάνωση ενός θεατρικού φεστιβάλ με τον τίτλο «Μήνας Θεάτρου». Ακολούθησε η «Α’ Θεατρική Άνοιξη» καθώς και η Α’, Β’ και Γ’ «Φθινοπωρινή Αυλαία». Στα φεστιβάλ αυτά συμμετέχουν θίασοι, συνήθως ολιγομελείς, που τις παραστάσεις τους συνοδεύουν καλές κριτικές, και οι οποίοι εδρεύουν είτε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, είτε στα Γιάννινα. Στα πέντε αυτά φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκαν συμμετείχαν 19 θίασοι οι οποίοι έδωσαν συνολικά 51 παραστάσεις που παρακολούθησαν 2.937 θεατές.
Το «Β’ Χειμερινό Θεατρικό Φεστιβάλ», έκτο στη συνέχεια, ξεκινάει αυτή την εβδομάδα με μια παράσταση βασισμένη στην «Μήδεια» του Μποστ και συνεχίζεται με παραστάσεις μέχρι σχεδόν το τέλος Φεβρουαρίου. Τον Μάρτιο θα ξεκινήσει η «Β’ Θεατρική Άνοιξη» που θα ολοκληρωθεί στα μέσα Μαΐου προσφέροντας έτσι μια ποικιλία ποιοτικών παραστάσεων για το θεατρόφιλο κοινό της περιοχής μας.
Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται με τη συνεργασία του Πνευματικού Κέντρου. Χορηγός επικοινωνίας: Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων. Προπώληση εισιτηρίων: Rock Shop (Πουτέτση 1α), Iris (Γρηγορίου Σακκά 20), Αναγνώστης (Πυρσινέλλα 11), Πρόκος (Κ. Κατσαδήμα 7). Το πρόγραμμα του φεστιβάλ έχει ως εξής:
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «DE NOVO»
«Μήδεια»
παράσταση βασισμένη στο έργο του Μποστ
Παίζουν: Ιφιγένεια Αστεριάδη, Γιάννης Στεφόπουλος
Σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Νίκος Δημητρόπουλος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Κουστούμια: Βανέσσα Τουζλούκωφ
Σκηνικά: Γιώργος Λυντζέρης
Επιμέλεια κίνησης: Κυριάκος Κοσμίδης
Φωτογραφίες: Στάθης Σταμουλακάτος
Video: Αλέξης Πηλός
Παρασκευή 10 και Σάββατο 11 Ιανουαρίου, ώρα 9.00’ μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημήτρης Χατζής»
Τιμές εισιτηρίων: 10 € και 7€
Μια παράσταση. Λόγια και εικόνες παιγνιώδεις, σχεδόν Διονυσιακές. Μια Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της γιατί ελευθεριάζουν. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία, που αιώνες και χιλιετίες τώρα κατατρώει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. «…Η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, ηθοποιοί με μακρά πορεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μεταμορφώνονται και ερμηνεύουν με ένταση τους πολλαπλούς ρόλους του έργου, σε μια συνεχή χορογραφία που αποδίδει το γελοίο και κωμικοτραγικό χαρακτήρα του έργου…».
