Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, Αρχειονόμος
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται ακριβώς στο σημείο του τίτλου του κειμένου. Ένα κλικ πριν την απελπισία. Κατάφεραν να τον κρατήσουν καθηλωμένο τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια με τα γνωστά σε όλους μας τεχνάσματα. Τρομοκρατία, απολύσεις, μειώσεις μισθών μετά σωτηρία από τη χρεοκοπία μέσω κάποιας δόσης, μετά πάλι διασπορά φόβου. Ήξεραν ότι υπήρχε λίπος. Το ‘φαγαν και αυτό. Αποτέλεσμα;
Χειρότερα από ότι ήμασταν πριν. Κανένα μέτρο δεν απέδωσε. Γιατί όμως; Μήπως επειδή ένα διαλυμένο κράτος δεν μπορεί να εφαρμόσει νόμους; Μήπως ήταν λάθος τα μέτρα; Μήπως τα μέτρα ήταν σωστά αλλά εφαρμόστηκαν σε λάθος μερίδα του πληθυσμού; Μήπως, όμως τελικά, ο στόχος δεν ήταν η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας αλλά κάτι άλλο; Μήπως πίσω από τις πολυαναμενόμενες ελληνικές πηγές ενέργειας κρύβεται το μυστικό; Υπάρχουν άραγε; Το σενάριο της βύθισης της χώρας στη φτώχια και την εξαθλίωση, προκειμένου να έρθουν οι ξένοι σωτήρες σε συνεργασία με το παρόν αγκυλωμένο μεταπολιτευτικό πολιτικό κατεστημένο, και να αρπάξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενέργειας προσφέροντάς μας ψίχουλα, φαντάζει πολύ πιθανό.
Τα σενάρια με κακούς ξένους και ντόπιους συνεργάτες που θέλουν το κακό μας αρέσουν σε «παραδοσιακούς» αριστερούς σαν εμένα! Θα δείξει. Δεν νομίζω ότι είναι μακριά η απάντηση. Από την άλλη, αν αυτό που ζούμε είναι απλά μια προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας μας και διόρθωσης των κακώς κειμένων, γιατί ζούμε έτσι; Γιατί παρόλες τις θυσίες οι τρύπες του προϋπολογισμού μεγαλώνουν;
Ξαφνικά, όλο το πολιτικό σύστημα βάλθηκε να αποπληρώσει τους δανειστές μας με οποιοδήποτε κόστος; Ακόμα και αν είναι έτσι, ποιος δανειστής θέλει την πλήρη καταστροφή του δανειζόμενου, ειδικά όταν πρόκειται για χώρα, χάνοντας τα μελλοντικά κέρδη από δυσβάστακτους τόκους; Δεν αποτελούμε έναν από τους καλύτερους πελάτες των δυτικών τα τελευταία 188 χρόνια; Πότε χάσανε; Το προβαλλόμενο σενάριο, είναι ότι η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές με στόχο την εξυγίανση είναι, επιτακτική. Τότε γιατί δεν το κάνουν; Η απόσταση από τις διαρθρωτικές αλλαγές μέχρι τη ληστεία είναι μεγάλη!!!
Δε με πείθουν τα σενάρια αυτά! Κάτι άλλο κρύβεται. Δύο φορές μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ «μαγείρεψε» τα στοιχεία, μία για να μπούμε στην ΟΝΕ και μία για να μπούμε στο ΔΝΤ! Για το δεύτερο μαγείρεμα υπήρχε κάποιος λόγος; Με το ζόρι ΔΝΤ; Τι κρύβει αυτή η μεθόδευση; Αν π.χ. σε δύο – τρία χρόνια οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο αποδώσουν τότε θα ξέρουμε τι κρυβόταν πίσω από αυτές τις μεθοδεύσεις. Αν πάλι οι έρευνες δεν εντοπίσουν τίποτα τότε θα βεβαιωθούμε ότι οι τύχες τις χώρας μας ήταν στα χέρια απλά ανίκανων και ηλιθίων!
Γεγονός που θα κάνει τις ευθύνες μας μεγαλύτερες. Όποιο πάντως από τα δύο σενάρια και αν επικρατήσει η κατάσταση μας δεν αλλάζει! Πρώτα είπαμε «εντάξει, είχε παραγίνει το κακό», μετά «τα μέτρα είναι σκληρά», στη συνέχεια «δεν πάει άλλο», τώρα με δυσκολία εκπληρώνουμε τις καθημερινές ανάγκες διαβίωσης και σε λίγο … η απελπισία! Αυτό το πρόβλημα έχει ο έλληνας. Δεν έχει διαβάθμιση στις αντιδράσεις. Αντιδρά μόνο όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Χρειάστηκε να πεθάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από πείνα το χειμώνα του ’42 για να ανοίξει τα φτερά της η εθνική αντίσταση, χρειάστηκαν 6 χρόνια για να γίνει η εξέγερση κατά της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως του ’67, χρειάστηκαν σαράντα και πλέον χρόνια για να διαλυθεί το μετεμφυλιακό κράτος (αντικαταστάθηκε από το πασοκικό, τα ίδια και χειρότερα δηλαδή) !!!
Τα δύο χρόνια δεν ήταν αρκετά για την εξέγερση ενάντια στο μνημονιακό κράτος που δείχνει να είναι πιο σκληρό ακόμα και απ’ αυτό των δοσίλογων! Λίγο ακόμα. Πρέπει πρώτα να αποδομηθούν μερικά «κατεστημένα» ακόμα για να επέλθει η κοινωνική συνοχή που θα επιτρέψει την καθολική και σκληρή απάντηση στον μονόπλευρο οικονομικό πόλεμο που κήρυξαν στο λαό μας! Πριν ένα χρόνο που οι φορτηγατζήδες ήταν στους δρόμους οι δικηγόροι π.χ. σφύριζαν αδιάφορα, σήμερα είναι αλληλέγγυοι! Όταν δημιουργούνταν η γενιά των 700 ευρώ και αργότερα των 400 στον ιδιωτικό τομέα οι δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν αστειάκια, σήμερα είναι και αυτοί αλληλέγγυοι! Χωρίς να το καταλάβει το μνημονιακό κράτος θα μας κάνει πάλι έναν λαό! Αλλά τότε…ο πλανήτης θα είναι μικρός για να κρυφτεί…
