Ο «Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου είναι η 101η επαγγελματική θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Ξεκινάει τις παραστάσεις της από την Παιδική – Νεανική Σκηνή του ηπειρωτικού Θεάτρου στο «Καμπέρειο». Το έργο θα παίζεται για τα Νηπιαγωγεία, Δημοτικά Σχολεία και Γυμνάσια της Ηπείρου και Λευκάδας κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, με ώρες έναρξης 9.15’ π.μ. η πρώτη παράσταση και 11.15’ π.μ. η δεύτερη.
Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο γραμμένο με μαεστρία, εμπνευσμένο από την ομώνυμη κυκλαδίτικη ιστορία. Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, ένα έργο αφής. Ένα άγγιγμα, ένα φτερούγισμα, ένας παλμός, ένας κραδασμός. Ένα έργο που αγγίζει πρώτα τις αισθήσεις και μετά το νου. Έργο ιεροτελεστικό, περιπατητικό, περιδιαβάσματος και περιπλάνησης. Μια ιστορία που θα ‘πρεπε να μας βάλει σε πολλές σκέψεις: αν αφήναμε να εισχωρήσει στη ζωή μας η αγάπη, ίσως καταλαβαίναμε το βαθύτερο νόημα της γέννησης και του θανάτου, που είναι δυο στιγμές αγάπης και παραδοχής.
Λίγα λόγια για το έργο:
Μια βασιλοπούλα αρνείται να ερωτευτεί και στις πιέσεις του πατέρα της να παντρευτεί, αντιτάσσει ένα άβουλο όργανο που μόνη της πλάθει και που μπορεί απόλυτα να ελέγχει: τον Σιμιγδαλένιο.
Μια άλλη όμως, βασιλοπούλα από ένα μακρινό βασίλειο κλέβει τον Σιμιγδαλένιο και αναγκάζει την πρώτη βασιλοπούλα να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησής του που φτάνει μέχρι τον ήλιο, το φεγγάρι και τα μακρινά αστέρια. Σ’ αυτή την περιπλάνηση, μέσα από μεγάλο πόνο και μοναξιά, η βασιλοπούλα γνωρίζει τον εαυτό της και καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης που είναι η Αγάπη. Ως βιβλίο έχει κάνει 11 εκδόσεις και ως θεατρικό έργο, έχει ανέβει σε 72 διαφορετικές παραγωγές στην Ελλάδα (ΔΗΠΕΘΕ, ιδιωτικά θέατρα, ΚΘΒΕ κλπ) και το Εξωτερικό (έχει κυκλοφορήσει στην Αυστραλία και την Τουρκία).
Συντελεστές της παράστασης:
– Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης
– Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
– Μουσική: Βαγγέλης Μπουλουχτσής
– Φωτισμοί: Βαγγέλης Νέτης
– Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστόδουλος Κωτσίνας
– Βοηθός Σκηνογράφου: Ελένη Καΐκα
– Διανομή: Α΄ ΒΑΣΙΛΙΑΣ – Β΄ ΒΑΣΙΛΙΑΣ – ΤΕΛΑΛΗΣ – ΜΕΓΑΣ ΑΣΤΕΡΑΣ: Μιχάλης Μπίζιος
Α΄ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ – ΞΕΜΑΤΙΑΣΤΡΑ – ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Μαρία Κατσουλίδη
Α΄ ΒΑΓΙΑ – Β΄ ΒΑΓΙΑ – ΜΑΝΑ ΗΛΙΟΥ / ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ / ΑΣΤΕΡΙΩΝ: Αθηνά Τσικνιά
Β΄ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ – ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ξανθή Γεωργίου
ΣΙΜΙΓΔΑΛΕΝΙΟΣ – ΓΙΑΤΡΟΣ – ΗΛΙΟΣ – ΦΕΓΓΑΡΙ – ΑΣΤΕΡΑΚΙ: Παναγιώτης Παπαϊωάννου
ΑΦΗΓΗΤΗΣ – ΜΕΓΑΣ ΑΥΛΑΡΧΗΣ – ΥΠΗΡΕΤΗΣ: Κυριάκος Μαρκάτος
ΦΩΝΗ: Γιάννης Αναστασάκης
– Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Τζάτσος,
– Κατασκευή κοστουμιών: Φόνη Βραζέλη,
– Φωτογραφίες: Κώστας Γράβος,
– Φροντιστής: Ανδρέας Πανταζής,
– Υπεύθυνος Τεχνικών Θεμάτων: Θανάσης Τζάτσος,
– Οργάνωση παραστάσεων: Ελένη Ρεμπέλου.