ON THE ROAD PRODUCTIONS
Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω»
Το ρόλο της Ερατούς ερμηνεύει η Κατερίνα Διδασκάλου
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης
Κουστούμια: Δημήτρης Ανδριανός
Μουσική: Mιχάλης Ρουμπής, Ιωάννης – Ιόλαος Μανιάτης
Φωτισμοί: Ελένη Αναγνωστοπούλου
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, ώρα 8.30’ μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημήτρης Χατζής»
Τιμή εισιτηρίου: 10 €
Το κείμενο είναι ευρηματικό, έχει γωνίες με εκπλήξεις, αλλά δεν το κουνάει ούτε ρούπι από την πραγματική ζωή. «Η πόρνη από πάνω» σου λέει όμορφα με τρόπο μία ιστορία της διπλανής πόρτας, αραιώνοντας την πίκρα με χιούμορ, σκουπίζοντας τα δάκρυα με χαραμάδες ελπίδας. Μία γυναίκα από την Πρέβεζα ακολουθεί τον αστυνομικό σύζυγο της στην Αθήνα. Μένει σε ένα τυπικό διαμέρισμα του αθηναϊκού κέντρου. Και ακριβώς από πάνω μετακομίζει μία πόρνη. Το δράμα μιας χώρας εκτυλίσσεται παράλληλα με την τραγωδία της γυναίκας από την Πρέβεζα.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ARTCOLOUR – ΟΜΑΔΑ ΧΡΩΜΑ
Λουί Φερντινάν Σελίν «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας»
Ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος
Μετάφραση: Σεσίλ Μαργέλλου-Ιγγλέση
Διασκευή: Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος, Κωνσταντίνος Χατζής
Σκηνοθεσία – Σχεδιασμός Φωτισμών: Κωνσταντίνος Χατζής
Διαμόρφωση Σκηνικού Χώρου: Βασίλης Γεροδήμος
Υπεύθυνη Παραγωγής – Φωτογραφίες: Γεωργία Λένη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένη Παρασκευοπούλου
Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Ιανουαρίου, ώρα 9.00’ μ.μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημήτρης Χατζής»
Τιμή εισιτηρίου: 10 €
Μια πρωτότυπη θεατρική διασκευή του εμβληματικού λογοτεχνικού αριστουργήματος του Σελίν. Να πώς άρχισε το ταξίδι του Φερδινάνδου. Ανάποδα. Από το τέλος. Νέα Υόρκη. Φορντ. Παρίσι. Λόλα. Αφρική. Ροβινσώνας. Πόλεμος. Το ταξίδι του στην άκρη της νύχτας. «… στον πόλεμο, λες πως θα ’ναι καλύτερη η ειρήνη… Πιπιλάς αυτή την ελπίδα σαν καραμέλα… Κι έπειτα είναι σκατά κι απόσκατα… Δεν τολμάς να το πεις… Μη τυχόν και αναγουλιάσει κανένας. Κι έπειτα καταλήγεις να το ξεράσεις μπροστά σε όλον τον κόσμο. Μα τότε ο κόσμος σε βρίσκει υπερβολικά αγενή…»
ΔΗΠΕΘΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ – ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ (συμπαραγωγή)
«Αντιγόνη + Αντιγόνη» (συρραφή κειμένων)
Επιμέλεια κειμένων: Βασίλης Σιάφης, Γιολάντα Καπέρδα
Σκηνοθεσία: Γιολάντα Καπέρδα
Σκηνικά κοστούμια: Αγγελική-Βασιλική Σιδέρη
Μουσική: Παναγιώτης Τέλλης
Κίνηση-χορογραφίες: Διοσυσία Φειδοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Γούλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Πανταζή
Φωτογραφίες: Μιχάλης Αράπογλου
Διανομή:
Γιολάντα Καπέρδα: Αντιγόνη
Βασίλης Σιάφης: Κρέων
Σπύρος Βάρφης: Φρουρός
Ελευθερία Πανταζή: Πρόλογος, Αγγελιοφόρος,
Μαρία Νταλαούτη: Ευρυδίκη
Νίκος Μάνθος: Αίμων
Αγαθή Παππά: Ισμήνη, Άγγελος
Χορός: ο θίασος
Από 31/1 έως 23/2/2014 κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, ώρα 9.00’ μ.μ.
Θέατρο «Καμπέρειο»
Τιμές εισιτηρίων: 9 € & 6 €
Η παράσταση διαπραγματεύεται τις έννοιες της εξουσίας και της αντίστασης απέναντι στην εξουσία, της αλήθειας απέναντι στο ψέμα, της γυναίκας απέναντι στον άνδρα, του έρωτα και της αδελφικής αγάπης, της σύγκρουσης του ανθρώπινου με τον πολιτικό νόμο. Οι ήρωες -οράματα του Σοφοκλή συναντούν τους σύγχρονους ήρωες του Ανούιγ ωθώντας τους προς την «τραγική πράξη». Η παράσταση δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο’ θα μπορούσε να απευθύνεται και να αφορά εξίσου το χτες, το σήμερα και το αύριο. Είναι ένας ύμνος στη ζωή, το θάνατο και τον έρωτα.
Η «ΜΗΔΕΙΑ» του Μποστ
Η Ομάδα «DE NOVO» στο ξεκίνημά της παρουσιάζει την «ΜΗΔΕΙΑ» του Μποστ. Μια παράσταση που ανέβηκε με επιτυχία πέρσι τον Μάιο στο θέατρο «Ενδορφίνη» και θα συνεχιστεί από 3 Φεβρουαρίου στο Δώμα του θεάτρου «Νέος Κόσμος».
