Του Χρήστου Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
(Με ερέθισμα κοινωνικό μόρφωμα, ικανό να αποξενώσει τον πολίτη από την παραγωγή πολιτικής άποψης, κι αυτό είναι Τραγικό).
Η επικοινωνία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στον πολίτη και το «χώρο» της πολιτικής εφημερίδος αποτελεί διαδικασία μοναδική, με την έννοια ότι εξυπηρετείται ανάγκη ουσιαστική, και δομική όσον αφορά την ισορροπία του ανθρώπου, που ενδιαφέρεται τόσο για την πληροφόρηση όσο και για την ενημέρωση του.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γράφοντος και αναγνώστη, και με αυτή την έννοια είναι μια σχέση «ερωτική», δηλαδή ο γράφων κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση δεν επαναλαμβάνεται αλλά «επιχειρεί» εκ νέου την παρουσίαση ενός νέου κειμένου, μιας νέας δηλαδή επικοινωνιακής προσπάθειας.
Προσπάθεια την οποία ο αναγνώστης ιδιαίτερα σήμερα μπορεί να αξιολογήσει, και έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί αφενός την διάθεση του γράφοντος και την ποιότητα της νέας γραφής ξεχωρίζοντας την από το σύνηθες φαινόμενο της αντιγραφής, και αφετέρου το στόχο του γράφοντος, αν πρόκειται δηλαδή για μια ειλικρινή επικοινωνιακή τοποθέτηση ή αν πρόκειται για μια δημοσίευση που στοχεύει απλά και μόνο στην αυτοϊκανοποίηση του.
Για τη Δημοκρατία η ελευθεροτυπία αποτελεί τον πυλώνα της διασφάλισης της.
Για την ελευθεροτυπία, ανασταλτικό παράγοντα αποτελούν οι κατ ‘επάγγελμα «κομματικό – δίαιτοι», αρθρογράφοι και οι πάτρωνες τους από όλους τους χώρους εξουσίας βεβαίως, οι οποίοι με ανελέητη θρασύτητα, προκάλεσαν στο χώρο του έντυπου τύπου τις προϋποθέσεις για την «αλλοτρίωση» που υφίσταται αυτή η δυναμική δημοκρατική σχέση ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτική εφημερίδα.
Για την αλλοτρίωση – την αποξένωση με απλά λόγια – του αναγνώστη από την πολιτική εφημερίδα, ευθύνη καίρια και κύρια φέρνει και ο εκδότης της, ο οποίος πολλάκις δεν έχει καμία σχέση, ούτε με το πνεύμα ούτε με το νόημα της ελευθεροτυπίας, αλλά με εργολαβίες οικοδομικές, και πολιτικές μπίζνες.
Και σε αυτή την ανεπανάληπτη μοναδική και αναντικατάστατη μορφή ενημέρωσης και πληροφόρησης του πολίτη από την εφημερίδα, προκαλείται η καταστροφική αποξένωση, η αλλοτρίωση του, σε σχέση με τo πολιτικό έντυπο όταν συμβαίνει, και σήμερα είναι σχεδόν το σύνηθες, η εφημερίδα να δίνει προτεραιότητα στην ιδιότητα του γράφοντα και όχι στην ποιότητα των απόψεών του.
Αυτό συμβαίνει στον κεντρικό αλλά και στον περιφερειακό τύπο, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα, αμέτρητα κείμενα αμφιβόλου προέλευσης με την έννοια που παραπάνω αναφέρθηκε, καθότι πλήθος εξ αυτών αποτελούν κακέκτυπες αντιγραφές, πρόχειρα γραμμένες, δίνοντας την εντύπωση στον Πολίτη, ότι αγόρασε όχι πολιτική αλλά κομματική εφημερίδα και μάλιστα του προηγούμενου μήνα μιας και πολλοί εξ αυτών – που γράφουν αποκλειστικά δήθεν – αρέσκονται στο ανακάτεμα του ίδιου κειμένου αλλάζοντας τον τίτλο, προκαλώντας αυτό που περιγράφουμε ως αποξένωση – αλλοτρίωση.
Λειτουργούν αποτρεπτικά ιδιαίτερα σήμερα, οι απόψεις «κάποιων» εμπλεκόμενων, και μη, επωνύμων οι οποίοι αφού έχουν «εξασφαλίσει» θέση για την φωτογραφία τους, τους είναι αδιάφορη τόσο η ποιότητα του κειμένου, όσο και η ζημία που προκαλούν στον πολίτη στη σχέση του με την εφημερίδα.
Είναι φανερή σήμερα η άρνηση του Πολίτη να συμμερισθεί απόψεις και θέσεις παρωχημένες, πολιτικά δηλητηριασμένες, τοποθετήσεις ακραίες για την πολιτική εξουσία, (χωρίς ίχνος ενδοιασμού) και εν τέλει θέσεις οι οποίες δεν συνάδουν με το γενικότερο κλίμα πολιτικού προβληματισμού, και μάλιστα σήμερα περισσότερο από ποτέ καθότι ο πολιτικός προβληματισμός αποτελεί με βεβαιότητα μονόδρομο για πολιτικό παρεμβατισμό όσον αφορά το πλάτεμα και το βάθεμα της Δημοκρατίας.
Νομιμοποιούμαι ως πολίτης να εκφράσω την άποψη ότι αδικεί τον αναγνώστη, ιδιαιτέρως σήμερα η στοχευόμενη κομματικά αρθρογραφία, και επιτείνει την προβληματική της σχέσης πολίτη και πολιτικού εντύπου καθότι αυτός μέσα από την ανούσια κομματική αντιπαράθεση αντιλαμβάνεται το έντυπο ως κομματικό τραίνο και όχι ως διαδικασία παραγωγής πολιτικής άποψης, και πολιτικής σκέψης, η οποία παράγεται βεβαιότατα και μέσα από τις πολιτικές εφημερίδες.
Στη Δημοκρατία έχω υποχρέωση ως ενεργός πολίτης και αναγνώστης να κρίνω όχι μόνο το κείμενο του οποιοδήποτε, αλλά και να σχολιάσω την στοχευόμενη πολιτικά κατά τίτλο, αλλά κομματικά κατά περιεχόμενο τοποθέτηση.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ την ελευθερία του καθενός να γράφει ότι θέλει και των εφημερίδων να δημοσιεύουν αυτά που επίσης επιλέγουν, με την προϋπόθεση ότι, θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους το τι σημαίνει αλλοτρίωση η οποία προσβάλει σαν σαράκι σήμερα και την σχέση πολίτη εντύπου, και εν τέλει την σχέση του πολίτη με την πολιτική.
