Στην ολομέλεια της βουλής μίλησε ο βουλευτής Θεσπρωτίας κ. Χρήστος Κατσούρας. Η ομιλία έγινε στα πλαίσια της συζήτησης για το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών με θέμα: «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο – βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία & άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου». Αναλυτικά η ομιλία του κ. Κατσούρα:
«« Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στη μεταβατική περίοδο που ζούμε κυριαρχούν δύο κατ’ εξοχήν πολιτικά συναισθήματα: ο φόβος και το άγχος. Το άγχος μας βαραίνει και ο συλλογικός φόβος, αν κτίζουμε ή γκρεμίζουμε αποδιοργανώνει την κοινωνία και τη σκέψη μας. Εγκλωβιζόμαστε στο συναίσθημα και απομακρυνόμαστε από τη λογική, την οποία έχουμε ανάγκη για λύση μειζόνων προβλημάτων.
Σε ποιο παγκόσμιο περιβάλλον εμφανίζεται η ελληνική κρίση; Έντονης διεθνούς αστάθειας, όπου νέοι πόλοι αναδύονται και νέοι ανταγωνισμοί οξύνουν προβλήματα ή δημιουργούν νέα. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα βρίσκεται στη δίνη μιας συστημικής κρίσης που ξεκίνησε πολύ πριν τα πρώτα συμπτώματα εμφανιστούν το 2008.
Η Ευρώπη ακολουθεί τις εξελίξεις, δεν τις ορίζει, θύμα του ενός κράτους και των πολλών διαιρημένων μικρών ηγεσιών, γραφειοκρατικών δομών και ανώφελων ενδοευρωπαϊκών μικροανταγωνισμών. Μοιάζει ακόμα να ζητά το αντικείμενο της θέσπισης της. Διχασμένη, με απενοχοποιημένους κάποιους από το παρελθόν τους, δείχνει με το δάχτυλο τους «κακούς Νότιους» που δεν συμμορφώνονται με την ηθική ενός πολιτικού πραγματισμού που μοιάζει έτοιμος να σφετεριστεί κάθε ερείπιο που θα δημιουργήσει.
Ένας νέος ολοκληρωτισμός σχηματοποιείται, ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι και τα πλεονάσματα και τα ελλείμματα είναι εκφράσεις του ίδιου προβλήματος, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι κομμάτι ενός μείζονος ευρωπαϊκού ζητήματος και ότι χωρίς μια ριζική συνολική αντίδραση λύση δεν υπάρχει. Μα θα πει κάποιος, δεν υπάρχει ελληνική συνιστώσα; Πράγματι, χωρίς τα δικά μας λάθη δεκαετιών δεν θα μας στοχοποιούσαν.
Πράγματι η μεγάλη απόσταση μεταξύ της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας και της κατανάλωσης οδηγούσε σε συνεχή δανεισμό και κίνδυνο υποθήκευσης των πολιτικών αποφάσεων των επόμενων γενεών. Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας με συναίσθηση του πατριωτικού του καθήκοντος, που να μην αποδέχεται την ανάγκη σημαντικών αλλαγών, αλλά και θυσιών στη Χώρα στην προσπάθεια ανάκτησης της ισχύος της. Όπως πάντα βέβαια στην ιστορία, η Χώρα θα σωθεί, αν σωθεί, από εμάς που μείναμε εδώ αφού αρκετοί διάλεξαν το δρόμο της μετανάστευσης του κεφαλαίου τους.
