Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
«Ως πολιτικό ον δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση που εκκολάπτει στους κόλπους της πολιτικά κτήνη» Αυτή ήταν η απάντηση και προφητική επιβεβαίωση του Σάκη Καράγιωργα στην πρόσκληση της εξουσίας το 1981, να αναλάβει υπουργικό θώκο. Είχε προηγηθεί βεβαίως η διαγραφή του «κουλοχέρη καθηγητή» από τους ίδιους ανθρώπους που αποδείχτηκαν μοιραίοι και μακροχέρηδες, και εξελίχτηκαν πράγματι σε “πολιτικά κτήνη”.
Με την πεποίθηση ότι οι σημερινοί υποψήφιοι ως ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΝΤΑ βεβαίως θα απαντήσουν στο καίριο ερώτημα των πολιτών πως αντιλαμβάνονται την πιθανή συνύπαρξη τους στα ψηφοδέλτια σήμερα και στη βουλή αύριο με πολιτικά κτήνη.
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο, είναι τόσο ευδιάκριτες οι παραπάνω έννοιες, ούτως ώστε οι Έλληνες πολίτες να διακρίνουν καθαρά και χωρίς καμία προσπάθεια σε αυτή την συγκυρία το «πολιτικό ον» από το «πολιτικό κτήνος».
Οι παραπάνω όροι είναι απόρροια συμπεριφορών, οι συμπεριφορές είναι απόρροια των πολιτικών διαδικασιών, (ως θεσμών) και οι πολιτικές διαδικασίες που πλαταίνουν και βαθαίνουν τη δημοκρατία διαμορφώνονται σε πολιτικά περιβάλλοντα και με πολιτικούς όρους.
Αναφέρομαι έτσι στη διαλεκτική σχέση και σε μια συνεχή και αμφίδρομη διαπάλη ανάμεσα στο «ον και το κτήνος», και πράγματι χωρίς ποτέ στην ιστορική διαδρομή της νομιμοποιημένης άσκησης της εξουσίας να λείψει η «πολιτική προσωπικότητα και το πολιτικό κτήνος», έχουμε περιόδους που επικρατεί ενίοτε η πρώτη και άλλοτε το δεύτερο.
Φαίνεται σήμερα ότι είναι πλέον εφικτή η δυνατότητα του πολίτη σε αυτές τις εκλογές – οι οποίες δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις προηγούμενες, πλην της διαμορφωμένης πια κοινωνικής απαίτησης – για ανατροπή της σχέσης ύπαρξης και επικράτησης «όντος και κτήνους» στην νομή και άσκηση της εξουσίας στην Ελλάδα.
Το τι σημαίνει αγαπητέ αναγνώστη «πολιτικό ον» και «πολιτικό κτήνος» δεν χρειάζεται να ζητήσουμε την επιστημονική ανάλυση κανενός ειδικού, καθηγητή, δημοσιογράφου, δεσπότη η αξιωματούχου, και βεβαίως η ιστορική αυτή περίοδος θα καταγραφεί με τα μελανότερα γράμματα για την εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα.
Ο μέσος νους είχε την δυνατότητα τα τελευταία χρόνια να ενημερωθεί και να ξεχωρίσει στην περίπτωση του χρηματιστηρίου, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των υποβρυχίων, του ΙΚΑ και των πανεπιστημίων και δεκάδων άλλων μικρών και μεγάλων ανοσιουργημάτων, ότι όλα τα πράγματα έχουν αρχή μέση και τέλος και ότι η αρχή όλων ήταν και είναι η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή του καρκινώματος που λέγεται πολιτικό κτήνος.
Η αναφορά χωρίς να τίθεται έξω από τα όρια της θρησκευτικής ηθικής, περιορίζεται επιδερμικά βέβαια αλλά με σηματοδοτήσεις στα όρια της πολιτικής ηθικής και μάλιστα όχι με παραδοσιακούς όρους αλλά έτσι όπως σήμερα εννοεί ο πολίτης την πολιτική αρετή και την πολιτική ηθική.
