Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Είναι περιττό, ανώφελο, ανόητο, και κουραστικό να επιχειρήσει κάποιος αυτές τις «ιδιαίτερες μέρες» να γράψει με σκοπό να «μορφώσει» ή να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν. Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση περίπου αδιάφορη σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες μυριάδες τοποθετήσεις καθότι περιγράφουν τα ίδια και τα ίδια… και πάλι από την αρχή. Είναι πιθανό και για το μέσο που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν έναν ελάχιστο ατομικό προβληματισμό, για ό,τι συμβαίνει πολύ κοντά μας… Έχουν ως σημείο αναφοράς κυρίως την απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου» αλλά και την ανασφαλή θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.
Είναι νοσηρή κατάσταση αγαπητέ μου συμπολίτη να περιγράφουμε συνεχώς την «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση, της Ελληνικής κοινωνίας, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της οποίας είναι ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης υπαρκτό, και η «προβληματική» της αδυσώπητης παρέμβασης των έξω δεδομένη, κατά συνέπεια δεν ωφελεί η αναφορά στην ίδια κατάσταση αλλά η παρέμβασή μας ιδιαίτερα σήμερα οφείλει να σηματοδοτεί αυτό που έρχεται και να μην αναμασά αυτό που φεύγει.
Η άποψή μου είναι ότι δεν προάγουμε τίποτα σήμερα με το να περιγράφουμε τα αυτονόητα, και βέβαια ο λόγος μας γραπτός ή προφορικός δείχνει ανιαρός, χωρίς καμιά δυναμική όταν δεν έχει μια διαφορετική λογική από την οποία προκύψει μια νέα ίσως προοπτική. Και είναι σαφώς άδικο και ενέχει και ανηθικότητα εν μέρει η άποψη ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί, χωρίς βέβαια και οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των όσον αφορά την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα. Είναι πρόδηλο ότι η σημερινή συγκυρία θα έχει εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές, οικογενειακές, ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται δε τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, σε σχέση τόσο με αυτό που γνωρίζαμε όσο και με αυτό που μας προκύπτει καθημερινά, ως νέα πραγματικότητα.
Και εν μέσω αυτής της χαώδους κατάστασης, αγαπητέ μου συμπολίτη φαίνεται ότι δομημένες μορφές συμφερόντων του συστήματος, ακόμη και μέσα σε αυτή την δίνη και μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα, υφίστανται και διαμορφώνουν, ως μια νέου «τύπου ομοσπονδία» από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ιερωμένους, και λοιπούς λειτουργούς, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν όλα τα διαπιστευτήρια να πλαισιώσουν και να αποτελέσουν μια νέα «ελίτ», η οποία θα βρίσκεται στον αντίποδα από την κοινωνική τάξη των νεόπτωχων. Με την παραπάνω λογική σχετίζεται η «γέννηση» νέας κυβέρνησης, κάπως έτσι λειτουργούν οι εναπομείναντες δημοσιογράφοι των κεντρικών μέσων, με φανερή και αγωνιώδη και χωρίς αναστολές προσπάθειά των, να πείσουν για αυτά που ο πολίτης βιώνει στο πετσί του, κάπως έτσι λειτουργούν ακόμη και οι κήρυκες της θεωρητικής αγάπης επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι, οι οποίοι ως μέρος του προβλήματος φαίνεται ότι οι πλείστοι εξ αυτών δημιουργούν συνθήκες ομαλής διαβίωσης στον άλλο κόσμο.
Πλείστοι από αυτούς που παραπάνω αναφέρθηκαν ανέλαβαν «εργολαβικά», αφενός την οριοθέτηση της μιας νέας ελίτ, και αφετέρου την μεθοδική κοινωνικοποίηση του Έλληνα σε όρους και συνθήκες Γουατεμάλας, δηλαδή την κοινωνικοποίηση, του νεόπτωχου με νέους κανόνες και στάσεις ζωής. Είναι φανερή η πρόκληση του Πολίτη ο οποίος μέσα σε αυτή την οικονομική κοινωνική ψυχολογική δίνη να βρίσκεται και αντιμέτωπος στον τομέα της ενημέρωσής του με απόψεις και θέσεις παρωχημένες, πολιτικά δηλητηριασμένες, τοποθετήσεις ακραίες για την πολιτική εξουσία, (χωρίς ίχνος ενδοιασμού) και εν τέλει θέσεις οι οποίες συνάδουν με το γενικότερο κλίμα πολιτικού αμοραλισμού.
Εν κατακλείδι, αγαπητέ μου συμπολίτη, η σημερινή Ελλάδα φαίνεται ότι έχει μπει σε περιπέτειες και αν η τοποθέτηση των εκπροσώπων του κράτους περί ανάταξης της οικονομίας, σημαίνει Δημοκρατία με λιγότερη εθνική κυριαρχία όπως ήδη συνέβη ,τότε είναι πιθανή η μετάβαση σε μια κατάσταση γενικής ανομίας που πλείστοι εξ αυτών θα παρεμβαίνουν δήθεν για την Ελληνική Δημοκρατία, θα έχουν απέναντι μια νέα κοινωνική τάξη εξαθλιωμένων, τους οποίους επειδή δεν θα τους καταλαβαίνουν… μοιραία θα εκνευρίζονται και θα εκτίθενται…
Την περίοδο αυτή όμως δίνεται μοναδική ευκαιρία και στους «πνευματικούς ανθρώπους» να αποδείξουν να παραδεχτούν και να πείσουν με τομές και όχι με διαχειριστικές λογικές ότι πράγματι η πατρίδα και ο ελληνικός λαός δεν πλήρωσε μόνο για την αναρρίχηση των στην βαθμίδα του ανώτατου λειτουργού, αλλά και για, να αποδείξουν ότι είναι πράγματι θεματοφύλακες αξιών και όχι πορτοφολιών, να διαμορφώσουν το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η κοινωνία θα μπορεί να αναγνωρίσει και να ξεχωρίσει την αξία από την απαξία.
Η ελληνική κοινωνία η οποία σήμερα παρακολουθεί άναυδη την μετακίνηση μεγάλων τμημάτων της στην εξαθλίωση στην κουρελοποίηση στην εξαφάνιση, παρακολουθεί ανήμπορη σε κάθε αντίδραση ότι κάποιοι πλήρωσαν, πληρώνουν και κάποιοι από αυτούς θα πληρώσουν ακριβότερα μετατοπιζόμενοι στην ολέθρια κατάσταση του νεόπτωχου. Αυτός ο νεόπτωχος είναι γείτονας μας…
Αγαπητέ Συμπολίτη, σε τούτη την τελευταία μου μικρή αναφορά για το 2011, θα ήθελα να αναφερθώ με σκόρπιες απόψεις σε αυτά που ψιθυρίζονται καθημερινά από όλους μας. Σε αυτά που καθημερινά αναφέρονται εκπομπές και δημοσιογράφοι, πολιτικοί και «απολιτικοί» τύποι, άσχετοι και σχετικοί, επαγγελματίες αρθρογράφοι και μη, ιερωμένοι και συνταξιούχοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για την σωτηρία της ψυχής τους και όχι για την κουρελοποίση της αξιοπρέπειας ανθρώπων που έως χθες δεν διέφεραν σε τίποτα από εμάς… τους γείτονές τους… δεν θα μπορούσα να κλείσω όμως αν δεν σου ευχόμουν, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
