Η θερινή θεατρική περίοδος 2012-13 σηματοδοτεί για το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων το κλείσιμο 30 χρόνων λειτουργίας και το ανέβασμα της 100ης του επαγγελματικής θεατρικής παραγωγής. Πρόκειται για τη θεατρική παράσταση και την καλοκαιρινή παραγωγή του «Το αμάρτημα της μητρός μου», βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Είναι ένα από τα σημαντικότερα διηγήματα της ελληνικής πεζογραφίας, που χαρακτηρίστηκε καινοτόμο για την εποχή του, και το οποίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, αποτελεί ένα αυτοβιογραφικό οικογενειακό δράμα με κύρια πρόσωπα τον αφηγητή και τη μητέρα του.
Συντελεστές της παράστασης είναι:
– 30 χρόνια ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων θερινή θεατρική περίοδος 1012-13 Κεντρική Σκηνή Γεωργίου Βιζυηνού «Το αμάρτημα της μητρός μου»
– Θεατρική προσαρμογή – σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
– Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
– Σκηνικός χώρος – φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώδης
– Φωτογραφίες: Στέλιος Χουστουλάκης
– Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρένα Κυπριώτη
Το «Αμάρτημα της μητρός μου» θα παρουσιαστεί σε καλοκαιρινή περιοδεία στην Ήπειρο και σε καταξιωμένα φεστιβάλ όλης της χώρας. Η πρεμιέρα του έργου θα δοθεί το Σάββατο 6 Ιουλίου στο θέατρο Κάστρου της Άρτας και η επίσημη πρεμιέρα την Τετάρτη 10 Ιουλίου στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ στα Ιωάννινα.
H υπόθεση του έργου:
Επηρεασμένο από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Δυτικής Ευρώπης, “Το αμάρτημα της μητρός μου”, είναι το πρώτο νεοελληνικό διήγημα που αναφέρεται στο ψυχικό μαρτύριο διεισδύοντας βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή. Ο Βιζυηνός, ένας από τους πιο εμπνευσμένους Έλληνες λογοτέχνες, αφηγείται την ιστορία με αμεσότητα, σε ένα κείμενο που προκαλεί συγκίνηση. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ηθογραφικό και ψυχογραφικό έργο, από τα πιο αξιόλογα της λογοτεχνίας μας. Με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, το διήγημα αναφέρεται στις απελπισμένες αλλά μάταιες προσπάθειες της χήρας μητέρας του συγγραφέα να σώσει την άρρωστη κόρη της, η οποία τελικά πεθαίνει. Κάτω από το ίδιο ψυχολογικό πρίσμα παρουσιάζονται και πράξεις της ίδιας, όπως η υιοθεσία δυο κοριτσιών μετά τον θάνατο της κόρης της. Πράξεις με υπαρξιακό νόημα καθώς υπαγορεύονται από τις ενοχές της από το “αμάρτημα” που άθελά της διέπραξε στο παρελθόν.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Σύμφωνα με τον Δήμο Αβδελιώδη: «ο Γεώργιος Βιζυηνός ζητά την αμοιβαία κατανόηση και συγχώρεση από τη μητέρα του. Πρόκειται για μία εξομολόγηση που ενώ θα μπορούσε να μείνει κλειστή και προσωπική, εδώ γίνεται δημόσιος λόγος, που περνώντας από τις συμπληγάδες της ηθογραφίας και της ηθικογραφίας γίνεται λόγος λυτρωτικός, εναρμονισμένος με την ευγένεια και τη λεπτότητα του πνεύματός του».