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Μπαίνοντας στο θεατράκι ”Ενδορφίνη”, το σκηνικό που αντικρίζεις και που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λυντζέρης είναι εντυπωσιακό για μία low budget παράσταση και θυμίζει μεσαιωνικό τσίρκο. Όταν αμέσως μετά την έναρξη της ”Μήδειας”, τη σκηνή αλωνίζουν κυριολεκτικά η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, υποδυόμενοι όλους τους ρόλους του έργου εναλλάξ, δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις πως παρακολουθείς μία αποψάτη θεατρική κωμωδία με στοιχεία της πιο παρακμιακής pop-rock αισθητικής και με την κριτική σκέψη, βέβαια, του συγγραφέα, του μεγάλου Μποστ.
Για το πρώτο μέρος, την αντικομφορμιστική αισθητική της παράστασης, δούλεψε η ματιά του νέου σκηνοθέτη Νίκου Δημητρόπουλου. Τίποτα δε μένει όρθιο κυριολεκτικά: η κενή τάξη της αριστοκρατίας, η σεξουαλική φαιδρότητα, ακόμη κι αν θίγεται το σοβαρότατο θέμα της παιδεραστίας, η ανεργία ως συνέπεια των οικονομικών κρίσεων, τα συζυγικά παραστρατήματα και η υποκριτική τάξη των αστυνομικών και των παπάδων, μπολιασμένα όλα με ένα γούστο, το οποίο χρωστάει πολλά στον Αλμοδοβάρ, το ”Rocky Horror Picture Show”, την ελληνική trash TV και την πιο αθώα πορνογραφία.
Στο δεύτερο σκέλος, εν προκειμένω το κείμενο αυτό καθ’αυτό του Μποστ, η μίξη δεκαπεντασύλλαβου, καθαρευουσιάνικων και ξενικών λέξεων, ιδιαίτερα έτσι όπως αποδίδονται από το ερμηνευτικό δίδυμο, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στο θεατή: προβληματίζεται για ήδη γνωστά του θέματα, κρατώντας παράλληλα την κοιλιά του από τα γέλια.
Ενδιαμέσως, παρεμβάλλονται σύντομα βίντεο, ολότελα αλμοδοβαρικής αισθητικής, που εξυπηρετούν τη δράση και χρησιμεύουν σαν ένα είδος άτυπων χορικών μιας εκμοντερνισμένης αρχαίας τραγωδίας – κωμωδίας. Εξαιρετικές και οι μουσικές επιλογές του σκηνοθέτη (από Σούμπερτ μέχρι Σκρίμιν’ Τζέι Χόκινς), με τα κοστούμια της εικαστικού Βανέσσας Τουζλούκωφ να κλέβουν την παράσταση επίσης!
Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτή την παράσταση!
Αντώνης Μποσκοίτης onlytheater.gr
Μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Μποστ “Μήδεια”. Λόγια και εικόνες παιγνιώδεις, σχεδόν Διονυσιακές. Μια Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της γιατί ελευθεριάζουν. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία, που αιώνες και χιλιετίες τώρα κατατρώει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Νίκος Δημητρόπουλος, ένας νέος ταλαντούχος σκηνοθέτης, στήνει μια ιδιαίτερη και άκρως ενδιαφέρουσα εικαστική παράσταση με καταιγιστικούς ρυθμούς, χρώματα και πινελιές που θυμίζουν τσίρκο του παραλόγου, φωτίζοντας τις διαχρονικές αξίες του έργου του Μποστ. «Ηθελημένοι αναχρονισμοί και πλατειασμοί, όλη η σύγχυση της σημερινής Ελλάδας χαρτογραφημένη. Υποκρισία και καθωσπρεπισμός. Κάτω από την επίφαση του κινδύνου και την εκτυφλωτική λάμψη των προβολέων, υφέρπουν τα κραυγαλέα γέλια και τα χειροκροτήματα, ενώ πίσω από τα γέλια, καιροφυλακτεί η μελαγχολία κι εκείνο το απόκοσμο ρίγος του θανάτου. Ένα θέαμα φτωχό και συνάμα φαντασμαγορικό, ζοφερό και συνάμα παιγνιώδες. Όλα αυτά τα στοιχεία ενυπάρχουν στο έργο, μαζί μ’ ένα έντονο στοιχείο μεταμόρφωσης, το οποίο, όταν δυο ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους, γίνεται πια απροκάλυπτο».
