Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας
Τελέστηκε με επιτυχία το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων της μάχης της Κόνιτσας το 1947! Τέτοια μνημόσυνα γίνονται ακόμα πολλά στην Ελλάδα. Στο Μελιγαλά, στου Μακρυγιάννη και αλλού, ολοκληρώνονται με την μεγάλη γιορτή στο Γράμμο τον Αύγουστο! Βέβαια δεν αποτελούν πλέον επίσημες εθνικές εορτές, όπως μέχρι το ’79. Υπάρχει όμως ακόμα και πολύς κόσμος τις «παρακολουθεί»!
Πάλι ένα σωρό απορίες ταλανίζουν το μυαλό μου. Άραγε τα μνημόσυνα αυτά είναι και για τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού ή μόνο για αυτούς του Εθνικού Στρατού; Το αίμα που χύθηκε από την άλλη πλευρά, την κακή, δεν λογίζεται; Για ποιο λόγο έγινε όλος αυτός ο αλληλοσπαραγμός; Για την ελευθερία και τη δημοκρατία έναντι της επιβουλής των κουμμουνιστοσυμμοριτών θα πουν οι συμμετέχοντες σ’ αυτές τις εκδηλώσεις. Για την ελευθερία και τη δημοκρατία έναντι της επιβουλής των Αγγλοαμερικάνων θα πουν οι «άλλοι», οι κακοί! Εκ του αποτελέσματος δικαιώνονται οι άλλοι, οι κακοί! Ακόμα περιμένουμε την έλευση της δημοκρατίας και της πλήρους ανεξαρτησίας. Μα θα γινόμασταν Αλβανία αν κέρδιζαν αυτοί, θα πουν ορισμένοι. Ίσως να έχουν δίκιο. Αν αναλάμβαναν την εξουσία τύποι σαν τον Ζαχαριάδη, σίγουρα! Αλήθεια, σκέφτηκαν ποτέ αυτοί που κάνουν αυτά τα μνημόσυνα ότι μεταξύ των αδίκως χαμένων στρατιωτών μας, τιμούν και τη μνήμη ταγματασφαλιτών, προδοτών, μαυραγοριτών και συνεργατών των κατακτητών;
Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο πλέον ότι στις τάξεις του τότε Εθνικού Στρατού συμπεριλήφθησαν και τέτοια στοιχεία! Μια ματιά στα γερμανικά ή στα εγγλέζικα αρχεία αρκεί. Για τα ελληνικά αρχεία ούτε λόγος! Φρόντισε ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας, με το κάψιμο των «φακέλων» το ’84 να χαθεί κάθε ιστορική απόδειξη. Ευτυχώς δεν το έκαναν αυτό και οι ξένοι. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι στις τάξεις του ΕΛΑΣ ή του Δημοκρατικού Στρατού υπήρχε έστω και ένας πρώην συνεργάτης των κατακτητών; Δεν είναι αυτός ο λόγος αρκετός για να λογιστούν και αυτοί ως αδικοχαμένοι σε έναν ξενοκίνητο αλληλοσπαραγμό;
Σήμερα δεν υπάρχουν διαφωνίες για το «ποιος έφταιγε», τουλάχιστον στους επιστημονικούς κύκλους. Το «άνοιγμα» των μέχρι πρότινος μη προσβάσιμων αγγλικών αρχείων έδωσε τις απαντήσεις! Είναι σκληρές για ανθρώπους που έζησαν και μεγάλωσαν με τις αντιλήψεις που επέβαλε το μετεμφυλιακό κράτος. Αλλά ας δούμε μερικά παραδείγματα. Έτσι για να δούμε που υπάρχουν οι διαφωνίες. Διαφωνεί κανένας «δεξιός» ότι ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος (νικητής του Γράμμου) υπήρξε ένας αγνός πατριώτης και σε όλη του τη ζωή εκτελούσε το διατεταγμένο καθήκον του; Συνεργάστηκε ποτέ με τον κατακτητή; Δεν μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές του απόψεις και αν ήταν εχθρός των κομμουνιστών. Τουλάχιστον σήμερα δεν χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους από τις απόψεις και τις ιδέες τους αλλά από τις πράξεις τους. Για να πάμε όμως και στον Στυλιανό Παττακό. Υπηρέτησε σε μονάδα υλικού πολέμου ως ανθυπολοχαγός, στα Τρίκαλα κατά το έπος της Ηπείρου και όχι της Αλβανίας. Προήχθει σε ταγματάρχη κατά την ένταξή του στα τάγματα ασφαλείας στην κατοχή. Ως βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο των Ιωαννίνων έστειλε ένα σωρό κόσμο στο απόσπασμα. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και τα παιδιά από την Ζωσιμαία μαζί με την Ευτυχία Πρίντζου, παιδιά ήταν μόνο! Και ολοκλήρωσε την καριέρα του με την εθνοσωτήρια επανάσταση του ’67. Υπάρχει λογικός και σοβαρός άνθρωπος που να κατατάσσει τους δύο αυτούς άνδρες στο ίδιο στρατόπεδο και να τιμά εξίσου τη μνήμη τους; Δεν νομίζω.
