Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
«… Σήμερα μας κυβερνούν Ανιστόρητοι, Απολίτιστοι, Απάτριδες, Πλιατσικολόγοι, Βάρβαροι!!…»
Προλογίζοντας το 1982 στο θέατρο «Λυκαβηττού» την συναυλία – γιορτή για τα 125 χρόνια της οικογένειας των Χαλκιάδων, ο μεγάλος Ελληνας ηθοποιός Μάνος Κατράκης είπε… «… Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που οι κομπανίες των Χαλκιάδων άρχισαν να γυρίζουν από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό παίζοντας και τραγουδώντας τις χαρές και τις λύπες του λαού μας, σε γιορτές, σε γάμους, σε πανηγύρια δημιουργώντας και αντλώντας από την μεγάλη δεξαμενή της μουσικής παράδοσης του τόπου μας που χάνεται στα βάθη των αιώνων, στην επαφή λαών και πολιτισμών, σε αυτό το σταυροδρόμι της ανθρώπινης ιστορίας που λέγεται Ελλάδα.
Διατήρησαν αυτόν τον θησαυρό μέχρι τις μέρες μας, παραδίδοντας τον από πατέρα σε γιο σε τέσσερις γενιές, ατόφιο με τιμιότητα και αγάπη πλουτίζοντας τον με νέα κάθε φορά ακούσματα και νέες αξίες από τις λαϊκές εμπειρίες της κάθε γενιάς.»
155 χρόνια Χαλκιάδες!!
Οι Χαλκιάδες κατάγονται από την Ήπειρο. Ο γενάρχης – δάσκαλος στο επάγγελμα, που έπαιζε μαντολίνο και λαούτο- Αντώνης Κάμψος [1824-1887], ύστερα από μια μάχη με τους Τούρκους κατέβηκε από την Αλβανία στα Γιάννενα, όπου άλλαξε το όνομα του και το έκανε Χαλκιάς κι έτσι εμφανίζεται η πρώτη γενιά των Χαλκιάδων.
Στη δεύτερη γενιά ανήκει ο Μήτρος Χαλκιάς [1841-1909] που έπαιζε κλαρίνο. Στην τρίτη γενιά ο Πολυχρόνης, λαούτο [1867-1917] και ο Λάμπρος, κλαρίνο [1869-1923]. Στην τέταρτη γενιά ανήκουν ο Μάνθος, κλαρίνο [1895-1945] ο Μήτσος, βιολί [1900-1967] ο Νίκος, κλαρίνο [1904-1992] ο Φώτης λαούτο,τραγούδι [1907-1973] ο Κυριάκος, βιολί,τραγούδι [1910-1992] και ο Τάσος Χαλκιάς, κλαρίνο [1916-1992]. Μέχρις εδώ ήταν όλοι τους πρακτικοί μουσικοί αλλά μαστόροι στο είδος τους με αναγνώριση σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό όπως ο Τάσος Χαλκιάς που ο ήχος από το κλαρίνο του συγκίνησε τις ψυχές των ξενιτεμένων Ελλήνων.
Οι Χαλκιάδες ως οι πιο γνήσιοι εκφραστές της Ηπειρώτικης λαϊκής μας μουσικής, υπηρέτησαν το ίδιο πιστά και την παραδοσιακή μουσική άλλων περιοχών, όπως και οι νεώτερες γενιές της οικογένειας τα νέα αστικά μουσικά ρεύματα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.Στην πέμπτη γενιά ανήκουν ο Μάνθος, ο Λάμπρος, ο Χρόνης, ο Βαγγέλης, ο Νίκος, ο Χρήστος, και ο γνωστός τραγουδιστής Μιχάλης [Λάκης] Χαλκιάς.
«.. Η Πατρίδα μας είναι μια μουσική χώρα και ο λαός μας ένας λαός τραγουδιστής», γράφει ο Λάκης Χαλκιάς στο βιβλίο του «2500 χρόνια Ελληνική Μουσική»… «Από τα χρόνια του Χρυσού αιώνα μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο, από το Βυζάντιο μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους και τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αλλά και στα νεώτερα χρόνια εμείς οι Ελληνες τραγουδάμε πάντα πριν και μετά από δόξα και αέναα πάθη… Η μουσική και τα τραγούδια του λαού μας έχουν τόσο συνδεθεί με την ιστορία μας που θα έλεγε κανείς πως ολόκληρη η Ελληνική ιστορία είναι ένα τραγούδι… Ένα τραγούδι που καταργεί την φθορά του χρόνου, συνυφασμένο με αρχαίες μνήμες, ύμνους και θρήνους, έπη, ερωτική διάθεση και ηρωισμούς!.»