Η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, ηθοποιοί με μακρά πορεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μεταμορφώνονται και ερμηνεύουν με ένταση τους πολλαπλούς ρόλους του έργου, σε μια συνεχή χορογραφία που αποδίδει τον γελοίο και κωμικοτραγικό χαρακτήρα του έργου.
Τα κοστούμια έχει επιμεληθεί η εικαστικός-ζωγράφος Βανέσσα Τουζλούκωφ, έργα της οποίας -από τη συλλογή συστήματα τροφοδοσίας, που πρόσφατα εκτέθηκε και στο παλιό τζαμί, στην Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου- θα εκτίθενται παράλληλα στο χώρο του θεάτρου.
ΘΕΑΤΡΟ 26 Μαρτίου 2013
Η Μήδεια του Μπόστ
Συνέντευξη: Ντένια Ζιωτοπούλου
Μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Μποστ Μήδεια. Λόγια και εικόνες παιγνιώδεις, σχεδόν Διονυσιακές. Μια Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της γιατί ελευθεριάζουν. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία, που αιώνες και χιλιετίες τώρα κατατρώει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.
Στο αρχαιοελληνικό θέατρο ως Μήδεια ορίζεται η τραγωδία που έγραψε ο Ευριπίδης και διδάχθηκε (παίχτηκε) το 431 π.Χ.. Η δική σας παράσταση βασίζεται στη Μήδεια του Μποστ ο οποίος με τη μοναδικότητα της γραφής του, παρουσιάζει την τραγική ηρωίδα σε μια κωμικοτραγική φιγούρα. Πόσο δύσκολο ήταν για σας να σκηνοθετήσετε αυτή την παράσταση μεταφέροντας την υπόθεση στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα;
Το έργο, αυτό καθ’ αυτό, είναι τόσο επίκαιρο, που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για τροποποιήσεις, ή προσθήκες, όσον αφορά στο θέμα αυτό. Δεν πρόσθεσα ούτε μια λέξη… Όχι, ψέματα πρόσθεσα μία και αφαίρεσα κάποια κομμάτια του έργου, ούτως ώστε να εξυπηρετείται η σκηνική δράση. Έχουν περάσει σχεδόν τριάντα δύο χρόνια από τότε που ο Μπόστ έγραψε τη “Μήδεια” και, καταπώς φαίνεται, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, δυστυχώς… Οι ίδιες προφάσεις, η ίδια μιζέρια, οι ίδιες ελπίδες και διαψεύσεις…Αλλού έγκειτο οι δυσκολίες της σκηνοθεσίας. Καταρχάς, η προσαρμογή ενός πολυπρόσωπου έργου πάνω σε δύο ηθοποιούς, δεν ήταν κι εύκολη υπόθεση. Έπειτα, ο Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος κι αυτή η ιδιότυπη μίξη αργκό και ασύντακτης καθαρεύουσας που χρησιμοποιεί ο Μποστ, απαιτεί περίτεχνους χειρισμούς και ελιγμούς (τόσο από υποκριτικής, όσο κι από σκηνοθετικής πλευράς), ούτως ώστε να “κατέβει” το κείμενο στους θεατές και να δημιουργηθεί ένας κώδικας επικοινωνίας μαζί τους. Ο Μποστ επινόησε ένα δικό του γλωσσικό ιδίωμα και τα έργα του αποτελούν έναν κόσμο περίκλειστο, έναν κόσμο με τους δικούς του ιδιόμορφους κανόνες. Η δυσκολία είναι αυτή ακριβώς: να μπάσεις το θεατή μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο…
Ο Μποστ όταν ανέβασε για πρώτη φορά το έργο το 1993 είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι πρόκειται για ένα έργο που «επικρίνει τους επικριτάς, προβληματίζει τους κριτάς και ελευθερώνει τους θεατές». Η δική σας παράσταση συγκεντρώνει τα παραπάνω στοιχεία ή αποτελεί μια πιο ελεύθερη απόδοση, τονίζοντας απλά τα διαχρονικά στοιχεία του έργου;