Το σχέδιο της αφίσας είναι της μαθήτριας του Εικαστικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών Μάνιας Πανούση. Το ΔΗΠΕΘΙ ευχαριστεί θερμά τη Φιλαρμονική για την πολύτιμη βοήθειά της.
Οι παραστάσεις του έργου θα συνεχιστούν μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου κι εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον από τα σχολεία θα παραταθούν για όσο χρονικό διάστημα απαιτηθεί. Ήδη το πρόγραμμα για το μήνα Νοέμβριο έχει σχεδόν κλείσει. Όσα σχολεία δεν έχουν ακόμη προγραμματίσει την παρακολούθηση της παράστασης μπορούν να απευθύνονται στα τηλ. 26510.25670 και 26510.73233 κάθε Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 9.00 π.μ. – 2.00 μ.μ. στην υπεύθυνη προγραμματισμού παραστάσεων κ. Ελένη Ρεμπέλου.
Κριτικές για το έργο:
Ο «Σιμιγδαλένιος» με συγκλόνισε και μου χάρισε αισθητική απόλαυση και ανάταση που μας προκαλεί η πραγματική ποίηση.
Ασπασία Παπαθανασίου, Ηθοποιός
Γλυκύς και τρυφερός, βαθύς και φιλοσοφημένος.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Χάρηκα τη δροσιά και τη ζωντάνια του και επιβεβαίωσα μέσα μου πως τίποτα καλό και όμορφο δεν ανήκει στο παρελθόν.
Γαλάτεια Σαράντη, συγγραφέας, Ακαδημαϊκός
Στους χίλιους τόσους στίχους του, δύσκολα μπορείς να βρεις έναν που να μην εναρμονίζεται με το νοηματικό περιεχόμενο. Πραγματικό κατόρθωμα.
Π. Χ. Δορμπαράκης, Γενικός επιθεωρητής Μ. Εκπαίδευσης
Δεν είχα διαβάσει ποτέ μου έργο σαν τον «Σιμιγδαλένιο». Είναι, θα έλεγα, ένα μοναδικό φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο.
Μαργαρίτα Καραπάνου, συγγραφέας
Ο συγγραφέας του έργου γράφει:
«Αν και μπορεί να φαίνεται έτσι, «Ο Σιμιγδαλένιος» δεν είναι έργο παιδικό. Είναι ένα παραμύθι που βλέπεται με ανοικτή καρδιά. Για μικρούς ή για μεγάλους; Ψευτοδίλημμα! Ποιος μικρός θα ‘χε ακούσει ένα παραμύθι, αν δεν του το διηγόταν κάποιος μεγάλος; Ποιος μεγάλος δεν χαίρεται διαβάζοντας ένα παραμύθι;
Ο «Σιμιγδαλένιος» είναι ένα στοίχημα: Με τον εαυτό μου. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μου ούτε με τα παραμύθια ούτε με το πόσο ζωντανή μπορεί να είναι σήμερα η προφορική μας παράδοση πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Ακόμα, δεν είχα επιχειρήσει ποτέ μου να γράψω έμμετρα και με ρίμα. Πίστευα πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Φαίνεται πως δεν είναι έτσι. Κάποια πράγματα είναι πάντα εκεί ή μέσα μας. Αρκεί να σκύψουμε και να τα δούμε. Αρκεί να σκάψουμε και να τα βρούμε. O «Σιμιγδαλένιος» ΔΕΝ είναι μόνο παιδικό θέατρο, μα απευθύνεται συνάμα και σε ενήλικους, ίσως κυρίως σε ενήλικους».
Αλέξανδρος Αδαμόπουλος
Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά, σκηνοθεσία, κλασική κιθάρα στην Αθήνα και κοινωνιολογία του δικαίου στο Παρίσι. Ίδρυσε την «Εταιρεία Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου», με σκοπό τη διάσωση και διάδοση του έργου του συνθέτη. Συνεργάστηκε με το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων από την ίδρυση του το ‘91, ως γενικός γραμματέας και ως πρόεδρος του Σωματείου Φίλων του Μουσείου.
