Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Με αφορμή άρθρο του Γιάννη Καψή στο Έθνος της Κυριακής 17-11-2013 με τίτλο «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Βεβαίως η πολιτική άνοια είναι ανθρωπίνως κατανοητή και προκαλεί συμπάθεια ,όμως η ιδεολογική σύγχυση όταν ενσυνείδητα επιχειρείται από ενήλικες και δη πολιτικούς, επιτρέπει στις παρυφές της Δημοκρατίας και των θεσμών της να γεννώνται και να αναπτύσσονται θύλακες ανωμαλίας.
Με περισσή αλαζονεία θέλοντας να προσβάλει και να υποτιμήσει τον πολιτικό αντίπαλο δεν έκρινε τα λεγόμενά του αλλά χαρακτήρισε τις αντιπαραθέσεις στην βουλή των ελλήνων ως ακατάλληλες για ανηλίκους.
Πρώην δημοσιογράφος, πρώην βουλευτής πρώην υπουργός, νυν ενήλικας και από ότι προκύπτει από την λογική του κειμένου του εσαεί πιστός σύντροφος εκείνων εκ των οποίων άλλους η κοινωνία έστειλε στην πολιτική “αγρανάπαυση” και άλλους τα δικαστήρια δυστυχώς ή ευτυχώς στον κορυδαλλό.
Πράγματι το θέαμα της αντιπαράθεσης αλλά και το γεγονός Πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται ως άλλος «Μάγγας» του μυθιστορήματος της Πηνελόπης Δέλτα ήταν ακατάλληλο για ανηλίκους γιατί πράγματι στα θεωρεία υπήρχαν ανήλικοι. Υπήρχαν μαθητές δημοτικών σχολείων, παιδιά που παρακολούθησαν την συζήτηση έχοντας υπόψη τους ότι βρίσκονται στον ναό της Δημοκρατίας ,αντιλήφθησαν όμως αν και ανήλικοι ότι εκεί οι ενήλικες προσεύχονται για άλλα θέματα που πράγματι είναι ακατάλληλα για ανηλίκους.
Υπήρχαν μαθητές κύριε Γιάννη Καψή. Προφανώς δεν σας ενδιέφερε το τι άκουσαν και το τι άποψη θα σχημάτισαν από αυτή την ωραία ατμόσφαιρα που ισχυρίζεστε ότι προέκυψε μιας και ο σκοπός του κειμένου ήταν ο Κύριος Τσίπρας τον οποίο θα ήταν ωφέλιμο να συμβουλεύατε ως ενήλικας τι να προσέξει για να μην καταφέρει το ακατόρθωτο αυτό δηλαδή που κατάφερε ενήλικας αρχηγός, να μετατρέψει κόμμα σε πολιτιστικό σύλλογο.
Είναι αποδεκτός τόπος ότι και ανήλικοι μεν αλλά πολιτικά και ηθικά άφθαρτοι δύνανται δια των εκλογών να πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους κύριε, καθότι από τους ηλικιακά ώριμους αλλά πολιτικά ανώριμους και σάπιους η χώρα σήμερα πνίγεται, και πεθαίνει.
Με βεβαιότητα είναι ανέντιμο πολιτικά και απαράδεκτο ηθικά να έχει χαθεί το χαμόγελο από την πατρίδα και να θεωρείτε ότι αυτή σας χρειάζεται ακόμη, και αντί να προβείτε στην αυτοκριτική σας και να αποσυρθείτε για «πλουσιοπάροχα γεράματα’ απασχολείτε ακόμη την ελληνική κοινωνία δήθεν να την διαφωτίσετε με απερίγραπτη υποκρισία και ιδεολογικό στραβισμό. Νισάφι πια…
Με περισσό θράσος στηλιτεύεται σήμερα μια διαφορετική πολιτική προοπτική, μέσω της δημοσιογραφικής λοιδορίας και του πολιτικού κυνισμού από ανθρώπους οι οποίοι είτε δεν κατάλαβαν είτε έχουν μερίδιο ευθύνης για την δυνατότητα και για την ευκαιρία που έδωσαν σε ακραία φασιστικά στοιχεία του υπόκοσμου να είναι σήμερα σε θέση αναπνοής από του να δημιουργήσουν ανεπανόρθωτο πλήγμα στην Δημοκρατία.
Σε κάθε περίπτωση είναι δικαίωμα αναφαίρετο στη Δημοκρατία να μπορεί να εκφράζεται κανείς ελεύθερα, ταυτόχρονα όμως αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης της δημοκρατικής αυτής αρχής και δυνατότητας η απεμπόληση της οποιασδήποτε ελεύθερα εκφραζόμενης άποψης η οποία προσβάλει την ίδια αρχή και επιβουλεύεται την ισχύ της.