50 χρόνια στο τραγούδι:
Συνεχιστής της παράδοσης των Χαλκιάδων ο Λάκης Χαλκιάς, ερμηνεύει εδώ και πενήντα χρόνια τις ευαισθησίες του λαού μας, δημιουργώντας μια μοναδική στο είδος της δουλειά που μας περπατάει στους αιώνες, που μας χαρίζει ξεχωριστά συναισθήματα μνήμης, αγάπης και στοχασμού.
Ο Λάκης Χαλκιάς γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1943. Γιος του κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά, ασχολείται με την μουσική και το τραγούδι από επτά ετών! Στα δέκα έξι χρόνια του εργάζεται σαν επαγγελματίας και στα δέκα οκτώ του το 1962 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο. Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο,τζουρά, ούτι. To 2012 o Λάκης Χαλκιάς συμπληρώνει τα πενήντα του χρόνια στο τραγούδι!
Ας δούμε τις ποιο σημαντικές στιγμές αυτής της πορείας… Από το 1960 μέχρι το 1967 εμφανίζεται πλάι στη Σωτηρία Μπέλλου, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Γιώργο Ζαμπέτα, ενώ συνεργάζεται με τους μεγάλους ρεμπέτες Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη. Την ίδια περίοδο, τα καλοκαίρια εμφανίζεται με το συγκρότημα των Χαλκιάδων σε πανηγύρια, γάμους και άλλες λαϊκές εκδηλώσεις…
Από το 1967 ως το 1971 βρίσκεται στην Αμερική και τον Καναδά όπου μεταξύ άλλων συνεργάζεται με τον Αντονι Κουήν στην παρουσίαση του έργου «Ζορμπάς» στην τηλεόραση της Καλιφόρνιας.Το 1971 επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει να ηχογραφεί τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, Λουκιανού Κηλαϊδόνη και του Γιάννη Μαρκόπουλου με τον οποίο θα συνεργαστεί και στην συναυλία του στο «Ηρώδειο» το 1976. Τον επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Μαρκόπουλου με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη, τον Λάκη Χαλκιά και την Ειρήνη Παπά.
Το 1981 ο Λάκης Χαλκιάς ταξιδεύει για δεύτερη φορά στην Αυστραλία. Αποκορύφωμα αυτής της περιοδείας οι δυο συναυλίες του στο «Οπερα Χάουζ» του Σίδνεϊ. Καλοκαίρι του 1982 ο Χαλκιάς παρουσιάζει στο θέατρο «Λυκαβηττού» την οικογένεια των Χαλκιάδων, γιορτάζοντας τα 125 χρόνια συνεχούς προσφοράς της οικογένειας στην δημοτική παραδοσιακή μουσική. Την ίδια χρονιά συνοδεύει την Μελίνα Μερκούρη σε μια σειρά συναυλιών στην Σουηδία. Το 1984 συμμετέχει στην συναυλία του Νίκου Μαμαγκάκη στο «Ηρώδειο» τραγουδώντας στην «Οδύσσεια» σε στίχους του Νίκου Καζαντζάκη. Την ίδια χρονιά μελοποιεί αποσπάσματα από την «Ιλιάδα» του Ομήρου που ερμηνεύει η Ασπασία Παπαθανασίου.
