Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Τη Δημοκρατία όταν την “λιβανίζουν” χθεσινοί κλεπταποδόχοι και σημερινοί απατεωνίσκοι, τότε αυτό προβληματίζει περισσότερο, από την εργολαβική υποστήριξη πληρωμένων αναφορών & αναληθειών όσον αφορά τη στήριξη και υποστήριξη μιας παραφυάδας ερμαφρόδιτων ελλήνων, υπηρετούντων από την κορυφή μέχρι την βάση της διοικητικής πυραμίδας την χώρα μας.
Αυτό το κείμενο αγαπητέ μου Αναγνώστη γράφτηκε με την πεποίθηση ότι μπορεί να ενεργοποιήσει κάπως – σε κάποιους – κάποια μορφή υποψίας ότι αυτή η ανελέητη υποκρισία για τα τεκμενόμενα δεν είναι μόνο ακούσια αλλά καθημερινά στοιχειοθετείται η πεποίθηση ότι είναι μάλλον εκούσια.
Για εθιμοτυπικούς και μόνο λόγους αναφερόμαστε στη Δημοκρατία μας, καθότι στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε την δημοκρατία που εξασφάλισε η εξασφαλίζει ακόμη ένα status προσωπικής ανεντιμότητας, ανειλικρίνειας, βολέματος και υποκρισίας.
Αυτό το κείμενο δεν στοχεύει στην ανάπτυξη θεωρητικών προσεγγίσεων περί Δημοκρατίας, και πολιτικής περί αναδιάρθρωσης και ύφεσης, αλλά με λίγες γραμμές στοχεύει λίγο παραπέρα από την απλή και υποβολιμιαία ενίοτε περιγραφή της καθημερινότητας που βιώνουμε, κυρίως από επαγγελματίες του είδους.
Αναφέρεται στο γεγονός αφενός ότι η Δημοκρατία δεν είναι η συνισταμένη πολλών έτσι ή αλλιώς εννοούμενων «μερικότερων δημοκρατιών», και αφετέρου στην πραγματικότητα και παραδοχή ότι η σημερινή Δημοκρατία στηρίζεται αποκλειστικά στην εκτελεστική εξουσία χρησιμοποιώντας κατ’ ουσία τη νομοθετική και δικαστική εξουσία, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Είναι εθνικά ανέντιμο, και πολιτικά ανεπίτρεπτο, μια νέα Δημοκρατία τριών μόλις δεκαετιών να μην έχει βάλει τα θεμέλια της επιβίωσης της, και να είναι έρμαιο των κάθε λογής «τυχοδιωκτών», γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις, αυτόκλητα πρόσωπα από όλο το φάσμα της πολιτικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, δικαστικής πραγματικότητας που ενεπλάκησαν στη διαχείριση της εξουσίας να συμπεριφέρονται ως οι «αλητάμπουρες» του ποδοσφαίρου, και οι «νταβατζήδες» του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου.
Είναι δε προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη των επαγγελματιών της πολιτικής αλλά και της δημοσιογραφίας και όχι μόνο, οι οποίοι όχι ανέξοδα αλλά με εύκολο τρόπο διαβεβαιώνουν ότι η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει, μόνο που με την συμπεριφορά τους έχουν πείσει το κοινωνικό σύνολο ότι πλείστοι εξ αυτών είναι αναξιόπιστοι και αξιοθρήνητα υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου.
Κι αν αυτή η Δημοκρατία είχε ως σημεία αναφοράς τους θεσμούς κι όχι τα πρόσωπα, τότε σήμερα η ελληνική πραγματικότητα παρόλα τα διαρθρωτικά της προβλήματα θα είχε να παρουσιάσει λύσεις και προτάσεις, ενώ σήμερα παρουσιάσει το «παζλ» των κλεφτών και ερμαφρόδιτων χαρτογιακάδων της ελληνικής υπόστασης.
Η άποψη του απλού πολίτη αν η Δημοκρατία είναι στέρεα θεμελιωμένη θεωρώ ότι είναι αρνητική. Είναι απλά θεμελιωμένη αλλά αποδεδειγμένα με νοοτροπίες και λογικές του παρελθόντος.
Νοοτροπίες και συμπεριφορές, «παρόμοιες» με εκείνες που επέτρεψαν να εκτραπεί και να φαλκιδευτεί η δημοκρατία πριν σαράντα χρόνια, αν και τα μέσα άλλαξαν και η λαϊκή κυριαρχία ήδη μερικώς καταλύθηκε χωρίς τις παραδοσιακές βεβαίως τεχνικές, καθότι η Δημοκρατία σήμερα φαλκιδεύεται με παγκόσμιο ποιημένες μεθόδους.
