Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, Αρχειονόμος
Από τον καιρό της εφαρμογής του μνημονίου και εντεύθεν όλοι μας έχουμε αναλωθεί στις διαπιστώσεις των κακώς κειμένων σε τούτη εδώ τη χώρα! Διαπιστώσαμε την άναρχη και με καθαρά κομματικά κριτήρια «στελέχωση» του δημοσίου τομέα. Μάθαμε, βεβαίως, ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πλούσιοι. Εκτός μια μικρής μερίδας προνομιούχων. Και τι κάναμε; Μειώσαμε σε όλους τους μισθούς εξίσου! Διαπιστώσαμε την ύπαρξη παραϊατρικής οικονομίας! Φακελάκια, λαδώματα, προμήθειες νοσοκομείων κλπ. Τι κάναμε; Εφαρμόσαμε το ηλεκτρονικό συνταγολόγιο, φέραμε 50 χρόνια πίσω τα νοσοκομεία (σε επίπεδο φαρμάκων και εξοπλισμού, ούτε θερμόμετρο δε βρίσκεις πια στις κλινικές) και αφιερώσαμε και τρία λεπτά στα κεντρικά δελτία ειδήσεων για τους μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου! Διαπιστώσαμε την μειωμένη είσπραξη φόρων, ανεβάσαμε στα ύψη τον ΦΠΑ και εφαρμόσαμε το μέτρο των αποδείξεων. Ανοίξαμε τα κλειστά επαγγέλματα προς όφελος του πολίτη, αλλά απ’ ότι φαίνεται μάλλον διευκολύναμε την συγκέντρωση των δραστηριοτήτων αυτών, σε λίγους. Ήδη ισχυρούς. Τι άλλο κάναμε; Α, αυξήσαμε τις τιμές σε όλα τα προϊόντα προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα από έμμεσους φόρους. Καταφέραμε όμως την κατακόρυφη πτώση των εσόδων, την μείωση της κατανάλωσης και την αύξηση του πληθωρισμού.
Αν όλη αυτή η λαίλαπα αποσπασματικών μέτρων και ερασιτεχνισμού λέγονται διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, τότε τι να πω!!! Το χειρότερο είναι ότι οι «εναλλακτικές» προτάσεις που ακούμε από τούς, ανά εβδομάδα, θιγόμενους δεν ξεφεύγουν από το ελληνικό πρακτέον!!! Να εξασφαλίσουμε εμείς τα προνόμια μας και να πληρώσουν οι άλλοι! Έτσι οι υπάλληλοι π.χ. του Υπ. Οικονομικών καταγγέλλονται από τους συναδέλφους στο Εθν. Αμύνης όλοι μαζί καταγγέλλονται από τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί! Δυστυχώς αποδεικνύεται περίτρανα για μια ακόμη φορά ότι έννοιες όπως κοινωνική συνοχή, εθνική συνείδηση και κοινός αγώνας, είναι ακόμα άγνωστες στην πατρίδα μας. Εκτός των πολεμικών περιόδων. Ας είναι. Που θα πάει. Έστω και αργά κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε.
Υπάρχουν όμως και άλλες διαπιστώσεις για τις οποίες όμως δεν ελήφθη κανένα, έστω και αποσπασματικό, μέτρο. Για παράδειγμα, οι πολεμικές αποζημιώσεις που μας οφείλει η Γερμανία. Τώρα πια ξέρουμε ποιος ήταν ο ρόλος όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων και των «εθναρχών» σ’ αυτό το θέμα. Αλλά καμία ενέργεια!!! Έστω και προς αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης. Έδωσαν οι φίλοι μας οι Γερμανοί τη λίστα με τα μαγαζιά των εβραίων της Θεσσαλονίκης που έδωσαν σε συνεργάτες τους και ταγματασφαλίτες. Αλλά τίποτα. Ακόμα οι ίδιες οικογένειες τα κατέχουν. Ντροπή και αίσχος. Διαπιστώσαμε ακόμα ένα σωρό σκάνδαλα. Siemens, χρηματιστήριο, αγορές οπλικών συστημάτων, αεροδρόμια, λιμάνια, ολυμπιακά έργα… ατελείωτη η λίστα. Κανένα αποσπασματικό μέτρο και δω. Γιατί όμως; Όλες οι άνωθι διαπιστώσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή!!! Πολιτικοί! Ό,τι αφορά σ’ αυτούς παραγράφεται, ξεχνιέται, διαπιστώνεται αλλά παραμένει. Τίποτα δεν κινείται. Πόσα χρόνια θα ζουν εις βάρος μας, με την ανοχή αλλά (δυστυχώς) και με την ψήφο μας; Δεν είναι καιρός πια να διαπιστώσουμε και μεις ότι δεν μας κάνουν πια; Δεν είναι καιρός να προτείνουμε και μεις κάτι όλοι μαζί και όχι κάθε «κλάδος» ξεχωριστά; Δεν είναι καιρός να κάνουμε κάτι για τα παιδιά μας αφήνοντας κατά μέρος το πρόσκαιρο κομματικό βόλεμα; Αυτό θέλουν. Τόσα χρόνια το πετυχαίνουν. Ας διαπιστώσουμε τη δύναμη μας… και όχι άλλες διαπιστώσεις. Πράξεις…
