Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Πρόεδρου ΤΔ Πύργου – Κόνιτσας
(Τα παρακάτω γραφόμενα σκοπό έχουν μόνο τον προβληματισμό, είναι σκέψεις και απόψεις και δεν αποτελούν εσκεμμένα και σε καμία περίπτωση δομημένο άρθρο και μάλιστα άρθρο χαρακτηριζόμενο ως «αποκλειστικό». Απευθύνεται στον πολίτη και όχι στον συγκεκριμένο πολίτη, απευθύνεται στον Γιαννιώτη με όρους πολιτικούς μεν, καθημερινούς και όχι κομματικούς δε. Ως πολίτη που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι η ανίκανοι λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, θα περίμενα εγώ αλλά και ο κάθε πολίτης όχι επισημάνσεις που κάνουν οι «απλοί άνθρωποι», αλλά τουλάχιστον σήμερα αν δεν μπορούν να κάνουν προτάσεις το καλλίτερο θα ήταν να σιωπούν)
Δεν ωφελεί πια αγαπητέ μου συμπολίτη να περιγράψουμε την «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση, της Ελληνικής κοινωνίας, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της οποίας είναι ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης υπαρκτό , η «προβληματική» της παρέμβασης του Δ.Ν.Τ δεδομένη, κατά συνέπεια δεν αρκεί απλά και μόνο να αναφερόμαστε στην συγκεκριμένη κατάσταση αλλά η παρέμβασή μας ιδιαίτερα σήμερα οφείλει να σηματοδοτεί αυτό που έρχεται και να μην αναμασά αυτό που φεύγει.
Η άποψή μου είναι ότι δεν προάγουμε τίποτα σήμερα με το να περιγράφουμε τα αυτονόητα, και βέβαια ο λόγος μας γραπτός η προφορικός θα πρέπει να έχει μια διαφορετική λογική για να προκύψει μια νέα ίσως προοπτική, και είναι σαφώς άδικο και ενέχει και ανηθικότητα εν μέρει η θέση ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί, χωρίς βέβαια και οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των όσον αφορά την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Είναι πρόδηλο ότι η παρούσα κατάσταση θα έχει εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές- οικογενειακές, ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται δε τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, σε σχέση με τα παραπάνω αλλά και σε σχέση με την καθυστικία τάξη περί θεσμών και μάλιστα περί δημοκρατικών θεσμών οι οποίοι δέχονται μια ανελέητη πίεση ευτελισμού.
Και εν μέσω αυτής της χαώδους κατάστασης, αγαπητέ μου συμπολίτη φαίνεται ότι προβληματίζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά το γεγονός ότι μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα υφίσταται λειτουργεί και παράγει αποτελέσματα μια «χούφτα δημοσιογράφων» από την κεντρική αθηναϊκή σκηνή, και για την οποία έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση ιδιαιτέρως σήμερα στον πολίτη ότι πρόκειται φανερά για «κατευθυνόμενη» δημοσιογραφική στάση που σκοπεύει στην «γαλούχηση» νέου τύπου πολιτών.
Χρησιμοποιεί δε η «ελίτ» αυτή η δημοσιογραφική την ισχυρή εξουσιαστική δυνατότητα που απέκτησε όσον αφορά την δυναμική της παρέμβασης μέσω της τηλεόρασης.
Αλλά και την οικονομική της δυναμική αποτέλεσμα (και) της άμεσης συσχέτισης με πολιτικούς και πολιτικές από όλους τους χώρους η οποία(ελίτ) ανέλαβε «εργολαβικά» το έργο της κοινωνικοποίησης του Έλληνα σε όρους και συνθήκες Γουατεμάλας, (Κοινωνικοποίηση είναι η εκμάθηση κανόνων και στάσεων ζωής).
Μεγάλος αριθμός (με ευφάνταστους τίτλους) κειμένων ελάχιστα έχουν σχέση πια με τα κείμενα πλειάδα των οποίων ελέγχονται και για την αυθεντικότητά των με αποτέλεσμα να μην διαβάζονται.
Είναι κοινός δε τόπος ότι οι ωραιοποιημένες συζητήσεις της τηλεόρασης πέραν της αυτοϊκανοποίησης των συγκεκριμένων αρεστών της «δημοσιογραφικής εργολαβίας» και των σχεδόν ιδίων πολιτικών «μαιδανών» στα κανάλια, ελέγχονται για τις προθέσεις των με αποτέλεσμα να τις έχει σιχαθεί η κοινωνία, μιας και αναφέρονται δήθεν στην κοινωνία απούσης της ιδίας…
Διαθέτον χαρακτηριστικά τα οποία η προβληματική πολιτική σκηνή επί χρόνια επέτρεψε σε μεγάλο αριθμό ομάδων να αποκτήσουν όπως πολιτική δύναμη χρήμα εξουσία αλλά και αυθάδεια θράσος και προκλητικότητα εις βάρος των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων αλλά και της χώρας, καθότι ομολογείται φαναρά πια ότι τα απέκτησαν πιθανότατα όχι δια της παραγωγικής μεθόδου και πρακτικής αλλά δια της γνωστής και συζητημένης πια από όλους μας εύκολης «κλοπής» της κρατικής περιουσίας.
Αγαπητέ Συμπολίτη, σε τούτη την τελευταία μου μικρή αναφορά για το 2010, θα ήθελα με σκόρπιες απόψεις που ψιθυρίζονται καθημερινά από όλους μας να αναφερθώ σε αυτά που μας κούρασαν ,σε αυτά που στέρησαν το χαμόγελο, σε πολλούς πολίτες σε αυτά που καθημερινά αναφέρονται εκπομπές και δημοσιογράφοι, άσχετοι και σχετικοί, επαγγελματίες αρθρογράφοι, & συνταξιούχοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για την σωτηρία της ψυχής τους και όχι για την βιωσιμότητα της Ελληνικής Οικονομίας, επαγγελματίες «δόλιο- φθορείς» των συνειδήσεων μας, σε όλα αυτά κοντολογίς που μας οδήγησαν με ακρίβεια περίπου στο τέλμα, γιατί αυτό ακόμη δεν ήρθε κουράγιο, –Από έναν συμπολίτη σου – καλά Χριστούγεννα.
