Σε συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής, στα πλαίσια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό του 2011, συμμετείχε ο βουλευτής Θεσπρωτίας κ. Χρήστος Κατσούρας. Σας παραθέτουμε απόσπασμα από τα πρακτικά της συνεδρίασης με την ομιλία του βουλευτή:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πολλές φορές τους τελευταίους μήνες τα συνθήματα των διαδηλωτών και οι ήχοι των συλλαλητηρίων ακούστηκαν μέχρι εδώ. Οι Έλληνες, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες, είναι οργισμένοι με όσα συμβαίνουν. Στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία -και ποιος ξέρει πού αλλού σε λίγο- τα παιδιά είναι στους δρόμους γεμάτα οργή γιατί νιώθουν ηττημένα πριν δώσουν τη μάχη τους, προσβεβλημένα που μοιραστήκαμε τους πόρους τους αλλά και έτοιμα να αμφισβητήσουν τα πάντα.
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι επετειακό ώστε να εκτονώνεται κάθε Δεκέμβρη. Δεν ξεθυμαίνει εύκολα οργή που με «τροφή» το ψέμα «τράφηκε» τόσο καιρό. Αυτά τα παιδιά πλέον δεν μας εμπιστεύονται. Μας προσπερνούν και καταφεύγουν στο μέλλον μετά το τέλος μιας εποχής που δύει γιατί το παρόν που εμείς ορίζουμε και οριοθετούμε αλλάζει διαρκώς, γιατί εκείνο που βαραίνει αυτό το παρόν είναι η μνήμη του παρελθόντος και ο φόβος για το δρόμο που πήραμε.
Η φτώχεια, η ανέχεια, η καθήλωση δημιουργούν αναπόφευκτες «ρωγμές» στον κοινωνικό «ιστό». Μια γενικότερη κρίση αγγίζει την ίδια τη μορφή, αν όχι και το περιεχόμενο των θεσμών. Οι κυβερνώντες κινδυνεύουν να γίνουν κυβερνώμενοι, δράστες αλλά και θύματα μαζί καθώς διάφοροι, ανενόχλητα, περιφέρονται ως «γκουρού» της οικονομίας και επιχειρούν στην ουσία να επιβάλουν τις δογματικές εμμονές τους περί των αγορών οι οποίες δεν πρέπει να λειτουργούν κατ’ αυτούς ως συμπλήρωμα αλλά ως υποκατάστατο της κύριας αγοράς, της πολιτικής και της δημοκρατίας.
Μας είπαν: «Είμαστε εδώ γιατί μας χρειάζεστε». Μας είπαν: «Οι Έλληνες θα πρέπει να μάθουν να ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους». Δεν μας είπαν ότι οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν τη δημιουργία δυνατοτήτων ελέγχου όταν καθιερώθηκε το ευρώ, ούτε καν τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, όπως αποκάλυψε ο Ρομάνο Πρόντι. Εμπεδώνουμε μόνοι μας σιγά – σιγά με τον πλέον επώδυνο τρόπο ότι το δικό μας έλλειμμα αποτελεί επίσης και το πλεόνασμα κάποιων άλλων.
Ζούμε μια μεταβατική περίοδο, μια εποχή σκληρής οικονομικής πίεσης και προσαρμογής όπου πολλά από τα προφανή αμφισβητούνται. Χωρίς περιστροφές, δίχως υπεκφυγές τα μέτρα που έλαβε η Κυβέρνηση είναι επώδυνα. Σε κάποιες περιπτώσεις το δικαίωμα στην εργασία και σε μία αξιοπρεπή αμοιβή της καθώς και η αξιοπρεπής σύνταξη πλήττονται και αυτή η οικονομική πραγματικότητα μας στοιχειώνει όλους. Είναι ένας εφιάλτης που πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Το πόσο γρήγορα θα εξαρτηθεί από την απόδοση των μέτρων, την κοινωνική συναίνεση, την κυβερνητική συνέπεια, το διεθνές περιβάλλον, την εξωτερική μας πολιτική και τη δυνατότητα άρθρωσης διεθνών συμμαχιών. Σύμφωνα με το καλό «σενάριο» στο τέλος του νέου έτους, αν δεν έχει μεσολαβήσει κοινωνικό χάος και πολιτική αστάθεια, ενδέχεται να έχουμε αφήσει πίσω μας τις οξείες παρενέργειες μιας πρωτοφανούς και υπερταχείας προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας σ’ ένα πιο λιτό και πιο πειθαρχημένο μοντέλο. Ένα ευνοϊκότερο επενδυτικό κλίμα θα αρχίσει να διαμορφώνεται, ικανό να συμβάλλει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της οικονομίας και στην παραγωγή εθνικού πλούτου. Είναι μία «αχτίδα φωτός» στο μακρύ «χειμώνα» του 2010.