Γράφει ο Θάνος Τζήμερος,
Πρόεδρος της «Δημιουργίας Ξανά»
Η πρώτη ανάγνωση λέει ότι η Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της. Μόλις πήρε τα στοιχεία από τον Δένδια, άσκησε δίωξη για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Όμως, γιατί έπρεπε να περιμένουμε να γίνουν 32 οι υποθέσεις, για να περάσουν χειροπέδες στους μελανοχίτωνες; Τριανταένα παίζουμε; Και με 29, και με 19, και με 9 μπορούσε να ασκηθεί δίωξη. Αλλά τι περίεργο, δεν ασκήθηκε!
Και, ξαφνικά, σαββατιάτικα, μαθαίνεις αυτό που ο κόσμος τόχε τούμπανο κι η κυβέρνηση κρυφό καμάρι: την υπόγεια διασύνδεση κράτους – παρακράτους – δυνάμεων της εκτροπής. Λες, μπράβο ταχύτητα η Δικαιοσύνη! Αλλά γιατί, μόνο, τώρα; Δεν γίνεται να μην σκεφτείς ότι δεν έχει ασκηθεί ακόμα καμιά δίωξη για τις μίζες της Siemens, ότι δεν έχει συλληφθεί κανένας για την πυρπόληση της MARFIN, για τη λίστα Λαγκάρντ, για το μαύρο κομματικό χρήμα, για την πολιτική κάλυψη στις παράνομες προσλήψεις, στις παράνομες επιδοτήσεις, στις δήθεν απορροφήσεις κοινοτικών κονδυλίων, για το λαθρεμπόριο πετρελαίου και τσιγάρων, για τα δανεικά κι αγύριστα των κομμάτων, για… για… για… Βλέπεις όλα τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είχαν το ίδιο «χούι» με το Άκη να κυκλοφορούν ακόμα ελεύθερα, να ξεκοκαλίζουν τον κλεμμένο δικό μου και δικό σου ιδρώτα, και κανενός το αυτί να μην ιδρώνει.
Οπότε, θες δε θες, ξεκινάει η δεύτερη ανάγνωση. Κι αρχίζεις τα σενάρια. Μήπως το «μακρύ χέρι» του συστήματος παραμάκρυνε, αυτονομήθηκε κι έγινε επικίνδυνο για τον δημιουργό του όπως τα τέρατα, στις ταινίες, που ξεφεύγουν από το εργαστήριο; Μήπως η δολοφονία του Φύσσα ξεχείλισε το ποτήρι των Τροϊκανών και έστειλαν τελεσίγραφο «ή τους μαζεύετε ή λεφτά γιοκ;». Μήπως οι δημοσκόποι έδωσαν το πράσινο φως στους δημοκόπους, για να εμφανιστεί ο Σαμαράς ως εγγυητής της νομιμότητας και να πάει σε εκλογές με αυξημένο κύρος πριν τα νέα μέτρα το καταβαραθρώσουν; Ή μήπως είναι όλο στημένο και τα ανταλλάγματα θα τα μάθουμε αργότερα;
Ό,τι και να συμβαίνει, αισθάνεσαι ότι, τελικά, δεν σε αφορά. Δύο ή και περισσότερες συμμορίες έχουν αρχίσει το πιστολίδι, κι εσύ το ακούς στο βάθος. Όχι, δεν είναι μακριά, οι σφαίρες σφυρίζουν γύρω σου αλλά εσύ είσαι σε βαθύ κώμα, σακατεμένος από μια πολιτική χωρίς διέξοδο, από μια απάνθρωπη, ανελέητη φορολογία, από ένα κράτος δυνάστη. Ξέρεις ότι είτε είναι μέσα, είτε έξω από τα σίδερα ο Μιχαλολιάκος, τα χαράτσια θα μείνουν, τα λεφτά που έχασες κι εσύ και το Ταμείο σου από το κούρεμα των ομολόγων δεν πρόκειται να σου τα δώσουν πίσω, τα παιδιά σου που σπούδασες με θυσίες δεν πρόκειται να βρουν δουλειά, το ετοιμόρροπο σπίτι ή το χωράφι του παππού στο χωριό μπορεί να σε στείλει κι εσένα στη φυλακή ως οφειλέτη του Δημοσίου. Πεθαίνουμε σα χώρα, κι η Χρυσή Αυγή είναι ένα μόνο σύμπτωμα του καθολικού καρκίνου που κατατρώει όλα μας τα κύτταρα.