Δυστυχώς η Δημοκρατία είναι γυμνή, απροστάτευτη και έωλη πολύ περισσότερο από ποτέ κατά την άποψή μου σε εσωτερικούς αλλά κυρίως εξωτερικούς και μάλιστα οικονομικούς κινδύνους.
Στην ψηλάφηση της κοινωνικής πραγματικότητας αδυνατεί ο πολίτης να διακρίνει έστω μια λειτουργία του κράτους, που να μην υπηρετείται (και) από επίορκους, κλέφτες, λωποδύτες αλήτες και κοπρίτες, και η δυναμική των θεσμών για παρέμβαση αλλά και το ύφος και ήθος των θεσμικών οργάνων στην Ελλάδα να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή.
Αν η Δημοκρατία ήταν θεσμικά θεμελιωμένη τότε δεν θα μπορούσαν αυτοί οι «τιποτένιοι» από όλους τους χώρους να κλέβουν, και να ασελγούν στη δημόσια περιουσία, και αξιοπρέπεια χαρακτηρίζοντας το νόμιμο ως ηθικό, η την κλοπή ως φροντίδα για τα γεράματα.
Και πλανάται το ερώτημα τι εννοούμε ισχυριζόμενοι ότι η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει.
Πολλές φορές η Ελληνική προβληματική αποτέλεσε θέμα παρέμβασης διεθνών η άλλων παραγόντων, καμία φορά όμως η οικονομική κατάσταση δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό ξεπεσμό στη συνείδηση και την υπόληψη του Έλληνα πολίτη, (και όχι μόνο), η οποία με τη σειρά της προκάλεσε στην κοινωνία, αφενός μεν την άποψη ότι η «πολιτική» είναι μια δραστηριότητα που δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, και αφετέρου ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν εν τέλει να ανταποκριθούν ή ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων τους – αυτό με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.
Επικίνδυνο όμως είναι ως φαινόμενο πολύ περισσότερο για την Δημοκρατία, τον πολιτικό μας βίο, η και πάλι καταγεγραμμένη άποψη στη συνείδηση των πολιτών, των οποίων έχει με αυτές τις συμπεριφορές και πρακτικές των «πολιτικών» περιθωριοποιηθεί η πολιτική των προσωπικότητα, και αδρανοποιηθεί, η πολιτική των σκέψη και άποψη.
Η παραπάνω παραδοχή θέτει σε κίνδυνο αναμφίβολα την υπόσταση της Δημοκρατίας.
Ίσως η αναγκαστική παρουσία του ΔΝΤ στην χώρα μας προκαλέσει όχι μόνο τη βίαιη οικονομική αναδιάρθρωση, όχι μόνο τον βίαιο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, αλλά πιθανότατα ,και την βίαιη προσαρμογή της χώρας σε «Ολίγον από όλα»,και θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι ότι, το «ολίγον» δεν θα διστάσουν να το εφαρμόσουν ακόμη και στις συνταγματικές αρχές της νεαρής Δημοκρατία μας.
Αποδείχθηκαν δυστυχώς τα προηγούμενα χρόνια οι διαχειριστές της εξουσίας «μικροί», και «λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε, για αυτό και όταν σε κάποιους δόθηκε η ευκαιρία να «παρανομήσουν εις βάρος της ζωής μας», οι επίορκοι το έπραξαν, και άλλοι βέβαια εμφανίζονται στην τηλεόραση από την μέση και πάνω ισχυριζόμενοι ως ανόητοι ότι δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα αν και όφειλαν εκ της συνταγματικής επιταγής να παρέμβουν και να προστατέψουν τα αυτονόητα.
Εν κατακλείδι αγαπητέ μου συμπολίτη τούτη η Δημοκρατία είναι ευάλωτη, σε περιπέτειες και αν η τοποθέτηση των εκπροσώπων του κράτους περί στέρεας Δημοκρατίας, σημαίνει την δημοκρατία με ολίγη εθνική κυριαρχία όπως ήδη συνέβη, τότε είναι πιθανή η μετάβαση σε μια κατάσταση που πλείστοι εξ αυτών θα παρεμβαίνουν δήθεν για την Ελληνική Δημοκρατία, ζώντας όμως στην «προσωπική τους δημοκρατία που έχτισαν κλέβοντας και γλείφοντας και συρόμενοι με τα κερατά τους».