Το 1990 τραγουδά στο δίσκο «Αφρική τώρα» σε μουσική Γιώργου Κατσαρού και στίχους Αφρικανών ποιητών σε μετάφραση Δημήτρη Ιατρόπουλου. Ο ΟΗΕ θέλοντας να τιμήσει τους συντελεστές αυτού του δίσκου για την προσφορά τους στον αγώνα κατά του Απαρτχάιντ τους καλεί και παρουσιάζουν το έργο στην Νέα Υόρκη στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στις 12 Οκτωβρίου.Το 1992 ο Λάκης Χαλκιάς, μετά από μελέτη δώδεκα χρόνων ολοκληρώνει το μουσικό έργο «2500 χρόνια Ελληνική μουσική» και δυο χρόνια αργότερα το παρουσιάζει στην Γερμανία και την Κύπρο, ενώ το 1995 με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όπου και ηχογραφείται ζωντανά. Το 1996 για πρώτη φορά ο Λάκης Χαλκιάς εκτός από ερμηνευτής παρουσιάζεται και σαν συνθέτης στον δίσκο «Η Ελλάδα είναι έρωτας».
Το 2000 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή και τραγουδά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην «Καταχνιά». Το 2002 το έργο του «2500 χρόνια Ελληνική Μουσική» ανεβαίνει στο «Ηρώδειο» ενώ τα δυο επόμενα χρόνια το παρουσιάζει στην Ελβετία και στην Αυστραλία στα Φεστιβάλ Σίδνεϊ και Αδελαϊδας.Το 2007 εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Μετανάστες» και στο θέατρο «Badminton» στο έργο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Την άνοιξη της ίδιας χρονιάς παρουσιάζει στη Κύπρο, στο Δημοτικό θέατρο Στρόβολου το μουσικό δρώμενο «Ω Γλυκύ μου έαρ», ενώ το καλοκαίρι συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ιερουσαλήμ με μια συναυλία με τίτλο «Η Ελλάδα είναι έρωτας».
O Λάκης Χαλκιάς σπάνια πια εμφανίζεται σε μουσικούς χώρους, τον κούρασε το ξενύχτι και ο τρόπος που σήμερα «διασκεδάζει» ο κόσμος. Προτιμά τις συναυλίες σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όπως η τελευταία εμφάνιση του τον Απρίλιο του 2011 στην «1η Γιορτή Ελληνικού τραγουδιού» στο Τορόντο του Καναδά. Εχει κάνει περισσότερες από χίλιες διακόσιες συναυλίες σε σαράντα χώρες και βέβαια σε κάθε γωνιά του τόπου μας.
Γνώρισα τον Λάκη Χαλκιά πριν από έξι – επτά χρόνια… Ούτε θυμάμαι ποιος μας γνώρισε, ούτε με ποια αφορμή έγινε η γνωριμία μας. Βέβαια τον έβλεπα πολλά χρόνια πριν εδώ στην γειτονιά μας στην Πατησίων στο γραφείο κάποιας κοπέλας που έβγαζε φωτοτυπίες και έγραφε κείμενα, αλλά δεν είχαμε ποτέ μιλήσει…
Συμπαθέστατος άνθρωπος – καμία σχέση με τα… «φρούτα» που ευδοκιμούν στο χώρο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια!. «Εργάτης» με όλη την σημασία της λέξης. Ακόμα και σήμερα κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες που ζούμε – που μας οδήγησαν ανίκανοι πολιτικοί – εξακολουθεί να παλεύει. Καθημερινά τρέχει από εδώ και από εκεί, προσπαθεί να κάνει πράγματα με την μουσική που λατρεύει -την παραδοσιακή – να την σώσει και να την διαδώσει στους νεώτερους, χωρίς βέβαια να απαρνιέται το έντεχνο τραγούδι που χρόνια το υπηρέτησε κάνοντας συνεργασίες με τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες. Κάποια στιγμή είπαμε να συνεργαστούμε το 2008 αλλά μάλλον δεν ήταν και πολύ τυχερή στιγμή…