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μία κομφορμιστική αντιπολίτευση μοιάζει ακόμα φοβισμένη να πει την αλήθεια, όμως ούτε οι μαζικές επιθέσεις εναντίον της Κυβέρνησης ούτε η σιωπή και η άκριτη συνηγορία υπέρ της βοηθούν στην επίλυση των προβλημάτων. Ο τόπος έχει ανάγκη έστω και αργά τη δημιουργία ενός πραγματικού δημόσιου χώρου διαλόγου για τα σημαντικά προβλήματά του, για το είδος της οικονομίας που χρειαζόμαστε, για το επίπεδο εκπαίδευσης και έρευνας, για την περιφερειακή του ανάπτυξη που κινδυνεύει να γίνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση ενός εθνοκεντρικού κράτους, για το ενεργειακό ζήτημα, για τα εθνικά ζητήματα, για την ειλικρινή αυτοκριτική των κομμάτων. Χρειάζεται δηλαδή ένα συνολικό σχέδιο που να ξεφεύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του εφήμερου και που θα στηρίζεται σ’ ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Χωρίς αυτό, το έργο της Κυβέρνησης γίνεται πιο δύσκολο. Πρέπει μόνη της να αγνοεί τις όποιες «κορώνες» που καθηλώνουν την κοινωνία στην ακινησία και το τέλμα, να υλοποιήσει επώδυνες και τολμηρές αποφάσεις και μεταρρυθμίσεις, «να βγάλει το φίδι από την τρύπα» και να λύσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα προβλήματα δεκαετιών.
Όσο πόνο και ξεβόλεμα και αν προκαλούν οι αλλαγές αυτές, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι οι περισσότερες έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. «Σκόνταφταν» όμως στο πολιτικό κόστος.
Τώρα, λοιπόν, η Κυβέρνηση πρέπει να λύσει γόρδιους δεσμούς της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Κατά τον ίδιο τρόπο τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές, πληγωμένοι κι αυτοί από το παρελθόν τους, αντί να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, οφείλουν να κοιτάξουν το μέλλον και να εξασφαλίσουν την ασφαλέστερη, ταχύτερη και μαζικότερη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι σίγουροι δρόμοι είναι ανύπαρκτοι. Είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε, να σταθούμε τολμηρά απέναντι στο πρόβλημα της χώρας, χωρίς να ξέρουμε την έκβαση των προσπαθειών μας. Εικάζουμε ότι τα χειρότερα θα περάσουν σύντομα, αλλά αυτό θα το ξέρουμε με σιγουριά στο τέλος μιας μακράς διαδρομής. Προς το παρόν μόνο οι θυσίες είναι ορατές.
Όμως για όσους ξεχνούν να υπενθυμίσω ότι γι’ αυτή την προσπάθεια και σ’ αυτή την προσπάθεια έχουμε ανάγκη τα χρήματα μιας Σύμβασης και για την εξασφάλισή τους απαιτείται η εφαρμογή κάποιων όρων, που είναι συχνά σκληρότεροι απ’ αυτούς που μπορεί να αντέξει η ελληνική κοινωνία και μοιάζουν επαχθέστεροι απ’ αυτούς που μπορεί να υπερασπιστεί η Κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά πρέπει να αποκαταστήσουμε την τρωθείσα αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό του Έλληνα, να δείξουμε ότι ο διάλογος με τους άλλους δεν μας ξεπερνάει ως περαστικούς και ότι δεν μας κυριεύει η αμηχανία, η έλλειψη επινόησης, δηλαδή η αδυναμία να φέρουμε σε πέρας μια αποστολή. Χρειάζεται να υπερβούμε τον εαυτό μας ή, όπως λέει ο Οδυσσέας στο «Φιλοκτήτη» του Μίλερ, «τόσο βαθιά χωθήκαμε μέσα σε τούτη την υπόθεση, παγιδευμένοι από το δικό μας και το ξένο βήμα, που διέξοδο δεν έχουμε παρά αν τραβήξουμε το δρόμο παραπέρα».
Ψηφίζω το σχέδιο νόμου της Κυβέρνησης για τον Προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 2011, γιατί, πέραν όλων των άλλων, δεν υπάρχει τίποτε… άλλο.
Σας ευχαριστώ.»
