Ομιλία του βουλευτή Ιωαννίνων ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Χρήστου Μαντά με σχετικά με την αξιολόγηση στην εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της διαρκούς επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων στις 12.03.2013 με θέμα Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.)»:
«« Κύριε Πρόεδρε, νομίζω ότι, πάντοτε, όταν έρχεται μια τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία, οφείλουμε να αναρωτιόμαστε όλοι μας γιατί τώρα. Γιατί τώρα έρχεται αυτό το νομοσχέδιο; Τι θέλει ακριβώς να λύσει; Ποια είναι τα ζητήματα, τα οποία θέλει να αντιμετωπίσει; Ποια είναι η διάγνωση και ποιο είναι το φάρμακο;
Θα έλεγα, κύριε Υπουργέ, ότι, κατά τη γνώμη μου, το σημερινό νομοσχέδιο έρχεται να ολοκληρώσει ένα τρίγωνο αυταρχισμού στο σχολείο. Η μια άκρη είναι τα γνωστά Υπηρεσιακά Συμβούλια, τα οποία μπορούν να διακτινίσουν κυριολεκτικά τον εκπαιδευτικό σε όλη την επικράτεια, η δεύτερη άκρη είναι τα Πειθαρχικά Συμβούλια, που χωρίς καν τη συμμετοχή των εκλεγμένων εκπροσώπων τους θέτουν τους εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτική αργία και αυτό είναι ένα στοιχείο, που δεν το επισημαίνουμε μόνο εμείς, αλλά 35 Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έχουν καταθέσει γι’ αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα σε όλο το δημόσιο τομέα σχετική ερώτηση και η τρίτη άκρη, που συμπληρώνει το τρίγωνο, είναι η ίδρυση μιας Ανεξάρτητης Αρχής, που, κατά τη γνώμη σας, πράγματι, θα είναι ανεξάρτητη και θα διασφαλίζει την ποιότητα.
Όμως, κύριε Υπουργέ, ξέρετε ότι, με όλα αυτά τα πράγματα μιλάμε για ένα σχολείο, που το περιβάλλον του θα είναι ένα περιβάλλον φόβου και αυτό, που συζητάει σήμερα η εκπαιδευτική κοινότητα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι ότι μπαίνει ένα πλαίσιο σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, το οποίο δημιουργεί πραγματικά ένα περιβάλλον φόβου.
Αν ρωτήσετε τους εκπαιδευτικούς σήμερα, αυτό το οποίο, ίσως, φοβούνται περισσότερο και από αυτήν εδώ τη διαδικασία, είναι αυτή η περίφημη αργία, μην βρεθούν, δηλαδή, σε αυτόν τον κυκεώνα.
Υπάρχει αξιολόγηση ουδέτερη; Δηλαδή, έχουμε καμία εντύπωση σε αυτήν την Αίθουσα, ότι οι αξιολογήσεις διεθνώς είναι όλες ίδιες; Έχουν όλες το ίδιο background; Η κυρία Φωτίου, αναφέρθηκε σε αυτό. Κριτήρια αξιολόγησης του εκπαιδευτικού μας συστήματος ή μιας εκπαιδευτικής μονάδας, δεν θα μπορούσε, π.χ., να ήταν η ισότητα στην πρόσβαση; Πόσο εξασφαλίζει το εκπαιδευτικό σύστημα την ισότητα στην πρόσβαση; Πόσο εξασφαλίζει την αποδοχή; Πόσο εξασφαλίζει την ικανοποίηση των εκπαιδευτικών αναγκών και πώς μετριέται αυτό το πράγμα; Αυτά δεν είναι κριτήρια αξιολόγησης; Γιατί, δηλαδή, είναι κριτήριο αξιολόγησης το ασαφές μαθησιακό αποτέλεσμα και διαφορά άλλα, τα οποία θυμίζουν πάρα πολύ καλά το «Cost effectiveness», το περίφημο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα, που εφαρμόζετε στην Παιδεία, την Υγεία και παντού; Αποτέλεσμα και κόστος. Θα μου πείτε μας είναι αδιάφορο αυτό; Προφανώς, δεν μας είναι αδιάφορο. Μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι στην Αριστερά είναι αδιάφορα τέτοιου είδους ζητήματα. Μόνο που εμείς τα βλέπουμε με, εντελώς, αντίστροφο τρόπο.