Είχα προγραμματίσει μια συναυλία του στο Βόλο στις 9 Δεκεμβρίου με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων του Εργατικού Κέντρου Μαγνησίας σε συνεργασία με την Νομαρχία. Παραμονή της συναυλίας έγιναν επεισόδια στο Βόλο με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στην Αθήνα.Ο Νομάρχης φοβήθηκε επεισόδια και στο χώρο του θεάτρου την επομένη και ματαίωσε την συναυλία… Και έτσι για να δείτε πως «υπολογίζουν» τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του σε αυτό τον τόπο – απλά τον χρησιμοποιούν για να περνούν την προπαγάνδα τους – τέσσερα χρόνια μετά και ακόμα «περιμένω» τον τότε Νομάρχη Απόστολο Παπατόλια να μας κάνει ένα τηλέφωνο για εκείνη την ματαίωση και ας είχαμε κουβαληθεί από την προηγούμενη στο Βόλο για την σωστή προετοιμασία της συναυλίας!! Ανίκανοι άνθρωποι να κάνουν έστω και μια τυπικά ευγενική κίνηση…
Ένα χρόνο μετά, τον Αύγουστο του 2009 κάναμε «επιτέλους» μια συναυλία με τον Λάκη στην Σαλαμίνα, στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Νομαρχίας Πειραιά. Θα σας πω την αλήθεια… Ηταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα «ζωντανά» στην σκηνή! Ηταν υπέροχος, η επικοινωνία του με τον κόσμο καταπληκτική και είχε φτιάξει ένα μουσικό πρόγραμμα με όλες τις επιτυχίες του αλλά και μικρά αφιερώματα – όμορφα δεμένα μεταξύ τους – στον Θεοδωράκη, Λοίζο, Καλδάρα, Τσιτσάνη και βέβαια στον Γιάννη Μαρκόπουλο που σημάδεψε την πορεία του. Φυσικά δεν έλειπαν και τα παραδοσιακά τραγούδια από την Ηπειρο, Μακεδονία, Θεσσαλία, Ρούμελη και Μικρά Ασία…
Οι θεατές ενθουσιασμένοι τραγουδούσαν και χόρευαν δίπλα στο κύμα – στην Ψιλή άμμο – όπου έγινε η συναυλία.Τα τελευταία δυο χρόνια που είμαι μακρυά από τον χώρο της παραγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων, μετά από 33 χρόνια – μια και δεν αντέχω πλέον την ανευθυνότητα των «υπευθύνων» του πολιτισμού – κράτησα μια επαφή με τον Λάκη Χαλκιά. Πριν λίγους μήνες μου έφερε το βιβλίο του «2500 χρόνια Ελληνική μουσική» και όλο το υλικό για μια συναυλία που είχε κάνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το 1992. Με «κέντρισε» η ιδέα της επανάληψης μιας τέτοιας συναυλίας με άλλους συντελεστές και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες που οι πάντες αμφισβητούν κάθε τι το Ελληνικό…
Πρότεινα στο Φεστιβάλ Αθηνών να γίνει στο «Ηρώδειο» το καλοκαίρι του 2012. Έλα όμως που οι «υπεύθυνοι» του «Ελληνικό» Φεστιβάλ ΑΕ. δεν ενδιαφέρονται, όπως κατάλαβα για «ό,τι Ελληνικό», αλλά έχουν άλλες «προτεραιότητες»!!…
«Μας κυβερνούν βάρβαροι!!.»:
Θύμωσα με την ανεύθυνη συμπεριφορά των… «υπευθύνων» του «Ελληνικό» Φεστιβάλ ΑΕ για τον κακό τρόπο που αντιμετώπισαν την πρόταση μου και έστειλα μια επιστολή διαμαρτυρίας προς τον Υπουργό «Πολιτισμού» [;;] Παύλο Γερουλάνο αλλά και στο ίδιο το «Φεστιβάλ» και τους ανθρώπους του, καταγγέλλοντας τον τρόπο λειτουργίας του.Την μετατροπή δηλαδή μιας δημόσιας υπηρεσίας – που πληρώνουμε όλοι μας – σε προσωπικό γραφείο κάποιου μάνατζερ που έφεραν από την «αλλοδαπή» ως τον πλέον κατάλληλο, που όμως σπάνια βρίσκεται στην Ελλάδα στην διάρκεια του χειμώνα – χρόνο προετοιμασίας του φεστιβάλ – μια και διευθύνει την Οπερα της Λυών και ζει στην Γαλλία!!!… Αργότερα έστειλα την επιστολή και στο Λάκη Χαλκιά.. Να η αντίδραση του…
«Αδελφέ μου Δημήτρη επικροτώ την επιστολή σου η οποία δείχνει όλη την ξεφτίλα που επικρατεί στον πολιτιστικό χώρο στην ΑΜΟΙΡΗ πατρίδα μας, αφού μας κυβερνάνε άνθρωποι ανιστόρητοι, απολίτιστοι, απάτριδες, πλιατσικολόγοι, στην κυριολεξία βάρβαροι! Τι άλλο να περιμένουμε φίλε;;Καλά έκανες και έστειλες αυτή την επιστολή γιατί αν δεν βγει κάποιος να τους τα σούρει δεν καταλαβαίνουν τίποτα,τόσο παχύδερμα βουτηγμένα στη σαπίλα είναι!!!»
