Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Γίναμε τελικά ένας λαός πρότυπο για όλους τους άλλους λαούς του πλανήτη! Οι ξένοι ηγέτες θα μας δείχνουν και θα λένε «να ένας λαός που μπορείς να κυβερνήσεις». Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, να κλέβεις, να είσαι ηλίθιος, να λες ψέματα, να κοροϊδεύεις, αλλά να εξακολουθείς να κυβερνάς. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι έχεις «από κάτω» ένα λαό που δέχεται να τον κοροϊδεύουν, να τον κλέβουν, να τον υποτιμούν, να τον εξευτελίζουν αλλά και να είναι περήφανος για τους ηγέτες του!!! Είμαστε λοιπόν μια χαρά λαός (για αυτούς).
Τέτοια παθολογική ερωτική σχέση λαού – κυβερνώντων πρώτη φορά καταγράφεται στα ιστορικά χρονικά! Κάντε μας ότι θέλετε! Μπορείτε, τέτοιοι που είμαστε! Δεν ήμασταν βέβαια πάντα έτσι. Οι πειραματισμοί χαλιναγώγησης του λαού μας τα τελευταία διακόσια χρόνια έφεραν αποτέλεσμα μετά τη μεταπολίτευση. Προσπάθησαν με τη βία, προσπάθησαν με τον τρόμο, προσπάθησαν με κατοχή, με αίμα, με πείνα δεν τα κατάφεραν. Με το βόλεμα όμως; Αχ, αυτό το βόλεμα. Πασοκική εφεύρεση συνεπικουρούμενη και από τους νυν συγκυβερνήτες τους (ΝΔ)!
Τη δουλίτσα μας, το σπιτάκι μας και έχει ο θεός. Γιατί, αν πούμε όχι και έρθει η χρεοκοπία πάει και η δουλίτσα, πάει και το σπιτάκι, θα μείνει μόνο ο Θεός που έχει, αλλά εμείς δε θα ‘χουμε! Τρόμος για το «ξεβόλεμα». Ας είναι και με λιγότερα! Το βόλεμα που προσέφεραν απλόχερα υπερδιογκώνοντας το δημόσιο, το βόλεμα που προσέφεραν στους κάθε λογής επιχειρηματίες με την απουσία ελεγκτικών μηχανισμών χαρίζοντάς τους φόρους, είναι αυτό που κρατάει ακόμα ζωντανό αυτό το σάπιο πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης.
Εμείς φταίμε περισσότερο. Εμείς, όχι αυτοί. Αυτοί κάνουν την καταστροφική δουλεία τους και μεις τους ανεχόμαστε και σε λίγο θα τους βλέπουμε σα σωτήρες. Σώθηκε η χώρα από τη χρεοκοπία και τη πείνα. Είχε ξανασωθεί στο παρελθόν άλλες δύο φορές από τα ίδια σχεδόν δεινά. Είχε σωθεί στη κατοχή με τις δωσιλογικές κυβερνήσεις που είχαν σαν στόχο, μέσα από τη συνεργασία με τον κατακτητή, την σωτηρία του λαού από το λιμό και τη πείνα! Αποτέλεσμα; Χιλιάδες οι νεκροί από τη πείνα και από τα αντίποινα των φίλων γερμανών εξαιτίας «μερικών» ανθελλήνων που είπαν όχι στον κατακτητή!
Σώθηκε πάλι η χώρα από τη καταστροφή που θα επέφερε ο κομμουνισμός με την «εθνοσωτήρια επανάσταση» του ’67! Περάσαμε 7 χρόνια «σωτηρίας» που δυστυχώς ακόμα πολλοί αναπολούν!!! Η χώρα σώθηκε τρείς φορές μέσα σε 80 σχεδόν χρόνια από τους ίδιους σωτήρες και ενάντια στους ίδιους «κακούς»!
Οι σωτήρες είχαν πάντα τη δυνατότητα ευελιξίας. Άλλοτε ήσαν παλιοί πολιτικοί εγνωσμένης αξίας, άλλοτε «πολιτικοί» που τελείωσαν την ευελπίδων και σήμερα τεχνοκράτες με ευρωπαϊκό προσανατολισμό! Οι «κακοί» όμως πάντα ίδιοι! Η Αριστερά! Πολυδιασπασμένη βέβαια, αλλά αυτοί! Αυτοί φταίνε. Αυτοί θέτουν εμπόδια στην ανάπτυξη όπως είπε και ο Antonis στην προχθεσινή του ομιλία.
Η αριστερά είπε, στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη την περίοδο Καραμανλή γιατί έκανε συνεχώς απεργίες και δημιούργησε ένα άσχημο κλίμα για επενδύσεις! Οι επιχειρηματίες δηλαδή που έπαιρναν τις επιχορηγήσεις του αναπτυξιακού νόμου και επένδυαν στη Βουλγαρία συνέβαλαν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας!
Αυτοί που δεν πλήρωναν ποτέ τους φόρους και μετά έμπαιναν στο άρθρο 99 αλλά και πάλι δε πλήρωναν, συνέβαλαν και αυτοί στην ανάπτυξη. Οι φορολογικοί νόμοι που άλλαζαν κάθε έξι μήνες δημιουργούσαν ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις. Οι απεργίες που οργάνωναν τα πασοκοκρατούμενα συνδικάτα, όταν προσπαθούσε κανείς να βάλει χέρι στα απίστευτα «κεκτημένα» δεν ήταν πρόβλημα. Μόνο οι κινητοποιήσεις της Αριστεράς μπλόκαραν την ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο. Ας είναι! Τ’ ακούσαμε κι αυτό.
Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα μου, η απορία μου καλύτερα, είναι από που αντλεί αυτός ο λαός τόσα αποθέματα καρτερικότητας απέναντι στη λαίλαπα που μας έχουν επιβάλλει! Ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί απορούν! Μερικοί, όχι όλοι! Γιατί οι περισσότεροι μας αντιμετωπίζουν πλέον ευθέως σαν κατεχόμενη χώρα. Τίποτα εμείς. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις και για τα λάθος (;) σφυρίγματα των διαιτητών μας στα ντέρμπυ!!! Επιτήρηση ή κατοχή; Το βόλεμα δεν ξηλώνεται με τίποτα απ’ τα δύο. Μόνο με αλλαγή νοοτροπίας! Αλλαγή νοοτροπίας όμως σημαίνει και αλλαγή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος! Ποιος το θέλει; Να σηκώσει χέρι…
