Γράφει η Μαρία Κουκιάρη, στιχουργός
Θυμάμαι.. κάθε χρόνο να περιμένουμε αυτή τη μέρα, να τη γιορτάσουμε, να πάμε στη παρέλαση με τις χάρτινες σημαιούλες στα χέρια…. να γιορτάσουμε την Επανάσταση που κάποιοι… κάπου… κάποτε έκαναν για να ελευθερωθεί αυτή η χώρα και να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε ελεύθεροι!
Κι ήμασταν μες τη χαρά και το ζούσαμε με όλο μας το είναι… και περήφανοι για τους προγόνους μας, που κατάφεραν το ακατόρθωτο!
Και έρχομαι να σκεφτώ σήμερα… για ποιο απ’ όλα θα είναι περήφανοι οι απόγονοι μας; Τι κάναμε μέχρι εδώ για να τους χαρίσουμε έστω ένα λεπτό περηφάνιας;
Τι θα έχουν να εξιστορούν για εμάς; Ποια είναι τα δικά μας κατορθώματα; Συγχωρήστε με, αλλά εγώ τουλάχιστον δε τα βλέπω!
Φέτος δεν κρέμασα την ελληνική σημαία, γιατί δεν έβλεπα το λόγο… νιώθω ανίκανη να τη πιάσω στα χέρια μου και ντρέπομαι γιατί δεν έχω κάνει τίποτα για να την τιμήσω όπως της αξίζει!
Απλός θεατής, να βλέπω να τσακίζουν τη περηφάνεια μου, να αρπάζουν κάθε τι που έχτισα με κόπο και να μου στερούν την ελευθερία που κάποιοι… κάπου… κάποτε μου χάρισαν!
Να δέχομαι να μου κόβουν τα φτερά της αυτονομίας μου κι εγώ να πονάω σιωπηλά, αλλά να μην έχω τη τόλμη να σταματήσω όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μου!
Να αφήνω να με ελέγχουν άνθρωποι που δε γνωρίζω καν, από χώρες μακρινές, που ποτέ δεν επέλεξα να με κυβερνήσουν!
Γι αυτό σας λέω φίλοι μου: Τι να γιορτάσω σήμερα εγώ;