Να είμαστε καλά Λάκη και κάποια στιγμή θα την κάνουμε αυτή την συναυλία, όταν η χώρα μας πάρει μια βαθιά ανάσα απ’ όσα περνάει σήμερα και όταν – θέλω να ελπίζω – μπουν σε θέσεις ευθύνης [υπουργοί, πρόεδροι φεστιβάλ κλπ.] άνθρωποι που δεν θα έχουν στόχο να εξαφανίσουν κάθε τι το Ελληνικό!…
«Έχει πάει κατά διαβόλου η ψυχαγωγία!!.»:
Αντιγράφω κάποιες απόψεις του Χαλκιά, έτσι όπως τις είπε πριν λίγο καιρό στον μουσικό Ανδρέα Νικόλη για το musicheaven.gr
«… Δυστυχώς η μουσική σήμερα είναι έρμαιο της τύχης της!. Από την εποχή που δημιουργήθηκε το ελεύθερο ραδιόφωνο έγινε η πρώτη μεγάλη ζημιά, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολήθηκαν ήταν άσχετοι με τη μουσική, όπως άσχετοι με το ραδιόφωνο ήταν και όσοι «έστησαν» ραδιοφωνικούς σταθμούς!.
Εκείνη την εποχή, γύρω στο ’90 ήμουν διευθυντής στο Ράδιο «Ξένιος» του Δήμου Άνω Λιοσίων και γνώρισα από κοντά όλο αυτό το μπάχαλο που γίνονταν, αφού το αντιμετώπισα προσωπικά σχεδόν δυο χρόνια… Όσοι δούλευαν ως D.J στις Disco και στα μπαρ –που οι περισσότεροι δεν σκαμπάζανε τίποτε από μουσική και έπαιζαν τραγουδάκια για να χορεύουν τα πιτσιρίκια της εποχής – ξαφνικά οι «κύριοι» αυτοί πήραν εκπομπές στα νεοσύστατα ραδιόφωνα και άρχισαν να «εκτελούν» στην κυριολεξία την μουσική, όχι μόνο την ελληνική αλλά και την ξένη.
Ταυτόχρονα έγιναν πειθήνια όργανα των δισκογραφικών εταιριών παίζοντας τραγούδια που οι εταιρείες ήθελαν να λανσάρουν στον κόσμο ανέξοδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ότι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, χάθηκαν από αυτούς τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί και ερμηνευτές του λαϊκού μας τραγουδιού!…
Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα. Το δεύτερο και μεγαλύτερο ήρθε από την λεγόμενη «ελεύθερη τηλεόραση». Όλοι αυτοί οι θρασύς και ατάλαντοι που «βαπτίστηκαν» «μουσικοί παραγωγοί» και είχαν πάρει ήδη διάφορα πόστα στο ραδιόφωνο, πήραν και μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, όχι για να παρουσιάσουν μουσικά προγράμματα ποιότητας ως όφειλαν σεβόμενοι τον κόσμο που τους έβλεπε και τους άκουγε, αλλά για να βγάλουν απωθημένα και να οικονομήσουν κανένα φράγκο!.
