Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Οι Βουλευτές και Βουλευτίνες που ψήφισαν «ΝΑΙ» στο «πολυνομοσχέδιο» γνωρίζουν ότι αυξάνονται τα συσσίτια σε Ενορίες και Δήμους και οι ουρές αυτών που προσέρχονται για να φάνε ένα πιάτο φαγητό μακραίνουν ολοένα και περισσότερο, από εβδομάδα σε εβδομάδα, μήνα σε μήνα;
Λέει, κατηγορηματικά, το σχετικό Ινδικό δίστιχο Tiruvalluvar’s Tirukural, «ρωτήστε τι είναι πιο άθλιο από το να είσαι φτωχός, και η απάντηση είναι ότι μόνο η φτώχεια πονάει όπως η φτώχεια…»
Δεν το είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος, ούτε κανένας άλλος δικός μας Μητροπολίτης αλλά το κατέθεσε επιγραμματικά ο Αρχιεπίσκοπος της Βραζιλίας Dom Helder Camara, συνθέτοντας ένα σύγχρονο “σλόγκαν”: «όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή…»
Αναφέρεται πολύ συχνά πια για να περνά απαρατήρητο στα ΜΜΕ (και ακόμη πιο συχνά και έντονα στα blogs) ότι λιποθυμούν από την πείνα πολλά Ελληνόπουλα μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας ενώ πολλά εγκαταλείπουν τα σχολεία τους…
Ήταν η εποχή της γενικευμένης«ανέχειας» για εμάς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του 1940 και παιδιά του Δημοτικού, κρατούσαμε το κύπελλο για να το γεμίσουν οι μαγείρισσες στη δεκαετία του 1950 με το βρασμένο γάλα (από σκόνη) που μας έδινε η UNRA και μαζί ένα κομμάτι σταφιδόψωμο πριν μπούμε για μάθημα στο σχολείο…
Ήμασταν τότε «φτωχοί» με την ευρύτερη έννοια της «ανέχειας», όχι ΟΛΟΙ βέβαια, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι.
Τότε, όμως, τα εκατομμύρια Ελλήνων που ζούσαμε στην «ανέχεια» διαθέταμε μπόλικη αξιοπρέπεια (μεταξύ μας, οι βολεμένοι πάντα υπήρχαν όπως υπάρχουν και τώρα).
Τη δική μου γενιά την περιγράφει επιτυχημένα εκείνο που είχε πει ο Πρόεδρος της Αμερικής Lyndon Johnson εγκαινιάζοντας την εφαρμογή των Ομοσπονδιακών Δράσεων «προγράμματα κατά της φτώχειας»: «Όταν ήμουν νέος, η φτώχεια ήταν κάτι τόσο κοινό που δεν ξέραμε ότι είχε και όνομα».
«Η φτώχεια» έγραψε 25 αιώνες πριν ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης, «είναι ο γονιός της επανάστασης και τους εγκλήματος» και όπως βλέπουμε στην δραματικά δοκιμαζόμενη πια Πατρίδα μας, το κοινό έγκλημα που αποφέρει μερικά ευρώ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ ενώ μένουν στο απυρόβλητο πολλοί που ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΣΑΝ εναντίον της Ελληνικής Οικονομίας και των Ελλήνων με αποφάσεις και πράξεις που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε…
Σε ένα λαό, στον Ελληνικό λαό, που έχυσε αίμα μπόλικο σε αγώνες για λευτεριά και αξιοπρέπεια, ειλικρινά αναρωτιέμαι μήπως οι σημερινοί ηγήτορές μας στις πολιτικές και οικονομικές δομές εξουσίας εφαρμόζουν αυτό που αποδίδεται στον Βίκτωρα Ουγκώ: «Για να είσαι λεύτερος, πρέπει να μάθεις να είσαι φτωχός!»
Η δική μου γενιά, σε μικρότερο σίγουρα βαθμό και λιγότερη ένταση από τη γενιά των προσφύγων και ντόπιων γονιών μας, βίωσε για αρκετό χρονικό διάστημα τη «φτώχεια» διατηρώντας ακέραιο το αίσθημα της αξιοπρέπειας που δεν το μείωσε αυτό που ως «ανέχεια» χαρακτήριζε την αγαπημένη μας… Ψωροκώσταινα!
Καθώς περνούν οι μήνες και τα χρόνια της υποταγής μας ως Οικονομίας, ως Έθνους και ως Λαού στην περιβόητη τρόικα, αυξάνονται οι άνεργοι όλων των ηλικιών, αυξάνονται οι αριθμοί νέων επιστημόνων που μεταναστεύουν, βουλιάζουμε στην κατάθλιψη, υπενθυμίζω στη «Νέα-Συγκυβέρνηση» τη φράση που αποδίδεται στον Κάρολο Μαρξ: «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος…»
