Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Τον 9ο αιώνα μ.χ. οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες της Δυναστείας των Μακεδόνων, θέλοντάς να τονώσουν την οικονομία της αυτοκρατορίας, δεδομένου ότι είχε υπάρξει μια σοβαρή κάμψη μετά τους πολέμους με του Σελτζούκους Τούρκους και τους Νορμανδούς, έκαναν μια σειρά από ενέργειες. Οργάνωσαν καλύτερα τα «Θέματα» (διοικητικές περιφέρειες), αναβάθμισαν τη δικαστική εξουσία, έδωσαν μεγάλη έμφαση στην παιδεία (Πανεπιστήμιο Μαγναύρας π.χ.) και τέλος θεσμοθέτησαν μια σειρά από νόμους τόνωσης της οικονομίας. Ο πιο σημαντικός ήταν ο Νόμος του Αλληλέγγυου. Αυτός προέβλεπε ότι οι πλούσιοι (Δυνατοί) θα πλήρωναν τους φόρους των φτωχών γειτόνων τους (της περιοχής τους δηλαδή) όταν αυτοί αδυνατούσαν.
Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει άνθιση της οικονομίας, οι μικροκαλλιεργητές να απαλλαγούν από τα χρέη και η οικονομία να πάρει μια ανιούσα πορεία. Έτσι δημιουργήθηκε η χρυσή εποχή του Βυζαντίου! Ουσιαστικά ήταν ένας νόμος που έλεγε το αυτονόητο, ότι δηλαδή σε περιόδους κρίσεων οι οικονομικά ισχυροί πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερο ή ανάλογα με τα εισοδήματα τους. Αυτό ήταν αρκετό. Δεν ήταν όμως αρκετό για να καταλάβουν τη σημασία του οι κατοπινοί ηγεμόνες του Βυζαντίου.
Έτσι, αργότερα, όταν οι «Δυνατοί» κατάφεραν να καταργηθεί αυτός ο νόμος, άρχισε και η παρακμή της αυτοκρατορίας. Η περιφέρεια ερήμωσε, η παραγωγή μειώθηκε, οι μικροκαλλιεργητές μετακινήθηκαν στα αστικά κέντρα για αναζήτηση δουλειάς, τα έσοδα του κράτους μειώθηκαν κατακόρυφα και η έσχατη λύση που προκρίθηκε ήταν να παραδοθεί η τελευταία πλουτοπαραγωγική πηγή, η ναυτιλία, στους ξένους, στους Βενετούς. Τα έσοδα όμως που προσδοκούσαν από την παραχώρηση αυτή, πότε δεν ήρθαν γιατί απλά οι ξένοι δεν ενδιαφερόταν για την οικονομική επανάκαμψη του κράτους αλλά για τη δικής οικονομική άνθηση εις βάρος του Βυζαντίου! Η συνέχεια είναι γνωστή.
Βλέποντας τα παραπάνω δε μπορεί κανείς να μη παρατηρήσει τις ομοιότητες με το σήμερα. Όσον αφορά στη παρακμή τουλάχιστον, γιατί νόμοι σαν αυτόν του Αλληλέγγυου δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην Ελλάδα αλλά ούτε και σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα, προσπαθώντας οι ηγέτες των μνημονιακών κομμάτων να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο, χωρίς όμως να θίξουν τα συμφέροντα των ισχυρών, μειώνουν τα εισοδήματα του λαού και παραχωρούν στους ξένους οτιδήποτε έχει αξία σ’ αυτή τη χώρα! Δε διδάχτηκαν τίποτε από την ιστορία μας. Πιθανώς να την αγνοούν. Ο νόμος του Αλληλέγγυου είναι δύσκολό, προφανώς, να εφαρμοστεί στις σύγχρονες οικονομίες, μπορούν να εφαρμοστούν όμως πολιτικές προς σ’ αυτήν την κατεύθυνση, αν και στην Ελλάδα ίσως να μην είναι απαραίτητο. Μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με έναν πολύ απλό τρόπο. Να μετρηθούμε!!!
Όταν μετρηθούμε και μετρήσουμε και τα οικονομικά σωστά τότε όχι απλώς θα βγούμε από το τέλμα, πιθανώς να έχουμε και πλεονάσματα (όχι σαν αυτά τα «πρωτογενή» που προσπαθούμε). Μια φορά μετρηθήκαμε και ανακαλύψαμε δεκάδες χιλιάδες τυφλούς που είχαν χόμπι το κυνήγι και ήταν άσσοι στη σκοποβολή, χιλιάδες αναπήρους που είχαν χόμπι το γυμναστήριο και χιλιάδες ζωντανούς στα νεκροταφεία μας!!! Αν συνεχίσουμε το μέτρημα θα μπορέσουμε να βρούμε ποιες εταιρείες έκαναν τα μεγάλα έργα και πόσο κόστισαν, πόσα οπλικά συστήματα αγοράσαμε και πόσο κόστισαν, πόσα λεφτά «χάθηκαν» στο χρηματιστήριο και που πήγαν και ένα σωρό άλλα. Πρέπει όμως το μέτρημα να επεκταθεί και σε ξένες χώρες, όπως η Ελβετία.
Προς το παρόν μετράμε μόνο την πασοκική μετάφραση του νόμου του Αλληλέγγυου το «μαζί τα φάγαμε». Μετράμε τα ποσά που δαπανήθηκαν σε πελατειακές προσλήψεις στο δημόσιο, σε επιδοτήσεις αγροτών κλπ. Αυτά βέβαια τα λεφτά αν και είναι προϊόν δανεισμού προς όφελος των κομματικών τσιφλικιών και εν μέρει καταδικαστέα ωστόσο είναι χρήματα που δαπανήθηκαν μέσα στη χώρα!
Σε σπίτια δαπανήθηκαν, σε μπουζουξίδικα, σε μπαρ «απολαύσεων» (ίσως μερικά να έφυγαν σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ λόγω της στελέχωσης των εν λόγω καταστημάτων), σε διακοπές, σε αυτοκίνητα κλπ. Σίγουρα όμως δεν πήγαν στην Ελβετία και σε of shore ώστε να βρίσκονται σήμερα που τα χρειαζόμαστε στο απυρόβλητο. Θεωρητικά μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας θα μπορούσε να προχωρήσει σε μια τέτοιου είδους καταμέτρηση. Επί του πρακτέου όμως απέχουμε πολύ από τέτοιες «μετρήσεις». Προς το παρόν εμείς μετράμε τα χρέη μας και αυτοί τις καταθέσεις τους. Άιντε να δούμε πόσο ακόμα…