Κάθε βράδυ γύριζαν από καμαρίνι σε καμαρίνι στα νυχτερινά κέντρα για να ψήσουν νέους «καλλιτέχνες» ότι θα τους κάνουν εκπομπές και αφιερώματα… Έτσι οι μουσικές εκπομπές μετατράπηκαν σε σαλιαρίσματα, σαχλαμαρίτσες, [τι έφαγες, με ποια ή ποιόν πήγες και άλλα κουτσομπολιά και χλευάσματα], με ένα κόσμο χαμηλού πνευματικού επιπέδου που έφτασαν να παρουσιάζουν «άρρωστους» ανθρώπους και να τους εκθέτουν δημόσια!!…
Γενικά βγήκε στη επιφάνεια ένας κόσμος τυχοδιωκτικός και τυχάρπαστος, ατάλαντοι, ψώνια, γυμνά μοντέλα, όμορφες ξανθιές που βλέπουν τη ζωή ωραία χωρίς κανένα πρόβλημα, σούργελα και γενικώς νούμερα του κερατά που έβγαζαν μόνο απωθημένα και κακία!!…
Αυτοί κακοποίησαν την Ελληνική μουσική, τον πολιτισμό μας και την ποιότητα της ζωής μας… Για να καταλάβει κανείς πόσο χαμηλά είχαν φτάσει τα πράγματα, θα σου πω ετούτη τη σκηνή που είδα ένα βράδυ σε κάποιο κανάλι και ανατρίχιασα. Κάποιοι «έξυπνοι» από αυτούς παρουσίαζαν έναν τραγουδιστή που είχε κάνει κάποια καριέρα στο λαϊκό τραγούδι, αλλά τελευταία δεν έστεκε και τόσο καλά στα μυαλά του, τον είχαν βάλει λοιπόν, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά σε μια καρέκλα και τραγουδούσε σε αυτή τη στάση!!. Τι άλλο να πούμε για να καταλάβει κάποιος τι είδους άνθρωποι μπήκαν στο χώρο και τον κάνανε ρημαδιό!!!.
Και στη διασκέδαση άλλαξαν όλα. Όσοι πάνε σήμερα να διασκεδάσουν, το 70-80% έχουν δει τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία ως χαβαλέ. Δεν είμαι πουριτανός ούτε και ηθικολόγος αλλά π.χ. ποτέ δεν θα έβαζα το κορίτσι που συνοδεύω να ανέβει στο τραπέζι και να την κάνουν μάτι οι άλλοι, είναι κάτι που δεν πρόκειται να το καταλάβω ποτέ αυτό που σήμερα γίνεται!. Εξ άλλου στα περισσότερα μεγάλα νυχτερινά κέντρα δεν πάνε πια για να ακούσουν μουσική – είναι λίγοι έως ελάχιστοι αυτοί που ακούνε πια – αλλά πάνε για «οφθαλμόλουτρο» όπως συνηθίζετε να λέγεται, για πασαρέλα, για δημόσιες σχέσεις και όλα τα σχετικά επακόλουθα. Όσο για αυτό που ονομάζουμε ψυχαγωγία δηλαδή αγωγή ψυχής έχει πάει κατά διαβόλου!!»
«Οι «οικογένειες» στη μουσική και την πολιτική!!.»:
Αντιγράφω και από το mousikorama.gr την απάντηση του Λάκη Χαλκιά στο ερώτημα του Θόδωρου Εξηντάρη για τις «οικογένειες» στη μουσική αλλά και την πολιτική…
«.. Στην πολιτική δυστυχώς, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κυριαρχούν οι «οικογένειες» των πολιτικών, τα «τζάκια» και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρεθήκαμε σήμερα σε αυτά τα χάλια!. Με έχουν κάνει πολλές φορές να αμφισβητήσω τον πατριωτισμό τους και να αναρωτηθώ αν αγαπάνε αυτό τον τόπο, αυτό τον λαό, αφού μια ζωή μας ξεπουλάνε και μια ζωή τους ακούω να μας λένε να σφίξουμε και άλλο το «ζωνάρι»!.
Αντίθετα στο μουσικό χώρο οι «οικογένειες» – όπως η δική μου – επικράτησαν τόσα χρόνια σμιλεύοντας το παραδοσιακό μας τραγούδι με την αγάπη τους, το μεράκι, τον σεβασμό που είχαν γι αυτό και το παρέδωσαν στις νεώτερες γενιές σαν ένα σπάνιο έργο τέχνης – όπως και είναι στην πραγματικότητα. Οι ξένοι μελετητές το μελέτησαν αυτό το υλικό και το τοποθέτησαν εκεί που άξιζε, σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος που μια ζωή το υποτιμάει και του συμπεριφέρεται σαν ένα μουσικό είδος δεύτερης κατηγορίας!