Αυτό που είναι ακόμη πιο περίεργο, αλλά είπατε ότι είναι προς επανεξέταση, είναι τα ποσοστά της βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης. Είπατε, ότι είναι κάτι που κουβεντιάζετε και κάτι που θα το δείτε. Είναι όλοι καλοί; Προφανώς, δεν είναι όλοι καλοί. Αλλά θα μπούμε σε ένα σύστημα των «αρίστων», σύμφωνα με κάποια αρχαιοελληνική παράδοση, για να αρχίσουμε να βάζουμε διάφορους φραγμούς, σε ό,τι αφορά στην εξέλιξη των ανθρώπων; Όπως έχει μπει αυτό, εννοώ με τα ποσοστά, δημιουργεί έναν «στενό κορσέ» και το παραδεχτήκατε και εσείς.
Μία άλλη πλευρά, είναι η επαγγελματική εξουθένωση, που κάποιες άλλες χώρες, όπως η Ελβετία για παράδειγμα, προσπαθεί να περιορίσει τόσο στους εκπαιδευτικούς, όσο και στις εκπαιδευτικές μονάδες. Αυτό υπάρχει παντού και υπάρχει, ιδιαίτερα, στην εκπαίδευση. Οι Ελβετοί, όμως, κάθε πέντε χρόνια, δίνουν μία δυνατότητα στον εκπαιδευτικό, να αλλάξει σχολική μονάδα, ή να απομακρυνθεί από τη σχολική μονάδα, ή να κάνει κάτι άλλο, π.χ. να κάνει ένα επιμορφωτικό σεμινάριο, για να μπορέσει να μην «καεί».
Έχω την εντύπωση, ότι αντί να αντιγράψετε αυτό, κατά κάποιο τρόπο, βάζετε στην ουσία το αγγλοσαξονικό μοντέλο, για το οποίο υπάρχουν μελέτες που δείχνουν, ότι έχει οδηγήσει στην επαγγελματική εξουθένωση εκπαιδευτικούς, πέρα από το άλλα, ότι κλείνει σχολεία και λοιπά. Δηλαδή, δεν μπορώ, να αισθάνομαι τόσο αφελής, ότι σε αυτές τις συνθήκες η έννοια σας είναι να φτιάξουμε ένα σχολείο ποιοτικό, για να μπορέσει το δημόσιο σχολείο να υποδεχτεί, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, το μαθητικό πληθυσμό. Αν η έννοια σας ήταν να φτιάξουμε ένα σχολείο, που να ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες, δεν θα κάνατε όλα αυτά που κάνετε.
Βεβαίως, δεν θα φθάναμε και στη μέση της χρονιάς και λίγο παραπάνω, να έχουμε αυτά τα κενά στην εκπαίδευση, με όλους τους τρόπους που έχουν περιγραφεί. Αυτή νομίζω, ότι είναι η ουσία της επιδίωξής σας. Δηλαδή, είναι να στριμώξετε, ακόμη περισσότερο, σε αυτό το «στενό κορσέ» του νεοφιλελευθερισμού και της μνημονιακής πολιτικής και το δημόσιο σχολείο.
Και γι’ αυτό, νομίζω, ότι πολλοί άνθρωποι και στην εκπαιδευτική κοινότητα και στον κόσμο και στους γονείς, γιατί είμαι γονιός και ξέρω πάρα πολύ καλά, υποστηρίζουν, ότι υπάρχει μία υποκρισία σε όλο αυτό το εγχείρημα. Σας ευχαριστώ πολύ. »»
