Γράφει ο Πέτρος Σκαπινάκης,
Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας “Οκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, από το αμαξοστάσιο στα Σεπόλια εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στους εργαζόμενους στο Μετρό κατηγορώντας την κυβέρνηση για την απόφαση της επίταξης. Κατά τους κ.κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, η απόφαση της κυβέρνησης για επίταξη είναι αντισυνταγματική ενώ η επίταξη ισοδυναμεί με στρατιωτικό νόμο” (Έθνος, 27/01/2013 – https://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63772045)
Δηλαδή οι συνδικαλιστές που επέβαλλαν στρατιωτικό νόμο στους συμπολίτες τους και απαγόρευσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, ασθενείς, ηλικιωμένους, γονείς, παιδιά, να χρησιμοποιήσουν μια υπηρεσία, από την οποία εξαρτώνται καθημερινά και την οποία ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ μέσω της βαριάς φορολογίας, έδρασαν στα πλαίσια του συντάγματος;
Ας μας πει ο κ. Στρατούλης αν ξέρει πόσοι νεφροπαθείς αναγκάστηκαν να αλλάξουν το πρόγραμμά τους, για να πάνε στο νοσοκομείο να μπουν στον τεχνητό νεφρό (ή μήπως νομίζει ότι όλοι έχουν πολυτελή αυτοκίνητα και λεφτά για ταξί). Πόσοι διαβητικοί, πόσοι καρδιοπαθείς και πόσοι ψυχικά ασθενείς (ναι υπάρχουν και τέτοιοι μεταξύ των πελατών του μετρό) ανέβαλλαν την επίσκεψή τους στον γιατρό και την συνταγογράφηση των φαρμάκων τους (θα μας πει το υπουργείο υγείας πόσο μειώθηκε η ηλεκτρονική συνταγογράφηση ή ο Υπουργός θα… θυμώσει ξανά με τους γιατρούς που θα γράψουν τα διπλάσια φάρμακα την ερχόμενη εβδομάδα;). Πόσες μανάδες μικρών παιδιών (ή οι γιαγιάδες τους…) ανέστειλαν την εργασία τους (των 500 ευρώ) επειδή οι ανειδίκευτοι υπάλληλοι των ΜΜΜ, που μπήκαν με μέσο στέλνοντας τα… βιογραφικά από τα fax των Υπουργείων, θέλουν να συνεχίσουν να παίρνουν μισθούς καθηγητών πανεπιστημίων (κυριολεκτικά) σε μια χώρα υπό πτώχευση.
Το πιο σημαντικό όμως λάθος που κάνουν αυτοί οι οιονεί αριστεροί είναι άλλο: δεν μας λένε τι ακριβώς προτείνουν, αλλά μόνο γενικόλογα λόγια υποστήριξης προς τους… εργαζομένους (αυτούς των ΜΜΜ, όχι εκείνους που έχασαν την δουλειά τους λόγω της απεργίας). Τι ακριβώς επιθυμούν; Να δώσουμε π.χ. όλοι από 100 ευρώ το μήνα ώστε να μπορέσουν οι καημένοι υπάλληλοι να διατηρήσουν τους μισθούς τους; Να μειωθεί ο μισθός του βουλευτή ώστε οι αναξιοπαθούντες υπάλληλοι του μετρό να ηρεμήσουν; Τι; Ας μας πουν ποια θα είναι η “βάση” του “διαλόγου” ώστε να καταλάβουμε. Αλλιώς έχουμε το δικαίωμα να θεωρούμε την ενέργεια υποστήριξης των απεργών ως απολύτως ιδιοτελή (δυνητικούς ψηφοφόρους των κομμάτων τους και των ιδίων).
Οι νομικοί είναι πιο αρμόδιοι από μένα να εξηγήσουν πόσα άρθρα του συντάγματος παραβιάζονται, όταν συνδικαλιστές διακόπτουν μια κοινωφελή υπηρεσία από την οποία μπορεί να εξαρτάται η ζωή του άλλου, όταν δεν διακόπτουν την απεργία παρά την ανακήρυξή της σε παράνομη (με βάση τους νόμους που ισχύουν σε αυτή την χώρα, όχι στην Βόρεια Κορέα ή στην Κίνα – για να καλύψουμε και τις ανησυχίες της κας Παπαρήγα), όταν παρεμποδίζουν εργαζομένους να πάνε απρόσκοπτα στην δουλειά τους κ.ο.κ.
Θα ήθελα να κλείσω με κάτι θετικό. Προτείνω στους εργαζομένους των ΜΜΜ μια άλλη, πιο δημοκρατική, “βάση” διαλόγου. Τους προτείνω να υιοθετήσουν τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Αντί να απεργήσουν μπορούν την επόμενη φορά να πάνε οι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στις ουρές που σχηματίζουν οι πολίτες στις στάσεις των λεωφορείων και των μετρό, ιδιαίτερα το πρωί και το απόγευμα. Να μπουν μέσα στα οχήματα όπου συναθροίζονται και στοιβάζονται οι πολίτες. Εκεί να αρχίσουν τον διάλογο μαζί τους. Να τους εξηγήσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην δουλειά τους. Να τους αναφέρουν τους μισθούς τους και να τους ζητήσουν την βοήθειά τους, ώστε οι μισθοί τους να μην εξισωθούν με αυτούς των άλλων εργαζομένων, εξηγώντας τους λόγους. Φαντάζομαι ότι οι πολίτες θα καταλάβουν…