Διετέλεσε γενικός γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με τους ακόλουθους φορείς: ΕΡΤ (Γ’ Πρόγραμμα), Θέατρο Τέχνης, ΚΘΒΕ, ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και Χίου, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα κ.ά. καθώς και με το Warsaw Festival ‘91, Hamburg N.D.R. ‘93, Indira Gandi, National Centre for the Arts και National Academy of Letters N. Delhi. Το πρώτο του βιβλίο «Δώδεκα και ένα ψέματα» (Ίκαρος 1992) έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα τούρκικα και κυκλοφόρησε στην Τουρκία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ινδία. Το «Ψέματα πάλι» έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και τα γερμανικά (το διήγημα «Οι καινούργιοι Άγιοι» και στα τουρκικά).
Το θεατρικό του «Ο Σιμιγδαλένιος» έχει κυκλοφορήσει στην Αυστραλία και την Τουρκία και έχει παρουσιαστεί σε 71 διαφορετικές παραγωγές σε όλη τη χώρα (ΔΗΠΕΘΕ, ιδιωτικά θέατρα, ΚΘΒΕ κλπ) και στο Κρατικό Θέατρο της Κωνσταντινούπολης. Το λιμπρέτο του «Οι δαιμονισμένοι» έχει παρουσιαστεί στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Έχει μεταφράσει έργα των Αλμπέρ Καμύ, Α. Ντε Μοντερλάν, Α. Ντε Μυσέ, Λ. Τολστόι, Ρ. Νταλ, Τ. Γκιουνερσέλ και τη «Διαθήκη» του Αύγουστου Ροντέν.
Η ενήλικη κραυγή του «Σιμιγδαλένιου»:
Απομαγνητοφωνημένο κείμενο συνέντευξης στις 4 Ιαν. 2013 του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου στη Χριστίνα Διαμαντοπούλου
Είναι η πρώτη φορά που έργο Έλληνα συγγραφέα μεταφράζεται και ανεβαίνει στο Κρατικό θέατρο της Κωνσταντινούπολης. Πώς προέκυψε αυτό;
Ξεκίνησε με τον «Σιμιγδαλένιο» που παίχτηκε στην Πόλη, στο «Ζωγράφειο», στα ελληνικά, τo 2004 και την επόμενη χρονιά με κάλεσαν να διδάξω ως visiting Professor στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου· το Bogazici Universitesi, την πρώην Ροβέρτειο σχολή. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι τα αγγλικά και μου ζήτησαν να διδάξω την αγγλική μετάφραση του «Σιμιγδαλένιου», τον «Spiceman», ενώ παράλληλα ετοιμαζόταν και η τουρκική μετάφραση· ο «Irmikoglan» που εκδόθηκε λίγο μετά σε βιβλίο κι από τότε το έργο πήρε τον δρόμο του. Φέτος μάλιστα που με ειδοποίησαν από το Κρατικό τους Θέατρο ότι το έργο «ανεβαίνει» εγώ δεν ήξερα τίποτε! Είχαν διαβάσει το βιβλίο, τους άρεσε και το πέρασαν στο ρεπερτόριό τους. 100% δική τους, τουρκική παραγωγή. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό σε τουρκικό Κρατικό θέατρο -να ανεβαίνει έργο Έλληνα συγγραφέα. Χαίρομαι που το πέτυχε ο «Σιμιγδαλένιος», που πέρσι μάλιστα παίχτηκε και στην Αυστραλία, στα αγγλικά, σε αγγλικό θέατρο, όχι σε ομογενείς.
