Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
(Σε σχέση με τον «Ανώτατο Κρατικό Λειτουργό» και την προσφορά της επιστημονικής του Υπηρεσίας.)
Ο τίτλος παραπέμπει σε κοινωνιολογικό – ανθρωπολογικό συμπέρασμα, και καμιά σχέση δεν έχει με θρησκευτικού χαρακτήρα, συμπεριφορές, καθώς επίσης δεν σχετίζεται και με καθημερινές κοινωνικές πρακτικές.
Χρησιμοποιείται μεταφορικά για να τονιστεί η διαφορετικότητα της θέσης του Καθηγητή Καράγιωργα σε σχέση με την επικρατούσα σήμερα άποψη στο χώρο των “Ανώτατων κρατικών λειτουργών” όσον αφορά την έννοια της «προσφοράς της επιστημονικής υπηρεσίας».
{…, είχα ένα προσωπικόν χρέος απέναντι του ελληνικού λαού και της πατρίδος. Αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Δι’ όλας αυτάς τας θυσίας τι ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τι ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών… Σάκης Καράγιωργας…,}
Το παραπάνω απόσπασμα από την απολογία του Σάκη Καράγιωργα, και η παρακάτω αναφορά μου απευθύνονται κυρίως σε όσους ανήκουν (έστω και τύποις) στον χώρο των ανώτατων λειτουργών, είτε είναι καθηγητές ανώτατης βαθμίδας, είτε είναι δικαστικοί, είτε είναι ιεράρχες είτε οτιδήποτε άλλο, ως θεματοφύλακες αξιών, με την πεποίθηση ότι στοιχειωδώς ενστερνίζονται τις απόψεις του Καθηγητή, του δάσκαλου και πολιτικού, ο οποίος πίστευε αυτά τα οποία δίδασκε και αυτά που δίδασκε τα έκανε πράξη αφήνοντας στα υπόγεια της Παντείου Σχολής τα τέσσερα δάχτυλά του χεριού του, υπερασπιζόμενος το “πιστεύω” του ότι ο Ανώτατος Κρατικός Λειτουργός προσδίδει στην έννοια «προσφορά» άλλο νόημα από αυτό της εμπορικής συνδιαλλαγής.
Για προβληματισμό και μόνο, τίθεται υπόψη μας ο ιστορικός πια απολογητικός λόγος του Σάκη Καράγιωργα, που δημιούργησε τομές, και από την άλλη ο σημερινός δήθεν καθωσπρεπισμός, αλλά και υποκριτικός λόγος ο οποίος δεν αποπροσανατόλισε μόνο τις «Ανώτατες λειτουργίες του κράτους», αλλά διέβρωσε και τον κοινωνικό ιστό με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αυτό ομολογείται καθημερινά και από τους ιδίους ότι οι Ανώτατες λειτουργίες του κράτους κατάντησαν κατώτατες υπηρεσίες, και εκ της πρακτικής των έχει διαμορφωθεί η επικρατούσα άποψη για το πως εννοείται σήμερα η προσφορά στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Δικαιοσύνη, στην Εκκλησία.
Η άποψη ότι τα πράγματα είναι άσπρα ή μαύρα είναι βεβαίως ισοπεδωτική και άκρως αντί δημοκρατική, σε αυτό συμφωνούμε απολύτως (εν τούτοις σήμερα αυτή η άποψη επικρατεί με εμφανή την αίσθηση, απουσίας της πνευματικής προσωπικότητας όποιας μορφής, με την έννοια που της δίνει ο Καράγιωργας.
Την περίοδο αυτή δίνεται μοναδική ευκαιρία στους «πνευματικούς ανθρώπους» να αποδείξουν να παραδεχτούν και να πείσουν με τομές και όχι με διαχειριστικές λογικές ότι πράγματι η πατρίδα και ο ελληνικός λαός πλήρωσε για την αναρρίχηση των στη βαθμίδα του ανώτατου λειτουργού, και οφείλουν και αυτοί κάτι, στην πατρίδα, να αποδείξουν δηλαδή ότι είναι πράγματι θεματοφύλακες αξιών και όχι πορτοφολιών, να διαμορφώσουν ξανά το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Ανώτατος λειτουργός θα είναι εκείνος που θα τον ξεχωρίζει η κοινωνία ως τέτοιο, και δεν θα ξεχωρίζει αυτός τους ανθρώπους σε μέτριους και σε αρίστους (σύμφωνα με την εκφρασθείσα άποψη στα τοπικά μέσα ενημέρωσης από καταξιωμένο καθηγητή.)
