Του Θωμά Μπιζά*
Ο πρωθυπουργός το είπε καθαρά στην σύσκεψη των κυβερνητικών στελεχών. Τον Σεπτέμβριο θα κριθούν όλα. Βέβαια αυτή η δήλωση έγινε προς τους υπουργούς, αλλά είναι ξεκάθαρο πως ταυτόχρονα έγινε για να προετοιμάσει και την κοινή γνώμη προκειμένου να δεχτεί νέους εκβιασμούς εν όψει της έλευσης της τρόικα και της υλοποίησης των προαπαιτούμενων για την επόμενη δόση.
Ξέρει καλά η κυβέρνηση και η τρόικα πως αν τώρα καταφέρουν να περάσουν τις 12.500 χιλιάδες διαθεσιμότητες – απολύσεις στο δημόσιο, αυτό θα είναι μια τόσο μεγάλη και συντριπτική ήττα για το συνδικαλιστικό κίνημα, που μπορεί να το καθηλώσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ήττα για το συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι τόσο μεγάλη, που δεν θα μπορέσει να την διαχειριστεί. Τα συνδικάτα δύσκολα θα ξανασηκώσουν κεφάλι.
Τα συνδικάτα θα χάσουν και τα όποια αποθέματα αξιοπιστίας τους έχουν απομείνει.
Οι εργαζόμενοι χάνουν την εμπιστοσύνη τους και απογοητεύονται από την αναποτελεσματικότητα των αγώνων.
Στους ΟΤΑ βιώσαμε αυτή την δοκιμασία με τους σχολικούς φύλακες και την δημοτική αστυνομία.
Η δημοτική αστυνομία και οι σχολικοί φύλακες δεν ήταν μια τυχαία επιλογή για την κυβέρνηση. Χτύπησαν στοχευμένα στους ΟΤΑ. Δοκίμασαν την αντοχή του πιο μαχητικού συνδικάτου του δημοσίου που είναι σήμερα η ΠΟΕ-ΟΤΑ και πέρασαν το τεστ το με επιτυχία.
Η στόχευση της ΟΛΜΕ, μετά τα γεγονότα της επιστράτευσης και των όσων ακολούθησαν, ήταν απολύτως λογική και θα έπρεπε να είναι και αναμενόμενη. Θεωρούν πως η ΟΛΜΕ είναι πληγωμένη και πως είναι τώρα η ευκαιρία να την κατασπαράξουν και να περάσουν ευκολότερα τις απολύσεις στην εκπαίδευση.
Ούτε η ΕΡΤ ήταν τυχαία επιλογή, ούτε τα γεγονότα στην ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ.
Τα έχουν όλα καλά μελετημένα. Και η υπουργοποίηση του Άδωνη Γεωργιάδη για να κλείσει νοσοκομεία και του Κυριάκου Μητσοτάκη για να κάνει απολύσεις, δεν είναι καθόλου τυχαίες επιλογές.
Όσοι αντιμετωπίζουν τον Άδωνη σαν ένα γραφικό καρτούν και τον Μητσοτάκη σαν ένα μαμμόθρεφτο, κάνουν τεράστιο λάθος.
Η κυβέρνηση και η τρόικα είναι άριστοι γνώστες της δυναμικής και των αδυναμιών, ακόμα και του κάθε ενός συνδικάτου ξεχωριστά.
Αυτή την πραγματικότητα οφείλουν να την αντιληφθούν τα συνδικάτα πριν είναι πολύ αργά.
Τον Σεπτέμβριο λοιπόν μπορεί να κριθούν πολλά. Η κυβέρνηση έχει ανεβάσει το στοίχημα και αυτό μπορεί και να της βγει σε κακό.
Τον Σεπτέμβριο λοιπόν (και πάντα υπό προϋποθέσεις) μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να πετύχει μια πολύ μεγάλη νίκη.
Ποιες είναι όμως αυτές οι προϋποθέσεις;
Πρώτη προϋπόθεση είναι να καταλάβουν τα συνδικάτα πως δεν θα σταματήσει αυτή η κοινωνική καταστροφή αν δεν καταργηθούν τα μνημόνια. Και πως δεν μπορούν να καταργηθούν τα μνημόνια αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση που τα υπηρετεί.