Ο «Σιμιγδαλένιος» όμως, δεν γράφτηκε τώρα…
Όχι βέβαια· είναι πια 21 ετών! Και δεν έχω πάψει να τονίζω ότι δεν είναι έργο μόνο παιδικό! Κι αυτό ίσως είναι το μυστικό του: Κάτω από ένα παιδικό περίβλημα λέει πράγματα εντελώς ενήλικα. Πάει για 12η έκδοση από τις εκδόσεις «Εστία» και έχει παιχτεί σε πάνω από 70 διαφορετικές παραγωγές. Όχι παραστάσεις· παραγωγές! Επαγγελματικές, ενήλικες, παιδικές, ερασιτεχνικές. Πάνω από 70 είναι οι νόμιμες, γιατί υπάρχουν και αρκετές παράνομες που ανεβαίνουν χωρίς την άδειά μου· πράμα που δε θα ‘πρεπε να γίνεται…
Ποια είναι η ιστορία του «Σιμιγδαλένιου»;
Ήταν μία κοπελιά -βασιλοπούλα, ας πούμε, στο πλαίσιο του παραμυθιού- που στην αρχή του έργου λέει: «Τον άντρα μου εγώ θα τον πλάσω/ φοβάμαι να ζήσω δε θέλω να χάσω./ Θα βγει απ’ τα χέρια μου, θα «ναι δικός μου/ το φως του θα δει μέσα απ’ το φως μου.». Καθόλου παιδικές ατάκες, έτσι δεν είναι; Αυτή η κοπελιά λοιπόν τα θέλει όλα, χωρίς να μπορεί να δώσει τίποτα. Θέλει να αγαπήσει, αλλά δεν μπορεί να βγει απ’ το εγώ της. Και τι κάνει; Πλάθει έναν σιμιγδαλένιο. Έναν άντρα όπως τον γουστάρει· έναν χαλβά! Και τι του λέει: «Να μ’ αγαπάς, να ‘σαι καλός, όμορφος ξύπνιος να ‘σαι/ να μην αντιμιλάς, να μην ξενοκοιμάσαι./ Να θέλεις ό,τι θέλω εγώ, γλύκα της κάθε λύπης,/ να είσαι πάντα εδώ, ποτέ να μη μου λείπεις»… Άρα μιλάει -καθόλου παιδικά!- για μια σχέση που είναι ανάπηρη απ’ την αρχή. Τα φτιάχνει με έναν χαλβά για να έχει τις σιγουριές της. Μια άλλη βασιλοπούλα -γιατί πάντα υπάρχουν κι άλλες κοπελιές- δεν μπαίνει καν στον κόπο να πλάσει τον δικό της, αλλά κλέβει τον Σιμιγδαλένιο! Η πρώτη, τότε, νιώθει έναν πόνο, αλλά δεν φτιάχνει άλλον, καινούργιο. Κάτι νιώθει βαθύτερο· αρχίζει να τον θέλει στ» αλήθεια. Προσπαθεί να τον αναζητήσει. Παύει να είναι εγωίστρια. Στο παραμύθι λέμε ότι τον ψάχνει στον Ήλιο, στο Φεγγάρι, στ’ Αστέρια, αλλά στην ουσία, πονάει, δουλεύει μέσα της, προσπαθεί, βγαίνει από το Εγώ της! Και στο τέλος, όντως τον βρίσκει, αφού προηγουμένως λέγονται πράγματα ενήλικα και διαχρονικά: «Μέσ’ απ’ τον πόνο αγάπησα, μεσ’ απ’ το κλάμα είδα/ ήμουν τυφλή κι ανάπηρη, μία στυφή αγουρίδα.». Κάποια άλλα μάλιστα είναι και ανατριχιαστικά επίκαιρα.
Δηλαδή;
Ας πούμε στη σκηνή με το παζάρι, όπου ο τελάλης πουλάει ό,τι βάζει ο νους σου: «… Ολλανδικά αστεία/σουτιέν για καλλιστεία/ μεταξωτά φουρό/σώβρακα καρό/παντόφλες για παππούδες /και για πολυλογούδες τ» αμίλητο νερό…» Ο κόσμος σκάει στα γέλια. Ο τελάλης όμως κάποια στιγμή, αλλάζει τον τόνο της φωνής του, απευθύνεται στο κοινό και πουλάει: «Ματωμένες καραμέλες κι όλα τα ναρκωτικά/ ξεσκισμένες φουστανέλες, σημαιάκια πλαστικά…/ Της γιαγιάς μου τα σκουτιά -περήφανά μου γηρατειά!-/ και η αγορά του αιώνα· Μάρμαρα του Παρθενώνα»… Και φυσικά το κοινό παγώνει ακούγοντάς τον…
Ο συγγραφέας το ‘91 πώς τα έγραψε όλα αυτά;