Όλοι αυτοί οι παραδοσιακοί, μεγάλοι δεξιοτέχνες αγωνίστηκαν πολύ σκληρά και κάτω από δύσκολες συνθήκες για να διαφυλάξουν, να διασώσουν και να διαδώσουν το Εθνικό παραδοσιακό μας τραγούδι, καλλιεργώντας το όσο καλύτερα μπορούσαν. Κι όμως αυτούς τους βασανισμένους και άγιους ανθρώπους οι πολιτικοί μας τους άφησαν να πεθάνουν στο δρόμο…
Αντίθετα οι πολιτικές οικογένειες καταλήστεψαν και λεηλάτησαν τον τόπο και το χειρότερο μας απόκοψαν από τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας πουλώντας μας φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες!!. Τέλος στις μουσικές οικογενειακές αν δεν ήσουν ικανός να βγεις σ αυτό το χώρο η ίδια σου η οικογένεια σε απέρριπτε και σου έλεγε δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά γιατί προσβάλλεις την οικογένεια!. Ενώ στις πολιτικές οικογένειες ποτέ κανείς, όσο ακατάλληλος και ανίκανος και αν υπήρξε, δεν τον απέρριπταν!! Μάλλον βόλευε καλύτερα το κατεστημένο να κάνει την δουλειά του με ανίκανους και ακατάλληλους πολιτικούς!!!
«… Με ρωτάς για σχέδια.. Αυτή την χρονιά συμπληρώνω τα πενήντα χρόνια μου στο τραγούδι, θα ήθελα κάτι να κάνω στην Αθήνα.. Όπως θέλω να κάνω κάτι και στα Γιάννενα με αφορμή την συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τον θάνατο του πατέρα μου του Τάσου Χαλκιά [12/08/1992].. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.. Η σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα ανατρέπει πολλά σχέδια για το μέλλον αφού για όλους μας το μέλλον δεν είναι απλά γκρίζο, αλλά θεοσκότεινο!!. Τώρα είναι η ώρα που θα πρέπει οι καλλιτέχνες να είναι κοντά στο κόσμο, να σταθούμε δίπλα του και να αγωνιστούμε όσο γίνεται πιο δυνατά…
Ο χειμώνας αυτός πρέπει να είναι χειμώνας αντίστασης και επειδή θα έρθουν και χειρότερα ακόμη, όπως μας προετοιμάζουν οι κάθε λογής «τρόϊκες» και τα κάθε λογής «μνημόνια», ας προετοιμαστούμε κατάλληλα για νέους και μεγάλους αγώνες για να μην.. «μνημονεύουν» εμάς στο τέλος!. Το κακό είναι ότι πολλοί λίγοι βλέπουν τον ύπουλο εχθρό σήμερα γιατί είναι «αόρατος»… Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια του μυαλού μας – να ξυπνήσουμε – να βγούμε από τον ιό της αποχαύνωσης και του πνευματικού μαρασμού που μας έχουν μεταδώσει, να δούμε τον «εχθρό» κατάματα και να τον πολεμήσουμε !!!»
Δισκογραφία του Λάκη Χαλκιά:
– Λάκης Χαλκιάς «Τα αηδόνια», 1964
– Γιάννης Μαρκόπουλος – Γιώργος Σεφέρης «Στρατής ο Θαλασσινός», 1972
– Λουκιανός Κηλαίδόνης – Γιάννης Νεγρεπόντης «Μικροαστικά», 1972-73
– Γιάννης Μαρκόπουλος – Μάνος Ελευθερίου «Θητεία», 1973
– Γιάννης Μαρκόπουλος – Γιώργου Σκούρτης «Μετανάστες», 1974
– Γιάννης Μαρκόπουλος – Κώστα Βίρβος «Θεσσαλικός κύκλος», 1974-75
– Γιάννης Μαρκόπουλος «Ανεξάρτητα», 1975
– Γιάννης Μαρκόπουλος – Μιχάλης Κατσαρός «Οροπέδιο», 1975
– Γιάννης Μαρκόπουλος «Εργάτες», 1976