Στην αντίπερα όχθη τώρα, μπορούν να συγκριθούν ο ΑΡΗΣ με τον απαράδεκτο Ζαχαριάδη; Ο ένας κατάφερε να δώσει όραμα στον κατακτημένο λαό χωρίς πατρόνες και ο άλλος έκανε ότι μπορούσε για να αιματοκυλίσει το κίνημα!!! Υπάρχει αριστερός να τιμά τη μνήμη του Ζαχαριάδη και των συν αυτώ; Οι εγγλέζοι πλέον παραδέχονται ότι οδήγησαν τη χώρα στον εμφύλιο, χρημοποιώντας και τους πρώην συνεργάτες των γερμανών, όχι για να σώσουν τη χώρα από τον κομμουνισμό αλλά για να διασφαλίσουν την ΜΗ ανεξαρτητοποίησης της χώρας!!! Εγώ πιστεύω ότι οι προθέσεις της αριστεράς, τουλάχιστον όσο ζούσε ο Άρης, ήταν αγαθές. Αυτό που διακήρυτταν, όπως τόνισε και ο Άρης στο λόγο του στη Λαμία, ότι δηλαδή θα σεβόταν το εκλογικό αποτέλεσμα και θα διασφάλιζαν την ανεξαρτησία της χώρας χωρίς κηδεμονίες, ήταν αλήθεια. Αποδεικνύεται άλλωστε και από το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ δεν κατέλαβε αναίμακτα την Αθήνα κατά τις 4 ολόκληρες μέρες που ήταν ελεύθερη πριν την έλευση των Άγγλων! Η συνέχεια βέβαια είναι γεμάτη από αιματηρά λάθη και από τις δύο πλευρές, υλοποιώντας με ή χωρίς τη θέληση τους τα σχέδια των ξένων! Αποτέλεσμα; Οι συνεργάτες των γερμανών ουσιαστικά αμνηστεύθηκαν στο βωμό του εθνικού αγώνα κατά των «συμμοριτών» και οι γνωστοί ξένοι «φίλοι» και «συνεργάτες» μας, ανέλαβαν τα ινία της χώρας.
Σήμερα, άραγε, σε αυτές τις γιορτές τιμάται και η μνήμη των παππούδων των στελεχών του ΔΝΤ; Δεν κατάλαβαν ακόμα ότι όλα αυτά έγιναν προκειμένου να μείνουμε μια χώρα υπό επιτήρηση; Πότε θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τα κοινά μας προβλήματα; Το αίμα περίσσεψε και από τις δύο πλευρές. Γιατί έπρεπε ντε και καλά να ανήκουμε κάπου; Η παράταξη των νικητών μας οδήγησε στο ΔΝΤ και η παράταξη των ηττημένων είχε όνειρο τα γκούλαγκ και το συσσίτιο με το δελτίο!!! Ο Άρης που εξέφρασε την άποψη της πραγματικής ανεξαρτησίας του λαού κυνηγήθηκε και από τους δύο!!! Ας ξεχάσουμε τις ξενόφερτες αντιπαλότητες μας, αλλά και τους διορισμούς, τις επιδοτήσεις, τα σκάνδαλα και ό,τι άλλο θλιβερό συνέθεσε το κράτος μας όλα αυτά τα χρόνια και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Όλοι μαζί μπορούμε. Ακόμα και τώρα…
