Γράφει ο Θάνος Τζήμερος της «Δημιουργίας, ξανά!»
Όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μελετούν την ιστορία της Ευρώπης, θα έχουν πολύ υλικό για την εποχή μας. Πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εμείς για την εποχή του Φιλίππου Β’ και του Δημοσθένη. Θα συγκρίνουν τα δύο πολιτικά μεταίχμια και θα απορούν για μας, όπως εμείς για το πείσμα του φλογερού αλλά αιθεροβάμονα ρήτορα, λέγοντας: “Μα δεν έβλεπαν ότι η ένωση της Ευρώπης ήταν μονόδρομος; Δεν έβλεπαν ότι είχε περάσει πια η εποχή των εθνικών κρατών; Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ένα διοικητικό σύστημα με 27 κυβερνήσεις, 27 υπουργούς οικονομικών, 27 φορολογικές νομοθεσίες, 27 κεντρικές τράπεζες και 27 χρηματοπιστωτικές αγορές δεν είναι διοικητικό σύστημα; Και, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ;”.
Για όσους είναι σταθερά προσανατολισμένοι στο μέλλον, δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη πρόβλεψη: η Ευρώπη ή θα ενοποιηθεί ή θα πεθάνει. Σε λίγα χρόνια, ακόμα και η Γερμανία θα είναι ένα κρατίδιο σε σύγκριση με τις οικονομίες, όχι μόνο της Κίνας και των ΗΠΑ, αλλά της Ινδίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Ινδονησίας. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον με τους πολυεθνικούς κολοσσούς να διαχειρίζονται κεφάλαια μεγαλύτερα από το ΑΕΠ πολλών κρατών και τη δυνατότητα να τα μετακινούν από τη μία άκρη της γης στην άλλη με ένα “κλικ”, χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ, αναλόγων διαστάσεων και εργαλείων!
Μπορεί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί, αλλά το τσουνάμι που προκάλεσε η κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” έπληξε καίρια, απονευρώνοντας, και τον φέροντα οργανισμό του καπιταλισμού. Για αιώνες, ακόμα και στην πιο επιθετική ιμπεριαλιστική του περίοδο, ο καπιταλισμός στηρίζονταν στην παραγωγή. Σήμερα η παραγωγή έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ασύδοτος, αυτοτροφοδοτούμενος και τοξικά μοχλευμένος, έχει μετατοπίσει τόσο πολύ προς την πλευρά του το κέντρο βάρους του παγκόσμιου οικονομικού οικοδομήματος που, αν αφεθεί λίγο ακόμα ανεξέλεγκτος, θα το βυθίσει. Κανένα κράτος δεν μπορεί να τον τιθασεύσει. Χρειάζεται νέο, υπερεθνικό πλαίσιο, νέοι κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού και, φυσικά, παγκόσμια ελεγκτικά όργανα με εξουσίες εκχωρημένες εκ των προτέρων από τα εθνικά κράτη. Προσοχή: εξουσίες πρόληψης και όχι πυρόσβεσης, όπως συμβαίνει σήμερα με το ΔΝΤ. Αν, για παράδειγμα, ένα τέτοιο όργανο απέκλειε την Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές μόλις το χρέος της είχε υπερβεί το 60% του ΑΕΠ, αμφισβητεί κανείς ότι το πρόβλημα θα ήταν πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο;
Όμως αυτό είναι το μεγάλο ταμπού των κρατών της Ευρώπης. Η εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας αντιμετωπίζεται περίπου ως εθνική μειοδοσία. Ανόητοι, κοντόφθαλμοι λαϊκιστές και πονηροί λαοπλάνοι υπεραμύνονται των “εθνικών προνομίων”, αποκρύπτοντας από το παραλοϊσμένο κοινό τους πως ο ανίσχυρος δεν έχει κανένα ουσιαστικό προνόμιο. Ο χρεοκοπημένος -κάτι που σε λίγα χρόνια θα είναι όλη η κατακερματισμένη Ευρώπη- δεν αποφασίζει για το μέλλον του! Δεν μπορεί να προασπίσει το έδαφός του, να θρέψει τους πολίτες του, να εμπνεύσει τις νέες γενιές! Δεν είναι σε θέση ούτε καν να δημιουργήσει νέες γενιές! Η Ευρώπη γίνεται από “γηραιά” ήπειρος, γηραλέα. Συγκριτικά: το 60% των Αράβων είναι κάτω των 30 ετών.