Η συγκεκριμένη αναφορά αγαπητέ Αναγνώστη ορίζεται και προσδιορίζεται από ιδεολογικές παραμέτρους όχι όμως και από κομματικά στεγανά, καθότι θεωρεί ότι η έννοια της πολιτικής παρουσίας στην Ελλάδα δεν ακολούθησε τους κανόνες της πολιτικής κουλτούρας και θεωρίας αλλά ταυτίστηκε και μεταπολιτευτικά αποκλειστικά με την εκάστοτε αντίληψη του κομματικού φορέα που ασκούσε εξουσία.
Η συγκεκριμένη αναφορά λοιπόν ενδιαφέρεται για την συμπεριφορά του προσώπου και όχι για το πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αποτελούν προωθητικό παράγοντα εξέλιξης της Δημοκρατίας, αλλά και για τα χαρακτηριστικά του «πολιτικού κτήνους» που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξης της.
Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία σήμερα να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αναδείξει αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και κτήνη», να προωθήσει η να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει η να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.
Όχι βεβαίως έξω από πολιτικές διαδικασίες όπως είναι οι εκλογές, αλλά μέσα σε αυτές, και με την λογική ότι θα πρέπει να θέσει το εκλογικό σώμα στο περιθώριο όχι μόνο αυτούς που στην καθημερινότητα τους χαρακτηρίζονται ως αλήτες ,κλέφτες και απατεώνες, και αποτελούν υποκείμενα του ποινικού δικαίου, και τροφίμους του κορυδαλλού, αλλά και όσους είτε δεν καταλάβαιναν, οπότε είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, είτε καταλάβαιναν και άρα είναι επικίνδυνοι να αναπαραχθούν σε νέα κτήνη.
… Ως πολίτης λυπάμαι και θλίβομαι τον πολιτικό τον οποίο ως πρόσωπο η κοινωνία τον ξεχωρίζει με σαφήνεια, χαρακτηρίζοντας τον κτήνος. Ένα τέτοιο κτήνος έστειλαν επιτέλους οι ελληνικές αρχές στην φυλακή αυτές τις μέρες.
Αυτό το κτήνος θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν τόσο για τους εκλογείς όσο και για τους προτιθέμενους να εκλεγούν. Αυτά τα κτήνη δεν στέρησαν μόνο το γέλιο από τον Έλληνα του σήμερα που με τον ένα η άλλο τρόπο έχει μερίδιο ευθύνης αλλά και από τα παιδιά μας και αυτό είναι ολέθριο είναι τραγικό. Η πολιτική μας ευθύνη κατά συνέπεια σε αυτές τις εκλογές δεν είναι η ανάδειξη μόνο πολιτικών οντοτήτων αυτό είναι ανέφικτο στις Δημοκρατίες, αλλά ο εξοβελισμός των πολιτικών κτηνών και αυτό στην Δημοκρατία είναι όχι μόνο εφικτό αλλά αποτελεί την ισχυρότερη έκφραση εξυγίανσής της.
Το κείμενο πήρε ως αφορμή την απάντηση στο αμφιθέατρο της Παντείου Σχολής του Σάκη Καράγιωργα, στο ερώτημα γιατί δεν αποδέχθηκε την θέση του υπουργού γεωργίας που του προτάθηκε τότε. Ο τότε χαρακτηρισμός πολιτικό κτήνος ήταν οξύς. Σήμερα ο χαρακτηρισμός αυτός αποτελεί κοινωνική πραγματικότητα, που εξελίχτηκε σε κοινωνική οικονομική και πολιτική μάστιγα ικανή να οπισθοδρομήσει την Δημοκρατία μας.
Βεβαίως και το κείμενο δεν αναφέρεται συλλήβδην εις τα πολιτικά πρόσωπα, και σε καμία περίπτωση δεν αίρεται ο ουσιαστικός και αδιαμφισβήτητος ρόλος και λόγος ύπαρξης των στην σημερινή πραγματικότητα και Δημοκρατία.