Εμφανίζεται συχνά το ελληνικό πρόβλημα σαν μία μάχη μεταξύ μεταρρυθμιστών και αντιμεταρρυθμιστών. Είναι ιστορικό λάθος. Κατασκευάζουμε ενόχους. Ταυτίζουμε διάφορες συντεχνίες με την έννοια του συνδικαλισμού. Ο συντεχνιασμός σήμερα δεν είναι αντίπαλος. Δεν είναι, γιατί απλά είναι σχεδόν νεκρός. Δεν είναι, γιατί δεν είναι κοινωνικά επικυρωμένος. Σήμερα ξοδεύει τις τελευταίες του δυνάμεις που απορρέουν από τη σχέση του με τις δομές του συστήματος, του ίδιου συστήματος και της ίδιας μήτρας που γέννησε τον κομματισμό, τον κυβερνητισμό, τη μιντιοκρατία, την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, την αδυναμία παραγωγής ιδεών και στρατηγικής, αντί της πραγματικής πολιτικής. Όμως η ταύτιση δρώντων υποκειμένων με θεσμούς, αποτελεί μία ιδιότυπη αλχημεία. Η πολιτική πρέπει να προπορεύεται κι όχι να ακολουθεί τις εξελίξεις.
Το ζήτημα σήμερα δεν είναι να επιφέρουμε μία πύρρειο νίκη, αλλά να προφυλάξουμε τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας από άκρατους και ανώφελους ανταγωνισμούς που την κατασπαράζουν. Θα μπορούσε κανείς να σταθεί στις πολιτικές ευθύνες, στο πώς φθάσαμε ως εδώ. Δεν νομίζω ότι είναι η ώρα. Θα τις αποδώσει ο λαός και η Ιστορία στην ώρα που πρέπει. Σήμερα η πολιτική ηγεσία του τόπου οφείλει να συμβάλλει, ώστε να μετακινηθεί ο διάλογος από ότι μπορεί να τον τραυματίσει σε ότι μπορεί να τον προστατεύσει. Χρειάζονται πρωτοβουλίες αποκατάστασης της πολιτικής ισορροπίας για την αναγκαία εμπιστοσύνη μεταξύ του λαού και της ηγεσίας του, γιατί η μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία ενός τόπου και τους πολίτες του, είναι κακός οιωνός για το μέλλον.
Μετά από μία δημοσιονομική προσαρμογή, που όμοια της δεν έχει ξαναγνωρίσει ο τόπος, νομίζω πως η μόνη λύση, είναι ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών με ηρεμία και αποφασιστικότητα, να είναι έτοιμοι, μέρες που έρχονται, και στο επόμενο διάστημα, για πολλά «όχι» και «ως εδώ». Ότι δεν μπορούν να συναινέσουν σε έναν επικείμενο εθνικό διχασμό και το συνακόλουθο εθνικό μαρασμό. Να ζητήσουμε άμεσα λύσεις που ταυτόχρονα οδηγούν στη διάσωση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ιδέας. Διότι το ελληνικό έγκλημα διαπράττεται, όχι μόνο εις βάρος του ελληνικού λαού, αλλά εις βάρος και των λαών της Ευρώπης που κινδυνεύουν. Σ’ αυτήν τη μάχη οφείλει να τους στηρίξει κι όχι να τους στοχοποιεί, όλο το πολιτικό δυναμικό της χώρας.
Οφείλουμε όλοι σήμερα να υπερβούμε τον εαυτό μας. Στην εθνική προσπάθεια, νομίζω πως η δική μας στάση, η μόνη εθνικά σοβαρή στάση, είναι η ισχυροποίηση της δύναμης της ελληνικής Κυβέρνησης, όποια κι αν ήταν σήμερα. Είναι η μόνη στάση που μπορεί να την απελευθερώσει από μονόδρομους που δείχνουν άλλοι. Είναι η μόνη στάση που γεννά μία ελπίδα για τον τόπο. Από την άλλη μεριά, αν η Κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει αυτούς τους στόχους, οφείλει όχι να πατήσει γκάζι, αλλά να αλλάξει ρότα. Κι εμείς, ως Βουλευτές, οφείλουμε να κάνουμε το χρέος μας. Έτσι κι αλλιώς, όπως έγραφε ένας μεγάλος φιλέλληνας Γερμανός συγγραφέας, «θεληματικά ή αθέλητα στο καθήκον οδεύουμε».
Σας ευχαριστώ πολύ. »»