Ο καρκίνος, όμως, έχει άλλο όνομα: ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΝΟΜΙΑ! Σαράντα χρόνια τώρα, κόμματα και κυβερνήσεις εξευτέλιζαν κάθε έννοια δικαιοσύνης, γελοιοποιώντας το Σύνταγμα, καταπατώντας νόμους, κλέβοντας ασύστολα, ως καθαρόαιμες εγκληματικές συμμορίες. Πριν εμφανιστούν τα μαύρα τάγματα εφόδου, δεν ήταν τα κόκκινα τάγματα εφόδου που παρανομούσαν όποτε γούσταραν; Ακόμα και το να μοιράζεις δημόσιες θέσεις άρα και δημόσιο χρήμα με κριτήριο την κομματική αφοσίωση, σπορ στο οποίο διέπρεψαν και οι πράσινοι και οι βένετοι και οι «σύντροφοι», σύσταση συμμορίας δεν είναι; Έγκλημα είναι μόνο ο φόνος; Η γενικευμένη ληστεία του πολίτη, που έχει οδηγήσει χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία, τι είναι; Πότε το περιώνυμο κοινοβουλευτικό τόξο σεβάστηκε τον κοινοβουλευτισμό;
Να μην ακούσω, πάλι, τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος με την προκάτ ατάκα «συμψηφίζεις τις δολοφονίες με τις λαϊκές διεκδικήσεις;» Ο συμψηφισμός, ανόητοι, αφορά δύο αντισυμβαλλόμενους. Μου χρωστάς, σου χρωστάω, πατσίσαμε. Εδώ ΟΛΑ τα κόμματα χρωστούν στον πολίτη. OΛΑ έχουν τεράστιο έλλειμμα νομιμότητας. ΟΛΑ στο παθητικό της Δημοκρατίας εγγράφονται! Το ποιο είναι λιγότερο ή περισσότερο παράνομο είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Δική μας δουλειά είναι καταλάβουμε ότι το αυγό του μαύρου ολοκληρωτισμού εκκολάφθηκε στο όζον και σεσηπός έλος του μεταπολιτευτικού μας Φαρ – Ουέστ.
Γιατί επιμένουμε να κοιτάμε τους 10, 100, 1000 φουσκωτούς που μάζεψαν οι παρακρατικοί από τα γυμναστήρια και έδωσαν σκοπό στη ζωή των άχρηστων μυώνων τους; Τους «απλούς» ψηφοφόρους τους σκέφτηκε κανένας; Τους ρώτησε κανένας; Γιατί 700.000 Έλληνες προτιμούν τους νεοναζί; Έγιναν ξαφνικά θιασώτες του Χίτλερ;
Όχι, βέβαια. Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να είναι οι πονηροί της υπόθεσης που βάζουν τον «χρήσιμο ηλίθιο» μαχαιροβγάλτη να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Μπορεί να τον χρηματοδοτούν κι όλας. Οι περισσότεροι όμως είναι όσοι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη, κάθε ελπίδα για σωτηρία από τα κόμματα που μας έφεραν ως εδώ. Οργισμένοι, απελπισμένοι, στα όρια της επιβίωσης, θέλουν να τιμωρήσουν ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς. Δεν έχουν την ψυχραιμία, ίσως ούτε και την ικανότητα, να σκεφτούν ότι έτσι σκοτώνουν τη Δημοκρατία. Ο απελπισμένος δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το πολίτευμα δεν ταυτίζεται με τους βιαστές του. Ούτε ότι αν χειροκροτάς αυτόν που επιβάλλει την άποψή του με το στιλέτο, εσύ θα είσαι ο επόμενος μαχαιρωμένος.