Πολλοί θεατές, που φεύγουν ενθουσιασμένοι από την “ενδορφίνη”, έχουν την τάση να αντιπαραβάλλουν τη δική μας “εκδοχή”, με το πρώτο ανέβασμα του έργου, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, λέγοντας ότι οι δυο παραστάσεις τους άρεσαν εξίσου, παρόλο που η αισθητική κι η λογική είναι εντελώς διαφορετικές. Εγώ δεν μπορώ να έχω γνώμη επ’ αυτού, αφ’ ενός μεν γιατί δεν είχα παρακολουθήσει την πρώτη παράσταση του θεάτρου στοά (ήμουν πολύ μικρός τότε) και αφ’ ετέρου, γιατί είναι φύσει αδύνατο να εκφέρεις αντικειμενική γνώμη για μια παράσταση που έχεις σκηνοθετήσει εσύ. Για να έρθω όμως στο διά ταύτα, θεωρώ πως η παράστασή μας συγκεντρώνει τα εν λόγω στοιχεία. Τουλάχιστον αυτό, ήτανε ζητούμενο. Το ότι φαντάστηκα ένα κάπως πιο “εναλλακτικό” -ας πούμε- ανέβασμα του έργου, δεν σημαίνει ότι παραγνώρισα τις προθέσεις του δημιουργού˙ τουναντίον, θέλησα να τις αναδείξω. Ενδεχομένως μέσα από ένα πρίσμα εντελώς διαφορετικό, αλλά όπως είπα και προηγουμένως, πρωταρχικός στόχος ήταν να ζωντανέψω το κείμενο, καθιστώντας το κοινό “συνένοχο”, σ’ αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά του, επί σκηνής…
Νίκος Δημητρόπουλος
Πόσους ρόλους ενσαρκώνει ο καθένας σας στη συγκεκριμένη παράσταση; Ζώντας την “υπόθεση” εκ των έσω, σε τι βαθμό μανίας και αγριότητας μπορεί να φθάσει μια απατημένη σύζυγος ή και το αντίθετο, ένας απατημένος σύζυγος; Υπάρχει όριο στην παραφροσύνη λόγω συζυγικής απάτης;
Eπί σκηνής υποδύομαι τρεις ρόλους (συμπεριλαμβανομένου και του ομώνυμου) και έναν ακόμα, που προβάλλεται βιντεοσκοπημένος, από τον προτζέκτορα. Ο Στεφόπουλος, ούτε που ξέρω πόσους. Για σταθείτε μισό λεπτό… Νομίζω… εφτά, συν έναν στο βίντεο.
Στο δεύτερο σκέλος τώρα. Καταρχάς είναι μύθος ότι ο ηθοποιός ζει την υπόθεση “εκ των έσω”. Οπωσδήποτε, επηρεάζεσαι και διεισδύεις στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα που έχεις κάθε φορά να υποδυθείς, όπως ένας καλός ψυχαναλυτής, σκύβει πάνω από την ψυχή του ασθενή του. Ο ηθοποιός είναι ένα είδος γιατρού του εαυτού του, ειδάλλως θα ‘ταν απλώς ένας παράφρονας. Δεν έχω ιδέα πού μπορεί να φτάσει η αγριότητα ενός απατημένου συζύγου, ούτε αν υπάρχει όριο στην παραφροσύνη. Για τέτοιου είδους γνωματεύσεις, υποθέτω ότι αρμόδιοι είναι οι ψυχίατροι. Εγώ θα αρκεστώ να πω, ότι η πιο ακραία πράξη στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει ένας άνθρωπος, έχων σώας τας φρένας, θα ‘τανε να “χωρίσει” το έτερον του ήμισυ…
Ιφιγένεια Αστεριάδη
Ο Νίκος Δημητρόπουλος, ένας νέος ταλαντούχος σκηνοθέτης, στήνει μια ιδιαίτερη και άκρως ενδιαφέρουσα εικαστική παράσταση με καταιγιστικούς ρυθμούς, χρώματα και πινελιές που θυμίζουν τσίρκο του παραλόγου, φωτίζοντας τις διαχρονικές αξίες του έργου του Μποστ. Η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, ηθοποιοί με μακρά πορεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μεταμορφώνονται και ερμηνεύουν με ένταση τους πολλαπλούς ρόλους του έργου, σε μια συνεχή χορογραφία που αποδίδει το γελοίο και κωμικοτραγικό χαρακτήρα του έργου.
27 Σεπτεμβρίου 2013 protagon.gr