Είναι κοινή διαπίστωση σήμερα ότι αυτήν την «ανωτερότητα» και τον τίτλο του λειτουργού ο απλός πολίτης την αντιλαμβάνεται ως ανωτερότητα χαρακτήρα και ήθους και μόνο, και σε καμιά των περιπτώσεων δεν την συνδυάζει με βραβεία και αριστεία.
Οι αποφθεγματικές απόψεις από την «απολογία» του σε κάθε ελλειμματική και προβληματική περίσταση της ζωής του ανθρώπου του επιστήμονα του λειτουργού που τοποθετείται θετικά απέναντι στις έννοιες της προσφοράς και του θεματοφύλακα των αξιών αποτελούν παρακαταθήκη δημοκρατίας.
Αυτό σημαίνει ότι η αναγνώριση κάποιου στον επιστημονικό του χώρο δεν του προσφέρει «εξ οφίτσιο» και την αναγνώριση απο την κοινωνία ως ανώτατου κρατικού λειτουργού.
Συμπερασματικά, αγαπητέ μου συμπολίτη ελιτίστικες θεωρίες και θεωρίες περί αρίστων που διατυπώνονται και από καθηγητές πανεπιστημίου χωρίς να αμφισβητώ ούτε κατά γράμμα την επιστημονική τους αρτιότητα, προσφορά, και αναγνωρισιμότητα στον χώρο τους, με βρίσκουν αντίθετο, με διάθεση άρνησης να τις παρακολουθήσω, αλλά με απόλυτη διάθεση να τις κρίνω και να τις συγκρίνω με αυτές του αείμνηστου Καθηγητή Καράγιωργα, (αν κάποιοι δεν τον ενθυμούνται θα ενθυμούνται σίγουρα την εκφρασθείσα αμετροέπεια από πολιτικό του τότε, που τώρα τον χαρακτηρίζει και ο χώρος του ως Μέγα Κοπρίτη το «κάτσε κάτω κουλοχέρη».
Το διακύβευμα είναι ότι ο Ελληνικός Λαός πλήρωσε και πληρώνει για το φυσικό πρόσωπο που κατέκτησε αυτόν τον τίτλο, η κοινωνία όμως είναι αυτή που αναγνωρίζει και διατηρεί τον μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο χαρακτηρισμό του «Ανώτατου λειτουργού», η κοινωνία δε είναι αυτή η οποία καταδικάζει με τον χειρότερο τρόπο επίορκους από όλους τους χώρους, οι οποίοι χάρη στην διασύνδεση με τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν ξεδιάντροπα πράγματι πολλές φορές, ότι ναι μεν η προσφορά είχε κοινωνικό χαρακτήρα, η αντιπροσφορά όμως είχε ιδιωτικό όφελος – κι αυτό στις μέρες μας αποτελεί τον κανόνα.
Αλίμονο αγαπητέ συμπολίτη αν υιοθετήσουμε την επικρατούσα δυστυχώς σήμερα άποψη ότι μπορούμε τον μέτριο φοιτητή ή τον αμαρτωλό άνθρωπο ή τον ανίσχυρο οικονομικά πολίτη, να τον απορρίψουμε από την οποιαδήποτε δυνατότητα εξέλιξης, ενώ τον άριστο, τον θεοφοβούμενο, ή τον έχοντα και κατέχοντα να τον προωθήσουμε εξ ορισμού, τότε ας επιτραπεί η έκφραση θα πρέπει να μιλάμε για επαγγελματίες εμπόρους του χώρου των λειτουργών, και όχι για Ανώτατους πνευματικούς και κρατικούς λειτουργούς.
Ο Σάκης Καράγιωργας υπήρξε «μέγεθος» επιστήμονα και δασκάλου κατ’ αρχάς και μέγεθος πολιτικού ανδρός επίσης, τον χαρακτήριζε ο ευπρεπισμός, η κοσμιότητα και η μετριοφροσύνη.