Η Παρασκευή δεν έρχεται από την Τρίτη, αλλά από την Πέμπτη κι αυτή από την Τετάρτη κοκ. Δηλαδή, ανακαλύψαμε ξαφνικά τώρα πως είμαστε κράτος στον αέρα; Αυτά ήταν γνωστά, εδώ και πολλά χρόνια. Αν όμως τολμούσε κανείς να πει κάτι, τον έλεγαν γραφικό, συντηρητικό, άσχετο, φασίστα… Η τραγική δομή της χώρας τώρα, έχει φτιαχτεί μαζί με τη Μεταπολίτευση. Προς Θεού μην θεωρηθεί ότι υπερασπίζομαι τη Χούντα· όχι βέβαια! Αλλά το νέο ξεκίνημα που έλεγαν τότε, που το θέλαμε όλοι, τελικά ήταν μια φάρσα στηριγμένη σε πολλά ψέματα. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε … Και δεν πιάσαμε πάτο ακόμα… Είμαστε σε δεινή κατάσταση ως κράτος και έθνος. Αλλά όλα αυτά δεν δημιουργήθηκαν τώρα. Ήμουν τριτοετής φοιτητής, στην κατάληψη της Νομικής, στην ταράτσα, στο Πολυτεχνείο. Είχαμε ιδανικά, αγωνιζόμασταν, θέλαμε μια νέα γενιά, μια καινούργια Ελλάδα καλύτερη· μα πώς; Με στρατιές αγράμματων και μια γενιά κλεφτών, που οι περισσότεροι είναι συνομήλικοί μου ή και συμφοιτητές μου ακόμη;
Πώς αποφασίσατε να το γράψετε σε στίχους;
Δεν το είχα προγραμματίσει να γράψω έτσι. Με βοηθάει όμως πάρα πολύ η συμπύκνωση και η μουσική του στίχου. Δε μου αρέσει η φλυαρία· αν έχεις να πεις κάτι το λες στα ίσα. Τώρα μάλιστα μπορώ να βεβαιώσω πως αρέσει πολύ και στο κοινό ο έμμετρος λόγος.
Ο Σιμιγδαλένιος έγινε «Ιρμικογλάν» στη γλώσσα, την ομοιοκαταληξία κλπ. Έγιναν αλλαγές για να είναι πιο οικείο στον τουρκικό πολιτισμό;
Όχι, καμία. Απλώς ο βασιλιάς έγινε Σουλτάνος, ο αυλάρχης έγινε βεζίρης… απλά πράγματα. Το ίδιο έγινε και στο αγγλικό. Αλλά καμία άλλη αλλαγή, καθώς το πρωτότυπο κείμενο, που είναι σαφώς μέσα στο ελληνικό πνεύμα, είναι εντελώς μέσα στο Οικουμενικό πνεύμα. Μην ξεχνάμε· πολύ πριν την Παγκοσμιοποίηση, που δε σημαίνει τίποτα ή μπορεί να σημαίνει και πολλά ύποπτα πράγματα, υπάρχει η Οικουμενικότητα! Κι αυτή είναι η χαρακτηριστικότερη ιδιότητα του ελληνικού πνεύματος, που την έχει και ο «Σιμιγδαλένιος». Γι’ αυτό ταίριαξε τόσο στην πλούσια, «δυτική» Αυστραλία, μα και στην «ανατολίτικη» Τουρκία.
Υπήρξε από την πλευρά της Τουρκίας άρνηση για το ελληνικό στοιχείο; Ήταν προκατειλημμένοι;
Άρνηση δεν υπήρξε· χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι προκατειλημμένοι. Εγώ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μην προερχόμενος από κανένα κόμμα, οργάνωση, κλπ, απέκτησα άμεση σχέση με τους Τούρκους που γνώρισα, αποκλειστικά και μόνο λόγω του έργου μου και μπορώ να πω ότι έχω γίνει δεκτός.
Και στην Ελλάδα, τα τούρκικα σήριαλ έχουν μεγάλη αποδοχή…
Ναι, αν και δεν το θεωρώ τόσο αθώο. Δεν τα βλέπω, μα έχουν πέσει στην αντίληψή μου γιατί παίζονται με τις ώρες! Και σκέφτομαι· επιτέλους δεν έχουν να δείξουν και κάτι άλλο τα κανάλια; Κάτι σημαίνει αυτό…
Όπως;
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται μόνο. Καλό είναι να ψάχνει κανείς· να σκέφτεται. Μπαίνω σε διάφορες σκέψεις….
Όλο και πιο πολλοί Έλληνες φεύγουν στην Τουρκία και συμμετέχουν σε παραγωγές εκεί.