Διαβάζοντας το κανείς το κείμενο μεταφέρεται νοερά στην περίοδο που ο κύριος αυτός χρημάτιζε υπουργός, με ύφος πολιτικού αμοραλισμού, με μια πολιτική λογική ξύλινη και εκτός σημερινής πραγματικότητας, και με μια υποκριτική διάσταση η οποία παραπέμπει σε μια πολιτική και ιδεολογική σύγχυση.
Με ποιο τρόπο και με πόσο σεβασμό πρέπει κανείς να απαντήσει επιτέλους σε πλήθος ενήλικων πολιτικών και όχι μόνο ότι τώρα επιτέλους απολαμβάνουμε ως Έλληνες τους καρπούς των υπηρεσιών τους στην χώρα, με ποιο τρόπο να δώσεις να καταλάβει και ο κύριος Kαψής ότι αυτός και η συντροφική του παρέα ενώ έκαναν την Ελλάδα αποικία και νεκροταφείο, μη έχοντας να περάσουν την ώρα τους γράφουν φανφάρες εν είδη άρθρων.
Σε μια χρονική στιγμή που ο Έλληνας συντρίβεται και συνθλίβεται υπό το βάρος μιας αφόρητης πραγματικότητας, για την οποία μέρος της όποιας ευθύνης έχει αυτός ο κύριος και οι ήδη φυλακισμένοι συνδαιτυμόνες του, πολιτικοί του σύντροφοι και συνοδοιπόροι σε μια πορεία φτωχοποίησης της Ελλάδας.
Με την κατά κοινή ομολογία ανεγκέφαλη φράση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο του κυρίου Πάγκαλου ότι «μαζί τα φάγαμε», και την πολιτικά «ανόητη» τουλάχιστον άποψη περί διαξιφισμών ακατάλληλων δια ανηλίκους παρουσιάζεται σε όλο του το μεγαλείο ο πολιτικός ξεπεσμός και αμοραλισμός του, και όχι μόνο, αλλά και των μέσων που δέχονται να μεταφέρουν στην κοινωνία μια αποκρουστική και ανεύθυνη πολιτική έκφραση ως δήθεν “στοχευόμενο πολιτικό λόγο” ,ως δήθεν άποψη άξια προσοχής για την ενημέρωση μιας χώρας και του λαού, ως δήθεν λόγο πολιτικό… κρίμα…
Τούτο δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι με τα ανωτέρω γραφόμενα υπονοείται η λογική οποιασδήποτε λογοκρισίας, αλλά σαφώς και υποστηρίζεται η θέση για φιλτράρισμα στην κάθε λογίς πολιτική εξυπνάδα και στον Αθηναϊκό τύπο ο οποίος αποτελεί κομμάτι του ενδιαφέροντος της πολιτικής και των πολιτικών, με ότι αυτό συνεπάγεται και σημαίνει…
Αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα αμφιβάλλει συνεχώς, ο νέος θα βρίσκεται εκτός του πολιτικού γίγνεσθαι, και η κοινωνία θα μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες όπως η ανεκδιήγητη «φρέσκια άποψη» περί πνευματικής αποβλάκωσης του κυρίου Πάγκαλου ή η πιο φρέσκια άποψη περί συζητήσεων ακατάλληλων για ανηλίκους.
Τίθεται λοιπόν αγαπητέ μου Αναγνώστη το ερώτημα από ποιας μορφής φασισμού κινδυνεύει περισσότερο και άμεσα η ελληνική κοινωνία από τις ενέργειες κάποιων φασιστών που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικαστέες η από την ενσυνείδητα προβοκατόρικη, και με βεβαιότητα φασιστική διάθεση και ισχυρισμό ότι τα πολιτικά πράγματα απριόρι τα χειρίζονται ενήλικες που γνωρίζουν από υποθέσεις υποβρυχίων από προστασία λιστών αλλά και ληστών και όχι οι ανήλικοι οι οποίοι ίσως έχουν και μια παιδική αθωότητα, και βεβαίως την ζωή μπροστά τους.
Είναι δε προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη που ο επαγγελματίας της πολιτικής δημοσιογραφίας θέλοντας να αποκρύψει την πραγματικότητα επικαλείται το νεαρό της ηλικίας και φαίνεται να μην τον απασχολεί το ότι αποδείχθηκαν δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια (πολλοί εξ αυτών ) «μικροί», και «λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε, και άλλοι βέβαια όχι μόνο δεν διάβασαν αλλά δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα, και σε αυτούς τους «ανόητους» εμείς οι «αφελείς» δώσαμε την ύψιστη εξουσία διαχείρισης.
Με την παρατήρηση ότι το κείμενο είναι πρώτο γραμμένο εξ ολοκλήρου σε τίτλο και σώμα. Το κείμενο ελεύθερο δημοσίευσης αναφέρεται στην πολιτική πράξη και όχι στον πολιτικό. Ο υποφαινόμενος σέβεται την κάθε άποψη αλλά όταν η άποψη δεν τον σέβεται ως πολίτη τότε οφείλει και γράφει.