Αυτή την πραγματικότητα, την γνωρίζει σήμερα και ο πιο απλός εργαζόμενος που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική, τα κινήματα και τα συνδικάτα. Δεν μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να την αγνοεί. Κανείς πλέον, δεν κοροϊδεύει κανένα.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι να αποφασίσουν τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, τα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς πως είναι συν – ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι στον ίδιο επικίνδυνο ωκεανό. Η θα γλυτώσουν όλοι μαζί ή θα πνιγούν όλοι μαζί. Δεν θα υπάρξει στεριά για τους ναυαγούς και όσοι το πιστεύουν αυτό θα είναι τα πρώτα θύματα του ναυαγίου.
Ξέρουμε βέβαια πως δεν αρκούν οι διαπιστώσεις για να υπάρξει η πολιτική ανατροπή.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση η ανατροπή μιας κυβέρνησης που στηρίζουν με νύχια και με δόντια οι δυνάμεις των παγκόσμιων τοκογλύφων με τα πανίσχυρα μέσα που διαθέτουν.
Γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τις αδυναμίες του κινήματος και δεν είμαστε αφελείς.
Σε όσους μας ρωτάνε (καλοπροαίρετα ή όχι) με ποιους θα γίνουν όλα αυτά, πρέπει να απαντήσουμε ξεκάθαρα. Με την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που τσακίζει καθημερινά η κρίση.
Με όσους πιστεύουν πως οι εργαζόμενοι είναι ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Με όσους πιστεύουν στις τεράστιες δυνατότητες των κοινωνικών κινημάτων.
Όσοι υποστηρίζουν πως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι υποκειμενικές συνθήκες για την ανατροπή της κυβέρνησης γιατί δεν έχουν αλλάξει ακόμα οι εσωτερικοί συσχετισμοί στα συνδικάτα, κάνουν ένα τεράστιο ιστορικό λάθος.
Δεν πιστεύουν στην κοινωνική δυναμική αλλά στους δεδομένους συσχετισμούς εντός των μηχανισμών των οργανώσεων των εργαζομένων. Δεν κατανοούν τις αλλαγές που έχει επιφέρει η κρίση ακόμα και στις πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές ανθρώπων που μέχρι εχτές στήριζαν πολιτικές συντηρητικές και ρεφορμιστικές ή και λογικές που ήθελαν τα συνδικάτα κομματικά παραμάγαζα.
Ασφαλώς και γνωρίζουμε πολύ καλά την μέχρι σήμερα στάση της κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες, το ΠΑΜΕ, μέχρι και την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Γνωρίζουμε και την θετική και την αρνητική τους προσφορά και έχει ο κάθε ένας τις δικές του εκτιμήσεις επ αυτών.
Δεν είναι δυνατόν και δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι σε αυτές τις εκτιμήσεις. Όμως πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι.
Στον αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και την πολιτική ανατροπή, έχουν θέση όλοι όσοι συμφωνούν με αυτόν τον στόχο χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς την επίδειξη κομματικής και παραταξιακής ταυτότητας.
Τα συνδικάτα δεν θα σχηματίσουν κυβέρνηση για να πρέπει εκ των προτέρων να έχουν ένα καθορισμένο και συμφωνημένο κυβερνητικό πρόγραμμα.
Δεν είναι αυτός ο ρόλος των συνδικάτων. Το συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχει για να υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα απέναντι στην κάθε κυβέρνηση (δεξιά ή και αριστερή) και απέναντι στην εργοδοσία.
Ας μιλήσουμε πολύ καθαρά. Σήμερα γνωρίζουμε τις βασικές δυνάμεις που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και που μπορούν να σηκώσουν το βάρος του αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή.
Γνωρίζουμε τους εσωτερικούς τους συσχετισμούς, αλλά και το ειδικό κοινωνικό τους βάρος που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυνατότητες που έχουν αυτά τα συνδικάτα και όχι μόνο αυτά. Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντέξει ένα συντονισμένο απεργιακό αγώνα από τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ στην εκπαίδευση στην υγεία στην ενέργεια και στις μεταφορές;
Και η πιο ισχυρή κυβέρνηση θα πέσει σαν χάρτινος πύργος. Πόσο μάλλον μια ετοιμόρροπη δικομματική κυβέρνηση σαν αυτή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Κάτι ξέρει λοιπόν ο Σαμαράς που λέει πως τον Σεπτέμβριο μπορεί να κριθούν όλα. Το θέμα είναι να το καταλάβουμε και εμείς αυτό και να καταστρώσουμε τα δικά μας σχέδια για να κριθούν έτσι όπως θα θέλαμε εμείς..
* Ο Θωμάς Μπιζάς είναι μέλος της Ε.Ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ.
