Στην ολομέλεια της βουλής μίλησε ο βουλευτής Θεσπρωτίας κ. Χρήστος Κατσούρας. Η ομιλία έγινε στα πλαίσια της συζήτησης για το «μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής 2012 – 2015».
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Κατσούρα:
«« Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια εποχή έδυσε και μια νέα εποχή ανατέλλει. Αλήθεια, ποιος νομίζει ότι η χώρα μας θα είναι η ίδια σε πέντε χρόνια; Ποιος νομίζει ότι η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία, οι δομές της θα μείνουν αναλλοίωτες; Το άγχος για αυτό που επέρχεται, μας επιβάλλεται και μας βαραίνει. Και ο συλλογικός φόβος για το μέλλον, αν πρόκειται για οικοδόμημα ή για ερείπια, αποδιοργανώνει την κοινωνία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ελληνικό πρόβλημα, το δικό μας πρόβλημα, έχει μια παγκόσμια και μια ελλαδική συνιστώσα. Δεν θα σταθώ στην παγκόσμια. Απλώς θα πω ότι ζούμε μια περίοδο έντονης διεθνούς αστάθειας που ξεκίνησε το 1989, βιώνουμε ένα σκληρό χρηματοοικονομικό σύστημα που μοιάζει να κυβερνά μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ακούμε για διάφορες οικονομικές κρίσεις, εστιακές στην αρχή, γενικευμένες στη συνέχεια. Νέοι πόλοι αναδύονται και οι διεθνείς συσχετισμοί ανταγωνίζονται όλο και με μεγαλύτερη όξυνση. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Ευρώπη μοιάζει να ακολουθεί τις εξελίξεις και όχι να τις ορίζει, θύμα των θεσμικών της ελλειμμάτων, της πολιτικής της αδυναμίας, των γραφειοκρατικών της δομών και των συνεπαγόμενων καθυστερημένων αποφάσεων της. Έτσι άργησε πολύ να καταλάβει το αυτονόητο, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα μείζον ευρωπαϊκό ζήτημα.
Θα σταθώ μόνο στην έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που ταυτίζεται με την ίδια την ευρωπαϊκή προοπτική και στα ερωτηματικά που γεννιούνται στην Ευρώπη για το αν τέτοιες συμπεριφορές αλληλεγγύης εξασθενούν ή δυναμώνουν σήμερα, ιδιαίτερα σε κεντροευρωπαϊκά κράτη, όπου διάφοροι εθνικισμοί αναδύονται.
Φυσικά κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η εντιμότητα απαιτεί σεβασμό της αλήθειας και της πραγματικότητας, χωρίς τα δικά μας λάθη, κυρίως τα δικά μας λάθη, λάθη δεκαετιών, δε θα φτάναμε ως εδώ. Δεν αποτελεί μυστικό ότι η μεγάλη απόσταση μεταξύ της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας και της κατανάλωσης, οδηγούσε σε συνεχή δανεισμό και υποθήκευση των πολιτικών αποφάσεων των επόμενων γενεών. Η ανάγνωση και μόνο του πίνακα με τα ποσά των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου και το χρόνο που λήγουν στα επόμενα έτη προκαλεί τρόμο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν από κάθε απόφαση, καλό είναι να απαντήσουμε σε μια κρίσιμη ερώτηση. Είναι η μείωση του ελλείμματος σήμερα εθνική υπόθεση; Αν ναι, τότε προφανώς χρειάζεται μια εθνική στρατηγική. Και όπως έξοχα έγραφε ο Παναγιώτης Κονδύλης, «η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή. Ούτε εθνικιστική, ούτε διεθνιστική. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης κατάστασης. Αλίμονο, στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με βάση δεξιές ή αριστερές προτιμήσεις, αντί να προσαρμόζει τις προτιμήσεις της στην κατά το δυνατόν ψυχρή ερμηνεία της πραγματικότητας». Αυτή την ψυχρή ερμηνεία της πραγματικότητας επιχειρεί σήμερα ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση. Σ’ αυτή την ανάγκη εθνικής στρατηγικής αναφέρθηκε ο Υπουργός Οικονομικών.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αποτελεί το μεσοπρόθεσμο σχέδιο εθνική στρατηγική; Προφανώς και όχι. Είναι αποτελεσματικό; Άγνωστο. Άλλωστε κρυφή μας ελπίδα είναι ότι την τελική απάντηση θα την δώσει η πολιτική.
Είναι δίκαιο; Απάντησε ο ίδιος ο Υπουργός. Θυσιάσαμε την ακριβοδικία στην ανάγκη της στιγμής. Βέβαια επειδή ακούστηκαν πολλά, θέλω να πω ότι αυτό δεν είναι ιστορικά πρωτόγνωρο και είναι η ειρωνεία της ιστορίας, ότι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όταν η ευθύνη τους για τη δική τους εθνική ανάγκη το επέβαλε λόγω της εισόδου τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έβαλαν τόσο σκληρούς φορολογικούς συντελεστές που ήταν σχεδόν κατασχετικοί. Όμως πέτυχαν τότε γιατί είχαν εθνικό στόχο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η χώρα έχει σήμερα ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με σαφήνεια διατυπωμένο και ορατούς στόχους. Ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα, με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2013, με έξοδο στις αγορές το 2015 και με τελικό στόχο στο τέλος της δεκαετίας, το 2021, 200 χρόνια μετά την Εθνική Παλιγγενεσία, να κοιτάμε πίσω και να νιώθουμε περήφανοι.
Πριν λίγο διάστημα κάναμε ένα λάθος. Δεν πετύχαμε στην συναίνεση. Ας μην κάνουμε και δεύτερο. Ας δώσουμε στη χώρα το χρόνο που χρειάζεται για τη νέα πορεία. Ο Υπουργός Οικονομικών, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μας είπε ότι βλέπει το μεσοπρόθεσμο ως διαβατήριο για τον επόμενο σταθμό, για τη νέα αναπτυξιακή ευκαιρία. Εμείς ας το δούμε και ως ένα τοκοφόρο ομόλογο. Όχι γιατί θα μας καταγράψει στο κεφάλαιο της ιστορίας, αλλά γιατί οφείλει να αποδώσει στον ελληνικό λαό το μέρισμα που του αναλογεί και που του στερούμε τα τελευταία χρόνια.
Ευχαριστώ πολύ. »»