Δεν το ξέρω, ξέρω ότι πήγαιναν στην Κύπρο. Όταν είναι θέμα επιβίωσης και δεν έχεις καμία δουλειά, φυσικό είναι… Βέβαια δεν είναι ευχάριστα όλα αυτά. Νέα παιδιά εκπατρίζονται. Πρέπει όλοι να αντιδράσουμε, να κινητοποιηθούμε θετικά.
Η Τουρκία δεν έχει κρίση;
Είχε κρίση. Και φαίνεται ότι, με την βοήθεια άλλων, την ξεπερνάει. Αν είναι ουσιαστικά ή απλώς έτσι φαίνεται, δεν το ξέρω. Ότι είναι ορατή όμως μια ανάπτυξη -έργα, κτίσματα, δουλειές- αυτό είναι φανερό. Κάθε φορά που πηγαίνω για να διδάξω βλέπω τις αλλαγές. Αλλά εάν είναι μια φούσκα· αν προέρχεται από άλλους αυτό δεν το ξέρω. Είναι πάντως μια χώρα που φέρεται και θέλει να γίνει υπερδύναμη.
Επενδύουν στον πολιτισμό τους;
Επενδύουν στο κράτος τους. Στην ισχύ τους. Στην πάσης φύσεως εικόνα τους.
Ο Σιμιγδαλένιος έκοψε χιλιάδες εισιτήρια στην Ελλάδα. Είχε ίδια ανταπόκριση στην Τουρκία;
Νομίζω ναι. Πρόσφατα μάλιστα μου έστειλαν κάποια email· ότι επειδή στην παράσταση η σκηνοθέτις είχε τονίσει περισσότερο το παιδικό στοιχείο -ενώ το κείμενο δεν είναι παιδικό, το ξαναλέω!- σκέφτονται να την ξαναδουλέψουν τονίζοντας περισσότερο τα ενήλικα στοιχεία.
Συμμετείχατε καθόλου στη δημιουργία του; Παραγωγή, σκηνοθεσία…
Όχι, καθόλου! Απλά με ενημέρωσαν ότι θέλουν να το ανεβάσουν. Η παραγωγή δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την Ελλάδα. Και να τονίσω ότι ήταν άψογοι. Σε θέματα αδειών, copyright κλπ…
Ο Σιμιγδαλένιος ξεκίνησε από το ρεπερτόριο του Εθνικού μας θεάτρου το 1993 και δεν παίχτηκε ποτέ εκεί. Γιατί;
Γιατί εγώ τότε ήμουν Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ του Εθνικού θεάτρου και η Καλλιτεχνική Επιτροπή είχε προτείνει το έργο, λίγο πριν πάω στο Εθνικό. Το Δ.Σ το ενέκρινε ομοφώνως, (εγώ μόνο δεν ψήφισα τον εαυτό μου) και πέρασε νομιμότατα στο ρεπερτόριο. Και τότε, αντί να σπεύσω να το προωθήσω, διακριτικά το φρέναρα, λέγοντας πως θ’ ανέβει του χρόνου, του πάρα χρόνου, κάποτε… Ε, δεν ανέβηκε ποτέ! Κι όχι μόνο δεν ανέβηκε στο Εθνικό, αλλά κατ’ ουσίαν ο «Σιμιγδαλένιος» δεν έχει παιχτεί ποτέ στην Αθήνα, σε άλλο θέατρο· κι ας παίζεται τώρα στο Κρατικό της Τουρκίας… Μοιάζει με ανέκδοτο, μα είναι αλήθεια!
Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο «Οχιναιλέγοντας»
Κυκλοφόρησε πρόσφατα στον «Ίκαρο», με θέμα τον έρωτα. Αλλά τον τρομερό Ησιόδειο έρωτα. Όχι αυτόν με τα γλυκούλικα παχουλά αγγελάκια, με φτεράκια, με βελάκια, λουλουδάκια και Άγιους Βαλεντίνους! Τον έρωτα που μπορεί να καταστρέψει μα και ν’ αναστήσει Θα μου πεις· εν μέσω κρίσης που τόσοι είναι άνεργοι, άλλοι δεν έχουν να φάνε, να πάρουν πετρέλαιο, εσύ γράφεις για τον έρωτα; Ε, βέβαια· πώς αλλιώς! Είναι πρωταρχική δύναμη· είναι Έλληνας θεός! Αν δεν έχουμ’ έρωτα για κάτι -για οτιδήποτε- τι θα κάνουμε, πώς θα ζήσουμε, πώς αλλιώς θ’ αναστηθούμε;