Ο απελπισμένος θέλει να χαρεί το γκρέμισμα. Θέλει να δει το άνομο οικοδόμημα που μπάζωσε τα όνειρά του να συντρίβεται με πάταγο. Το ότι οι δυναμίτες δεν έχουν καμία ιδέα από αρχιτεκτονική δεν τον απασχολεί. Ο απελπισμένος θέλει από κάπου να πιαστεί. Αν είναι ηλικιωμένος, από τη στιγμιαία αίσθηση ασφάλειας που του δίνει η παρουσία του φουσκωτού από το σπίτι του μέχρι το ΑΤΜ στα γκέτο του κέντρου της Αθήνας. Αν είναι νέος, από την ψευδαίσθηση της δράσης και του ομαδικού πνεύματος που δίνουν τα τάγματα εφόδου. Μπορεί να μην ξέρει να το εκφράσει, αλλά έχει σιχαθεί μια διαλυμένη κοινωνία που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, χωρίς όραμα, χωρίς ηγέτες, χωρίς σχέδιο. Και «τσιμπάει» στον εθνικισμό, γιατί δάσκαλοι, γονείς, πνευματικοί ταγοί δεν του έχουν προτείνει ποτέ τίποτε άλλο.
Η Χρυσή Αυγή φύτρωσε εκεί που ο μύκητας της μεταπολίτευσης ξέρανε κάθε οπωροφόρο δέντρο. Στη βία αλλά και την αδιαφορία του συστήματος αντέταξε την αμεσότητα του νόμου της ζούγκλας. Στην πνευματική κόπωση μιας κοινωνίας αντιπρότεινε το δήθεν σφρίγος ενός παράφρονος ολοκληρωτισμού. Στη θέση της χαμένης μας ταυτότητας ζωγράφισε ένα κιτς, επαρχιώτικο, ελληνοφανές προσωπείο, που θα ήταν μόνο κωμικό αν δεν κρατούσε μαχαίρι. Όμως, αν φύγει από το προσκήνιο η ΧΑ, το χωράφι της Ελλάδας δεν πρόκειται να καρπίσει αυτόματα. Ξεραμένο θα παραμείνει. Και με μολυσμένον τον υδροφόρο ορίζοντα.
Εκτός αν…
Αν όσες υγιείς δημιουργικές δυνάμεις απόμειναν σ’ αυτόν τον τόπο αποφασίουν να κάνουν τη δική τους θεσμική επανάσταση. Χωρίς μαχαίρια, χωρίς ρόπαλα, αλλά με φλόγα και πάθος. Με λογισμό και με όνειρο.
Αν όσοι ενεργοί πολιτικοί διατηρούν ακόμα ψήγματα αξιοπρέπειας και δεν έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αποφασίσουν να οδηγήσουν τα κόμματά τους σε διάλυση, καταγγέλλοντας και πρόσωπα και πράξεις και ποσά. Αν διαχωρίσουν τη θέση τους από τους ομόσταβλους απατεώνες και προκαλέσουν στη χώρα μια λυτρωτική γενναία κάθαρση, με το μαχαίρι της Δικαιοσύνης να φτάνει μέχρι το μεδούλι. Θα χρειαστούμε φυσικά και δικαστικούς με ανάλογο αίσθημα ευθύνης.
Αν όσοι διαπρεπείς νομικοί αισθάνονται το επείγον των καιρών και την βαρύτητα του ρόλου τους προτείνουν ένα νέο Σύνταγμα, σύγχρονο, δημοκρατικό, λειτουργικό που θα θωρακίσει τους θεσμούς.
Αν όσοι ενεργοί πολίτες νιώθουν πως η ζωή τους εξαρτάται από τη στάση τους, πάρουν στα χέρια τους το μέλλον της πολιτικής, για να πάψει να είναι επάγγελμα.
Αν οι πνευματικοί άνθρωποι αφήσουν τις γεροντοκορίστικες μεταξύ τους αψιμαχίες και διαμορφώσουν ένα νέο εθνικό όραμα: Ελληνικό, Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο.
Κάθε κρίση λένε οι Κινέζοι είναι και μια ευκαιρία. Μήπως η πτώση της Χρυσής Αυγής είναι η χρυσή δική μας;