Αντί αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών, να δουλεύουν πυρετωδώς επιταχύνοντας τη σύγκλιση, αναλίσκονται σε εθνικιστικές ρητορείες, σε θεατρινίστικες κορώνες και οργανώνουν φιέστες “εθνικής υπερηφάνειας” δηλαδή, μίσους και αναμόχλευσης παθών. Αντί οι δικοί μας ηγέτες να αναδείξουν την πραγματική δύναμη που συνεπάγεται η συμμετοχή σε υπερεθνικούς σχηματισμούς και στη συνδιαμόρφωση του μέλλοντος της ηπείρου μας, φοβίζουν τους οπαδούς τους, ότι θα χάσουν το “πατρόν” της φουστανέλας. Αντί η Ελλάδα να σύρει πρώτη το χορό μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης διαθέτοντας ό,τι καλύτερο έχει σε ανθρώπους και ιδέες, καθηλώνεται από τους μίζερους πολιτικάντηδες στο ρόλο του επαρχιώτη “ζήτουλα”, που επιβιώνει εξαπατώντας και εκβιάζοντας.
Βέβαια, όλοι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο εμείς, τις γιορτές τους τις έχουν. Κι όλοι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο εμείς, φορούν τα καλά τους και καμαρώνουν για τις αλληλοσφαγές των προγόνων τους, παιανίζοντας τον εθνικό τους ύμνο. Είναι πολύ “αιρετικό” να σκεφτούμε πως από δω και μπρος ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης θα είναι κοινός, ο “Ύμνος της χαράς” του Μπετόβεν; Είναι πολύ “προχωρημένο” να καθιερώσουμε νέες γιορτές συναδέλφωσης, συνεργασίας, συναντίληψης; Για σκεφθείτε λίγο: πώς θα μας φαίνονταν σήμερα αν στη Σπάρτη γιόρταζαν την κατάληξη της Σικελικής εκστρατείας, στη Θεσσαλονίκη τη μάχη της Χαιρώνειας και στη Θήβα τη μάχη των Λεύκτρων; Το ότι εκείνες οι πόλεις-κράτη δεν έβλεπαν πέρα από τη μικροκλίμακά τους δεν τους προστάτεψε από την κυριαρχία του Φιλίππου. Το ότι οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου εθελοτυφλούσαν στη δική τους κλίμακα δεν τους προστάτεψε από την επέλαση των Ρωμαίων. Τι πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι είμαστε στην ίδια ακριβώς θέση; Κι αν θεωρούμε πως είναι αδύνατον να υποδουλωθεί η Ευρώπη σε έναν ξένο κατακτητή είναι επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτοϋποδούλωση στην παρακμή. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για μια οικονομική πανωλεθρία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αν επιτρέψουμε να συμβεί, το κραχ του ’29 της Αμερικής θα μοιάζει με παιδικό πάρτι γενεθλίων.
Όμως, ο ρόλος της Ευρώπης δεν είναι μόνο του οικονομικά ισότιμου εταίρου των ισχυρών του μέλλοντος. Η Ευρώπη ως κοιτίδα της σκέψης, ως κατ’ εξοχήν πνευματικός χώρος, μπορεί να οδηγήσει ολόκληρο τον κόσμο σε μια καινούρια ιδεολογία ανάπτυξης. Χωρίς την καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων δεκαετιών. Χωρίς τον κυνισμό των hedge funds. Χωρίς την εικονική πραγματικότητα του life style. Με οικολογική ευαισθησία, με ανάδειξη της συντροφικότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αξίας του ελεύθερου χρόνου, του πλούτου της διαφορετικότητας, της καθιέρωσης της ανεκτικότητας, αλλά και της προστασίας αυτών των αξιών από κάθε δογματισμό, εγχώριο ή εισαγόμενο. Με αξιοποίηση της πληροφορικής για την εφαρμογή, μετά από 2500 χρόνια, της άμεσης δημοκρατίας. Μόνο μια Ευρώπη σίγουρη για το σφρίγος της -οικονομικό, πολιτιστικό, δημογραφικό- μπορεί να φιλοσοφήσει για τον κόσμο που έρχεται. Αλίμονο αν αυτόν τον ρόλο τον αφήσουμε στα κακέκτυπα των “Φιλιππικών” της εποχής μας. Αλίμονο αν οι ιστορικοί του μέλλοντος αναγκαστούν να συγκρίνουν τον Δημοσθένη με τον Κατσανέβα, τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
